content_nature-play-2-1024×512

De natuur en je kind(eren)

We kennen het allemaal wel. Hoe een wandeling in het bos je gemoed versterkt. Zelfs als je depressief bent kan een boswandeling wonderen doen. De natuur, de groene kleur -van het hartchakra-, de trilling van de bomen, de extra zuurstof, de frequenties van de vogelgeluiden. Het draagt allemaal bij aan heling en geluk. Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt zelfs dat alleen al een poster aan de muur van een werkplek, of de keuken met natuurbeelden erop de gezondheid en het welzijn verbetert. Het is dan ook niet vreemd dat mensen die weinig in de natuur zijn zich ongelukkig kunnen voelen. We leven in tenslotte in betonnen dozen die we huizen noemen. Muren die ooit van leem waren zijn van steen en beton. Vloeren die ooit van aangestampte aarde werden gemaakt zijn nu bedekt met laminaat, hout of vloerbedekking. Op straat liggen stoeptegels en klinkers en de wegen zijn van asfalt. Ooit leefde de mens in symbiose met de natuur, tegenwoordig kan de afscheiding ervan niet groter zijn.

Voor kinderen speelt dit net zo goed. Kinderen wonen in diezelfde betonnen dozen en gaan in een grote betonnen doos naar school. Buiten spelen gebeurt veelal op het schoolplein met schoenen aan op betonnen tegels. Het lijkt haast wel of er een bijzondere intelligentie bezig is geweest met een masterplan om mens en kind te scheiden van natuur. En misschien is dat ook wel zo. Hoe het ook zij, het is tijd voor een ommekeer. En gelukkig is die gaande. Steeds meer ouders worden zich bewust van het belang van contact met de aarde en de natuur. Steeds meer scholen onderkennen dat kinderen de verbinding met natuur nodig hebben en spelen erop in. Wat kun je als ouder doen om je kinderen hierin te begeleiden? Een mogelijk antwoord is: natuur hoog op de huisagenda zetten. Bewustzijn creëren op het belang van in het groen zijn. Bijvoorbeeld op zondag wandelen in park, strand of natuurgebied, afhankelijk van waar je woont. Of naar een natuurmeer gaan om te zwemmen in plaats van het zwembad. En buitenspelen natuurlijk, zoals wij vroeger nagenoeg altijd deden. De “schermpjes” van nu zijn niet verkeerd -een kind leert er ook veel van- maar mogen wel met beleid gebruikt worden. Te veel en te lang gebruik heeft een negatieve werking op de hersenen en de rest van het zenuwstelsel. 

Voordelen te over. Buiten wandelen, fietsen en spelen levert een kind naast beweging en frisse lucht ook vitamine D op van de zon. Het immuunsysteem verbeterd en de natuurlijke afweer neemt toe. En dan hebben we het nog niet over het hart. Ik las een prachtig verhaal over een moeder in de middeleeuwen die haar kind naar bed bracht. De vrouw behoorde tot de Katharen die hier in de Zuid-Franse provincie Occitanië zeker duizend jaar lang domineerden (tot de kruistocht van de toenmalige paus hun samenleving en cultuur vernietigde). De Katharen beschouwden zichzelf als directe opvolgers van Jezus en Maria Magdalena. Ware Christenen noemden ze zich. Ze dienden dan ook de God van de liefde. De Katharen beseften dat het energetisch hart van de mens -tegenwoordig noemen we dat het hartchakra- in het midden van de borst- de poort is naar de Ziel. En dat de Goddelijke vonk in de Ziel de verbinding is met de Bron. De moeder die haar kind naar bed bracht legde haar hand op het hartchakra van de kleine en zei tegen hem: “Je bent je hart”. Vind je het niet prachtig? Kinderen op jonge leeftijd al leren dat ze niet hun lichaam zijn, niet hun gedachten en emoties, niet hun persoonlijkheid, niet hun prestaties op school, maar hun hart? En daarmee hun Ziel en dat ze uiteindelijk de Bron in een tijdelijke, unieke en menselijke vorm zijn? Ik draaf een beetje door geloof ik… Ok, terug naar het hart. 

