Hommage aan het sterven

🕊Een hommage aan Marije*🕊

De dood… kan vreselijk zijn voor de achterblijvers, maar is een zegen voor de overledene. Toch? Of ligt het genuanceerder? Afgelopen zaterdag bezocht ik Marije* in een Nederlands hospice. Ze heeft een vorm van kanker en wilde mij een keer graag ontmoeten voor ze gaat. Ik was net die week in Nederland en voelde dat het belangrijk was gehoor te geven aan haar vraag. In haar vredige kamer spraken Marije en ik over de dood en over haar stervensproces. De lieve medewerksters van het hospice lieten ons begaan. Marije vertelde me dat, hoe dichter ze bij de dood kwam, des te minder beangstigend deze voor haar werd. Ze nam een helder licht en een warmte waar. Maar als ze dan weer verder van de dood af kwam te staan, vond ze het toch weer eng worden.

En dat is het… Fijn en angstig tegelijk. Onder andere door de vele verklaringen van mensen met een bijna-dood ervaring (bijvoorbeeld uit het werk van dr. Pim van Lommel), weten we dat de dood een overgang is naar een veel fijnere plek dan hier.

De ziel weet dit… De persoonlijkheid niet. Die is bang. Bang voor wat het achterlaat. Bang voor de pijn van nabestaanden. Bang om los te laten… Het is ook niet voor niets dat nagenoeg alle spirituele stromingen het hebben over loslaten en onthechten. Het sterven van de persoonlijkheid vóór het fysieke overlijden wordt in de meeste spiritueel teachings als een hoog goed gezien.

Wanneer je kunt loslaten bij leven, kun je loslaten bij de dood. En de dood is prachtig… Talloze malen mocht ik haar aanschouwen bij stervende mensen, of bij gestorvenen. Talloze malen mocht ik haar beleven in de vele reïncarnatie sessies die ik onderging en bij anderen uitvoerde. Talloze malen betrad ik het licht tijdens eenheidservaring. Talloze malen sprak met overledenen tijdens healing sessies, of in de slaapkamer van mijn kinderen…

Er is niets engs aan de dood. Ik weet het. En toch… als ik aan mijn eigen dood denk. Dan denk ik met name aan het loslaten van mijn vrouw en kinderen. Het idee dat mijn jongens zonder vader zouden moeten opgroeien raakt me. Ik ben niet bang voor de dood. Al heel lang niet meer… Maar ik ben wel bang om mijn kinderen alleen achter te laten.

En daarom voel ik zoveel mededogen voor Marije, die dat binnen afzienbare tijd gaat doen. Tenminste… als er geen wonder gebeurt.

🕊En dat kan natuurlijk altijd.🕊

We bespreken dat ze, als ze eenmaal over is naar de andere kant, ze over een enorme wijsheid en inzicht zal beschikken. Dat ze haar leven dan gaat begrijpen op een diep niveau. Het nut van haar sterven, en de reden dat haar kinderen zo jong moederloos moeten zijn, zullen zich voor haar ontvouwen als ze over is… Ik leg haar uit hoe haar voorouders haar op zullen wachten aan de andere kant. De dood is in feite het uitdoen van het fysieke lichaam, maar de rest blijft nog even bestaan. Daar aan de andere kant.

Uiteindelijk gaat de overledene naar het Licht waar de informatie en energie uit het emotionele lichaam, het mentale lichaam en de persoonlijkheidsstructuur opgaan in het karmische (causaal) geheugen. Deze informatie en energie gaat vervolgens als karma weer mee naar het volgende leven. Maar je hoeft niet meteen naar het Licht. Je kunt ervoor kiezen nog even te blijven. Om je geliefden te steunen. Zoals zovelen doen…

Ik vertelde Marije dat ze bij haar kinderen kon blijven na haar dood. Om ze te steunen en beschermen. Ik adviseerde haar een code met ze af te spreken. Dat wanneer ze bijvoorbeeld tweemaal met een lamp zou knipperen, haar kinderen zouden weten dat zij het was. Overledenen zijn een soort elektrische velden. Ze kunnen elektriciteit beïnvloeden zoals in een televisie of een lamp. En er signalen mee geven. Ook kunnen ze rechtstreeks communiceren met de levenden. Alleen niet iedereen kan ze verstaan… Marije en ik deden een healing waarbij we het licht van de Bron vroegen haar te bevrijden van trauma, angst en pijn. Ze verzachtte en ontspande. Ik deelde een 2500 jaar oude Boeddhistische techniek met haar: de Metta meditatie. Dat komt neer op liefde sturen. Liefde naar haar zieke organen, liefde naar zichzelf (oei, lastig), liefde naar haar geliefden en liefde naar de wereld. Liefde sturen is het beste wat ze nu kan doen.

En dat doet ze. Die lieve, moedige Marije.

Reflectie… Dood ga ik voorlopig niet. Als het je tijd is, is het je tijd is mijn overtuiging. En ik ben voornemens de 104 te halen. (Als dat niet lukt heb ik daar ook vrede mee.) Een luxepositie besef ik me als ik kijk naar Marije. Marije weet niet hoelang ze nog heeft. Een tergende onzekerheid voor de persoonlijkheid. Een berusting voor de ziel. Een worsteling voor haar tussen die twee tegenpolen. Haar kinderen blijven in goede handen achter. Ze schreef kaartjes en brieven voor ze die ze krijgen als ze een bepaalde leeftijd hebben bereikt. En ze zal er zelf voor ze zijn. Daar aan de andere kant. Ze zal over ze waken en ze steunen als ze het moeilijk hebben.

En als het licht tweemaal knippert… Zullen ze weten dat mama in de buurt is.

X Robert Bridgeman

*Marije is natuurlijk een gefingeerde naam.