De kleur van het hartchakra is groen. Kleur is frequentie binnen het lichtspectrum. Groen is de zichtbare frequentie van de liefde. En wat is er groen in de wereld? Juist; de natuur. Het is geen toeval -volgens mij- dat de groene liefdeskleur terugkomt in het overgrote deel van de bomen, planten en bijvoorbeeld grassoorten. In de natuur zijn betekent dus ook in de liefdesfrequentie zijn die resoneert met het energetisch hart. Dat zou maar zo de reden kunnen zijn dat je je zoveel beter voelt na een boswandeling. De uitdaging is nu, hoe breng je die liefdesfrequentie in je dagelijks leven en dat van je kinderen? Zeker als je midden in een bebouwde kom woont. Er zijn een vijftal vragen die je jezelf kunt stellen als ouder; 1. Hoe staat het met planten in mijn huis, of appartement? 2. Hoe groen is onze tuin? 3. Hoe groen is onze buurt? 4. Hoe groen is de kamer van mijn kind? En zelfs: 5. Hoe groen zijn de kleren van mijn kind? Natuurlijk hoef je niet door te slaan en alles ineens groen te verven, maar het is een gezonde overweging jezelf en je kinderen meer groen te bieden. Zoals ik in de opening van dit artikel schreef: Zelfs posters en foto’s van natuur aan de muur maken al verschil. En dan zijn er natuurlijk ook nog de dieren. De vogels, zoogdieren en insecten van bos en wei, en ook huisdieren hebben in mijn ervaring een helende en gezonde uitwerking op kind en volwassene. Dieren staan veel dichter bij hun intuïtie en bij de natuur dan mensen. Contact maken met dieren betekent contact maken met het dier in jezelf. 

Ik hoop oprecht dat dit de beweging versterkt waarin ouders (nog) bewuster gaan nadenken over de mate van natuurcontact in het leven van hun kinderen -en van zichzelf natuurlijk ook-. Ik hoop ook dat ouders kinderen (nog) meer gaan leren dat ze hun hart zijn. Dat ze een Ziel zijn die een reis maakt door tijd en ruimte. Leg vanavond als je je kind(eren) naar bed brengt de hand op hun hartchakra en vertel ze dat ze hun hart zijn. En dat hun hart de poort is naar hun werkelijke zelf diep vanbinnen. Dat het leven niet gaat om bevestiging, om prestaties en om overleven, maar dat het gaat om liefde, om plezier maken en om innerlijke groei. We leven in een samenleving die de top van een elitaire piramide dient, ten koste van mens en dier en ten koste van Moeder Aarde. Terwijl we eigenlijk, net als de natuurvolken waar we vanaf stammen, Moeder Aarde zouden mogen dienen en die piramide helemaal niet zou hoeven te bestaan. Moeder Aarde leer je kennen in de natuur. Aan het strand, in het bos en in de bergen. Stel dat we allemaal onze kinderen uit het beton en asfalt wat vaker terug naar de natuur zouden brengen. Dan zouden we de komende generaties weer in contact kunnen stellen met waar het allemaal om gaat ten goede van de balans op aarde die we zo nodig hebben met z’n allen.

 

Uit: Een column van Robert Bridgeman voor Pure Child Magazine

Read More
411170575_10218819045745980_1406122436974651847_n

Gedurende mijn jeugd begreep ik mensen al niet

Gedurende mijn jeugd begreep ik mensen al niet. Ik verbaasde me over de manier waarop mensen met elkaar en met de wereld omgaan.
Ik kon er niet bij…
 
Als vijfjarige kwam ik eens de metro in Parijs uit met mijn ouders en broer. We liepen het place du centre Pompidou op en het eerste wat ik zag was een vrouwelijke bedelaar met een slapend kind. Ik begon spontaan te huilen en smeekte mijn moeder er iets aan te doen.
 
Het verschil tussen arm en rijk is voor mij altijd een mysterie geweest. Dat er 1% rijken bestaat die steeds rijker worden, terwijl miljarden mensen lijden en steeds armer worden
En dat de rest dat laat gebeuren…
Was voor mij als kind al een groot raadsel.
 
Ik groeide op met een opa die me leerde vogels kijken. En de natuur ervaren.
We gingen samen op pad met verrekijkers en ik weet nog dat ik graag boswachter wilde worden in die tijd…
 
De voortdurende ontbossing van oerwouden, het uitsterven van dierenrassen en de voortdurende vervuiling van de oceanen en de lucht deden me verbijsterd naar het journaal kijken als kind.
 
Gedurende mijn pubertijd had ik vaak discussies met vrienden en familieleden. Ik begreep de wereld niet. “Je kunt het lijden van de wereld niet op je schouders nemen Robert!” Zei men tegen me.
Maar ik begreep het niet…
Waarom al die oorlog? Waarom elkaar zoveel pijn doen? Waarom zo met de natuur omgaan?
Niemand wist het…
 
Zelf was ik inmiddels harder geworden door het overleven op school en in de maatschappij die ik niet snapte. Ik kwam in directiefuncties in de bouwwereld terecht en was een onauthentieke versie van mezelf geworden.
Het kleine jongetje dat er niets van begreep was opgesloten in een stoer, hard en zakelijk omhulsel…
Na mijn innerlijke transformatie 15 jaar geleden kwam het kleine innerlijke manneke weer naar boven. Hij zat er nog gewoon!
Toen we samen liefdevol die stoere berschermingsmechanismen hadden opgerold, vonden hij en ik elkaar weer.
Ik werd weer mezelf.
 
Nog steeds begrijpen we beide niet veel van de wereld.
Ik begrijp bijvoorbeeld niet hoe iemand een ander mens kan vermoorden. Laat staan groepen mensen.
Het hele begrip oorlog voeren waarbij machthebbers, vroeger koningen, tegenwoordig politici, hun belangen uitvechten over de rug van soldaten en burgers vind ik zo’n raar iets.
Ik begrijp niet hoe iemand een ander kan oplichten. Laat staan groepen mensen.
Hoe mensen binnen grote bedrijven hun producten kunnen marketen terwijl ze weten dat ze kanker verspreiden via hun verslavende suikers, samengestelde koolhydraten, bewerkt vlees en tabak…
 
Het gaat mijn pet te boven.
Geen oordeel, maar onbegrip…
Ik geloof dat mensen in essentie liefde zijn.
Waarom doen we elkaar en de wereld dan zoveel narigheid aan?
 
15 jaar geleden begon ik te onderzoeken hoe dat nou toch zo gekomen is. Al snel ontdekte ik dat we in een bijzondere tijd leven.
Al duizenden jaren leven we in een laag bewustzijn van macht en angst.
De 3e dimensie, het Vissentijdperk, Kali…
We ervaren vandaag de dag het staartje van deze periode in de overgang naar de 5e dimensie, Aquarius, Dwapara.
Maar daar zijn we nog niet.
 
Er is iets bijzonders aan de gang wat niet veel mensen in de gaten hebben:
Er zijn net zoveel onlicht wezens geïncarneerd in een mensenlichaam als lichtwezens…
Daarmee zijn er twee groepen ontstaan:
(Dit is geen polarisatie, maar informatie)
👉Er zijn menselijke wezens die houden van het leven.
👉En er zijn “menselijke” wezens die houden van de dood.
Beide groepen hebben evenveel recht hier te zijn.
De tweede groep misschien nog wel meer recht dan de eerste op dit moment. Dit is de groep die op dit moment de macht heeft op aarde. Het zijn onze bestuurders, wereldpolitici, mega-rijken, edelen en religieuze leiders.
 
De aarde zoals ze nu is, is hun domein.
Het domein van onderdrukking, dood en lijden.
Zij voeden zich daarmee.
Kijk maar eens naar de basisinrichting van de Schepping.
Die draait om de dood.
Om vergankelijkheid.
De Flower of life, het symbool voor de 3D werkelijkheid, wordt ook wel de Daisy of death genoemd.
 
Omdat de hele schepping draait om de cyclus van dood en leven.
Het konijn wordt opgegeten door de vos…
De zalm wordt gepakt door de beer…
Het gazellenkalf wordt verslonden door hyenas…
De zieke zebra wordt afgeslacht door twee leeuwen…
De huismus wordt aan flarden getrokken door de buizerd…
De natuur zelf is meedogenloos.
Is het dan niet logisch dat de mens dat ook is?
Het onlicht werkt er hard aan.
De Europeanen roeiden de oorspronkelijke volkeren wereldwijd zoveel mogelijk uit…
De Chinezen vernietigen de Tibetanen…
Bevolkingsgroepen vernietig(d)en elkaar in bijvoorbeeld Rwanda, Israël en voormalig Joegoslavië…
 
Horen lijdenswegen als de vluchtelingen op Lesbos, de Oeigoeren in Chinese kampen, de vernietiging van Syrië, het ritueel kindermisbruik in Europa, de censuur op sociale media en de onderdrukking van indianen in Amerika er niet gewoon bij?
Onderdeel van de Daisy of Death?
 
Vanuit die invalshoek bekeken begin ik de mensheid te begrijpen.
Het vernietigen zit in verankerd in de menselijke basisprogrammering.
Het ligt vast in het DNA…
De Katharen geloofden dat de mensheid bestond uit Zielen die uit de oorspronkelijke Schepping (Pleroma) waren gevangen genomen in deze namaakschepping (Kleroma).
Dit hologram, deze illusie, deze matrix…
 
Volgens de Katharen (en andere Gnostische bewegingen) was de schepper van deze matrix de Satan, de Lucifer. De gevallen Engel.
(Voor kenners: de Demiurg, of Yaldaboath)
 
Om te bewijzen dat dat niet zo was en dat hun God, -de schepper van deze realiteit- een barmhartige goede god is, heeft de Katholieke kerk de Katharen toen op gruwelijke wijze tot op de laatste man uitgeroeid met 20 jaar kruistochten en 80 jaar inquisitie tegen hen.
 
Daarmee heeft de kerk voor mij het gelijk van de Katharen voor altijd aangetoond.
De schepper van deze illusionaire wereld is de Duivel die zich voordoet als god.
Als we er vanuit gaan dat we in een namaakschepping leven die gecreëerd is door de Lucifer, dan wordt ineens alles duidelijk.
Dan begrijpen we het Vaticaan, dan begrijpen we de Illuminatie, dan begrijpen we het World Economic Forum. Dan snappen we wat er momenteel in Israël gebeurt.
Dan begrijpen de waarom het schattige konijntje verslonden moet worden
En waarom de oorlogen gevoerd moeten.
De vluchtelingenkampen zijn op slag verklaarbaar.
 
Maar wat doen wij lichtwerkers hier dan?
 
Onze voorgangers, de Katharen waren, net als de Boeddhisten, bezig met loskomen uit de cyclus van wedergeboorte in deze illusie.
Zij hadden een zuivere lijn naar Yeshua en Maria Magdalena en gaven hun heilige geest door middels het Consolamentum, de handoplegging.
Zij hadden daarmee, net als de Boeddhisten met meditatie, een methode om terug te keren naar de oorspronkelijke Schepping.
Katharen gingen via het Consolamentum naar het Pleroma..
Boeddhisten gingen door het verlichtingsproces naar het Nirvana…
 
Vrijheid van de Ziel.
Weg van de Daisy of Death.
Wat doen we in deze tijd met deze inzichten?
Wat is de zin van ons bestaan als lichtwerkers, als we in een duistere illusie zijn geïncarneerd?
🕊 De tijden zijn veranderd.🕊
De trilling is anders dan 1000, 2000, 3000 jaar geleden.
 
Spirituele ontwikkeling in deze tijd gaat niet meer om het zoeken van een uitweg uit de illusie door verlichting, Pleroma, of Nirvana…
De trilling op Aarde is in de overgang naar Aquarius zo hoog geworden dat het Kristalveld, de Universele Flower of life, voor ieder beschikbaar is geworden.
Als je de Flower of life beschouwt als het 3D bewustzijn…
En het Kristalveld als het 5D bewustzijn…
Dan mogen ze er allebei zijn.
Ze zijn even belangrijk.
 
We brengen 5D in 3D.
 
We maken daarmee een tegengestelde beweging en brengen de verlichting/Pleroma/Nirvana de illusie juist in.
We brengen het Kristalveld in de Flower of life…
Zodat alle mensen in een nieuw bewustzijn kunnen ontwaken.
Een bewustzijn van eenheid, liefde en compassie.
Zodat deze illusie van afscheiding oplost en weer één wordt met de oorspronkelijke Schepping.
 
Dat is onze missie in deze levensronde volgens mij.
(En de volgende rondes misschien ook.)
 
Of ooit de leeuw en de zebra’s samen zullen spelen weet ik niet.
Maar dat ooit alle mensen in vrede en voorspoed met elkaar zullen leven, daar geloof ik heilig in!
 
Let’s go 5D! Met z’n allen!
 
X Robert Bridgeman
 

Read More
Potentieel Optimaal benutten

3 stappen om je potentieel optimaal te benutten

Misschien heb je het idee dat je veel meer kunt dan je doet. Er zit meer in, maar je kunt er geen vinger op leggen waar dat zit. Je wilt groeien, maar wilt ook jezelf blijven. Aan mensen die hun potentieel ontwikkelen hangt toch zo’n zweem dat ze niet authentiek zijn toch? Zo gemaakt, zo Amerikaans. Ook merk je misschien dat hoe succesvol je ook bent, je nooit echte voldoening vindt. 

Succes zonder voldoening is een hol vat. 

Je voelt het, je weet het, er ligt meer voor je in het verschiet. 

In deze blog vertel ik je in 3 stappen hoe je je potentieel kunt ontdekken én optimaliseren zodat je een spannend, authentiek en passievol leven kunt leiden, dat je voldoening en geluk brengt.

Laten we beginnen met het fundament; de werkelijkheid waar je in leeft. 

Er bestaan meerdere lagen werkelijkheid. De eerste laag is bewustzijn. 

Het hele Universum is in feite één groot Bewustzijn, een alom tegenwoordige intelligentie die alles omvat.

Daar waar het bewustzijn realiteit wordt vind je energie. Daarom zeggen mensen vaak: “Alles is energie”. Dit nemen we als uitgangspunt voor deze blog.

Logisch zover; de wereld bestaat uit trillende moleculen. 

Die energie kunnen we waarnemen in deeltjes (materie) en in golven (mogelijkheden). 

Energie maakt de wereld zoals je deze elke dag ervaart. 

Een muur lijkt solide, je loopt er niet zomaar even door. Je lichaam lijkt vaste vorm, daarom heb je al jaren last van die chronische klacht. 

In werkelijkheid is noch de muur, noch het lichaam wat het lijkt. 

Het zijn trillende moleculen, niets vast aan. Continue in beweging. 

Een Shaolin monnik loopt dwars door die muur en een energetisch genezer lost je klacht op in een handomdraai. Waarom? 

Omdat hun overtuigingssysteem dat toestaat. 

Ook je gedachten, emoties en overtuigingen bestaan namelijk uit energie. En energie trilt op frequenties zoals je weet.

De frequentie waar jij op trilt wordt bepaald door een aantal oorzaken:

1. Wat je gelooft. 

Je overtuigingssysteem creëert de werkelijkheid waarbinnen je leeft

2. Emotionele imprints 

Zoals trauma’s, angsten en blokkades. Ook dit zijn filters die je realiteit bepalen

3. Je referentiekader en percepties

De herinneringen die je hebt, je zelfbeeld en zelfliefde, je waarden en normen. Tevens je gedrag en hoe je je verhoudt tot je omgeving (psychologische trillingen)

Bovenstaande elementen vallen samen met je fysieke lichaam, je karma uit vorige levens en je hogere bewustzijnslagen onder de noemer: Conditionering. (Ook je fysieke lichaam, karma en hogere bewustzijn kun je optimaliseren, maar voor de lengte van deze blog laat ik ze even buiten beschouwing.)

Simpel gezegd: Kinderen van welgestelde mensen worden vaker rijk dan kinderen van arme mensen, ze zijn opgevoed met de energetische frequentie, de overtuigingen, emotionele imprints en het referentiekader van hun ouders en omgeving. 

Wat het complex maakt is dat verschillende delen van jou op verschillende frequenties trillen. Misschien is je carrière frequentie enorm goed ontwikkeld en heb je een prima trilling als het gaat om vriendschappen en je sociale netwerk. 

Als je relatietrilling achter is gebleven kun je, hoe succesvol je ook bent, enorm worstelen met partners, relaties en liefde. 

Stap 1: Het authenticiteitsproces

Je weet pas wat je wilt als je weet wie je bent. Je dient jezelf eerst op te schonen voordat je je potentieel ten volle kunt gaan benutten. Het is belangrijk de delen van jou die niet optimaal trillen naar een meer optimale trilling te brengen.

Het is interessant bij jezelf te kijken op welke vlakken je trilling optimaal is en op welke vlakken je trilling achterblijft. Dit is een constant proces. Elke dag monitor je wat er goed gaat en wat er aandacht nodig heeft. Met gebruik van de juiste transformatietechnieken kun je juist op die gebieden je trilling verhogen. 

Denk hierbij aan:

1. Je overtuigingssysteem beïnvloeden door bijvoorbeeld dagelijkse affirmaties, visualisaties en hypnose, maar ook door het omgaan met mensen die voor jou gewenste overtuigingen hebben.

2. Je emotionele imprints verwerken door bijvoorbeeld te werken met transformatietechnieken als het Transformatief coachen. Keuze genoeg in Nederland

3. Je referentiekader modelleren door reflectie, spiegeling door anderen (coaching), meditatie, gedragsveranderingen en het oprekken van je comfortzone. Alsmede het omgaan met mensen die een model van de wereld hebben dat jou aanspreekt

Belangrijk hierbij is dat je beseft dat je overtuigingen, je trauma’s en je wereldmodel geen vaststaande “dingen” zijn, maar energetische processen die aangepast en geoptimaliseerd kunnen worden. 

Vaak lopen mensen op latere leeftijd nog rond met overtuigingen, blokkades en wereldmodellen uit hun kindertijd. Deze hebben als kind een functie gehad, echter zijn voor de volwassene hinderlijk of zelfs destructief. 

Zelfsabotage noemen we dat ook wel. Omdat ze deze niet opruimen blijft dezelfde werkelijkheid zich herhalen en maken ze dezelfde vervelende dingen keer op keer mee.

Terwijl dat nergens voor nodig is.

Je kunt je energetische trilling optimaliseren. Misschien zeg je: Leuk allemaal Robert, maar hoe weet ik nou welke overtuigingen en blokkades me dwars zitten? Ik kan ze toch niet zien?

Daarop heb ik twee antwoorden:

1. Neem een Transformatiecoach in de hand, die kan ze wel zien en meteen helpen met optimaliseren

2. Gebruik je buitenwereld als dashboard. Je buitenwereld is een afspiegeling van je binnenwereld. Als er buiten jou iets niet goed loopt, komt dat omdat er binnen in jou iets zit wat dat veroorzaakt. Kijk goed naar je dagelijks leven, je relaties, je werk, je falen en je successen en je weet meteen hoe je geconditioneerd bent. Vervolgens kun je er mee aan de slag

Jouw overtuigingen, emotionele imprints en referentiekader zijn voor 99% door de mensen die belangrijk voor je waren in je jeugd geprogrammeerd. Je hebt je aangepast aan hun omdat je ze nodig had om te overleven in de wereld. Je hebt je conditionering ze en bent ze niet. 

Door je conditionering op te schonen kom je steeds dichter bij de mens die je was bij je geboorte, je wordt steeds puurder en authentieker en krijgt weer een helder beeld van wat je hier kwam doen op aarde.

Als je jezelf optimaliseert en opschoont, ga je merken dat je steeds meer het leven gaat leiden dat bij je past. Je wordt authentieker. 

Je omgeving past zich aan jouw opschoning aan en je bestaan wordt steeds prettiger en leuker. Waardevolle mensen en ervaringen komen op je pad, de dingen voltrekken zich spontaan en je leven gaat steeds beter bij je passen. 

Dat noemen we synchroniciteit.

Stap 2 is het volgen van  je passie

Hoe authentieker je bent, hoe meer inzicht je krijgt in je levensmissie. Het wordt steeds makkelijker je koers te houden en te doen waar je écht passie voor voelt. 

En passie is de GPS van je ziel. Volg je hart en passie en je levensmissie ontvouwt zich als vanzelf. Passie is overigens niet één ding. 

Passies zijn bijvoorbeeld je werk, je thuisfront, je relatie(s), je persoonlijke ontwikkeling, je financiële situatie, je spirituele ontwikkeling, uitdagingen in het leven of je bijdrage aan de wereld. 

Binnen de Bridgeman Methode kennen we 10 passievormen. Het gaat erom dat je op al deze vlakken ontwikkelt naar een optimale frequentie om je potentieel te leven. Je kunt president van Amerika willen worden en alles in het werk zetten die frequentie te bereiken, maar als je thuisfront en je financiële situatie op een andere frequentie achterblijven kun je het vergeten. 

Stap 3. Je potentieel optimaal benutten

Hierbij is het belangrijk de frequenties als leidraad te nemen. Net als dat in jou alles op verschillende frequenties trilt, trilt alles in onze maatschappij ook op verschillende frequenties. 

We gebruiken slechts een fractie van ons potentieel. 

Wat is potentieel? Datgene waar je mee geboren bent. 

Stel je voor dat je als kind te vondeling gelegd zou zijn in een oerwoud en opgevoed werd door apen. Als je dan rond je 20e gevonden wordt heb je het wereldmodel van een aap. Je praat als een aap, loopt als een aap, gedraagt je als een aap. 

Je hebt echter het potentieel van een mens. Met enige training en begeleiding kun je jezelf optimaliseren en gaan praten, lopen en je gedragen als mens. 

Zo is het ook in je huidige leven. Je werd geboren bij je ouders, die hebben je geleerd wat zij wisten, samen met je onderwijzers, jeugdvrienden en familieleden. Maar hoe beperkt was hun wereldmodel? En hoe goed kenden zij jouw potentieel? 

Zou het zo kunnen zijn dat er in jouw energie nog heel veel onbenut potentieel te ontwikkelen is? Zonde om te laten liggen toch? 

En hoeveel anderen kun je ermee helpen?

We leven als het ware in een vissenkom die op de bodem van de oceaan staat. 

Eigenlijk hoeven we er alleen maar uit te zwemmen om ons potentieel te nemen. 

Waarom we dat niet doen? Comfort zone. 

We leven in de illusie dat we die vissenkom zijn en dat we iemand anders worden en niet meer authentiek zijn als we eruit zwemmen. 

Dat we onszelf niet accepteren zoals we zijn als we over het randje van de kom komen. 

Het tegenovergestelde is waar. We accepteren onszelf en ons volledige potentieel niet door in de kom te blijven en doen onszelf daarmee mateloos te kort.

“Stel een doel dat zo groot is dat je het niet kunt halen
zonder dat je de persoon wordt die het kan” 

Wanneer je ergens gepassioneerd door bent, betekent dat dat je het potentieel hebt die frequentie te bereiken en daar naartoe kunt zwemmen. 

Je neemt de trilling aan van datgene waar je gepassioneerd over bent. 

Een paar voorbeelden:

1. Stel je wilt een boek schrijven en gevierd auteur worden. Je passie is de GPS van ziel, dus je hoeft alleen maar op de frequentie van een schrijver te gaan trillen. Hoe? Door jezelf te visualiseren als auteur, je boek als af te zien én (misschien wel de belangrijkste) door bijvoorbeeld heel veel met schrijvers om te gaan. Zij trillen al op de frequentie die jij zoekt. Omgang met hun geeft jou die toegang ook.

2. Stel  je mediteert regelmatig en komt niet verder, je passie is echter te verdiepen in de meditatie. De strategie: Ga retraites doen waar je met andere meditators dagen of wekenlang bij elkaar zit te mediteren. Je gaat vanzelf op hun niveau trillen. De belangrijkste: mediteer regelmatig met een leraar en laat je zoveel mogelijk door leraren initiëren. Een initiatie (met name in het Tibetaans boeddhisme zie je die veel) is een introductie in een nieuwe trilling

3. Stel je wilt een bedrijf beginnen of je bedrijf laten groeien: Visualiseer je bedrijf zoals je het graag zou willen zien. Volg trainingen op het gebied van ondernemerschap en leiderschap en zorg dat je heel veel omgaat met hele succesvolle ondernemers zodat je op hun trilling gaat trillen.

4. Stel je wilt bekende Nederlander worden. Visualiseer dat je het bent én omring je met bekende Nederlanders. Jort Kelder deed het op deze manier, hij bezocht elk feestje waar hij binnenkwam en dompelde zich onder in de frequentie van bekend Nederland. Het resultaat is dat hij nu een BNner is. 

Je begrijpt wat ik bedoel.

Kortom, als je je potentieel wilt gaan benutten en de beste versie van jezelf wilt zijn kun je in deze drie stappen vrij snel bij je doel komen. Je moet alleen wel even durven om 1. Jezelf op te schonen, 2. Je passie te vinden en te gaan leven en 3. Elke dag bewust met je trillingsniveau aan de slag te gaan. 

Dat lef heeft niet iedereen. De meeste mensen blijven in hun vissenkom. 

Bang voor de haaien, zeeslangen en andere gevaren die ze tegen kunnen komen als ze eruit komen. Je zult merken dat die gevaren te overkomen zijn en dat de pijn, met name van het opschoningsproces te doen is. 

De beloning is een authentiek en gelukkig leven waarin je succesvol en voldaan bent. 

En denk eens aan al die mensen die jij kunt helpen en inspireren als je je potentieel verwezenlijkt hebt? 

Zodat je straks op je sterfbed jezelf en je geliefden aan kunt kijken en oprecht kunt zeggen: Ik heb er alles uitgehaald.

Licht leven! 

Robert Bridgeman

Read More
transformatie en trauma healing

Ze durfde niet …

 
Het maakte niet uit hoe vaak ze erover na had gedacht. Hoe goed ze zich ook besefte, met haar hoofd, dat het haar geluk en opluchting zou brengen: het lukte haar gewoon niet.
 
“Hoe moet ik dan mijn hypotheek betalen”, dacht ze. “Hoe ga ik het leven van mijn kinderen financieren? Wat zullen mijn ouders zeggen? En mijn vrienden, mijn collega’s? Raak ik mensen kwijt?”
 

Ze keek naar haar telefoon. Het leek zo simpel, gewoon het nummer intoetsen en bellen; zeggen dat ze niet meer terug zou komen. Maar ze durfde het niet.

De volgende ochtend vond ze zichzelf terug op haar fiets, rijdend door de stad. Haar onderbuik voelde week terwijl haar maag langzaam de zuren omhoog duwde naar haar slokdarm. De weerstand in haar lijf was bijna niet te harden.
 
Eenmaal aangekomen op de plek van bestemming stapte ze het kantoor binnen.
Ze groette, zoals elke dag, een aantal collega’s dat bij het koffiezetapparaat stond te smoezen en liep vervolgens snel door naar haar werkplek.
“Hoe ben ik toch in deze situatie terecht gekomen”, ging er door haar hoofd.
 
Ze dacht aan vroeger, aan hoe ze is geweest als kind. Blij en gelukkig. Ze herinnerde zich dat zij ze toen al zag: de schimmen in haar kamer.
De overleden mensen die ineens naast haar bed stonden en haar vragen stelden.
 
Haar moeder had tegen haar gezegd dat ze zich niet zo aan moest stellen, dat het niet waar kon zijn. Haar vader had alleen maar heel hard gelachen.
Kinderlijke verbeelding.
Ze had zich niet begrepen gevoeld en was aan zichzelf gaan twijfelen.
Een twijfel die zich in haar onderbewustzijn had genesteld en in alles terug leek te komen.
Niet dat je dat aan de buitenkant kon zien: ze had zichzelf aangeleerd om heel rationeel en normaal over te komen.
 
Normaal zijn was een soort doel in haar leven geworden.
Ze hunkerde naar een normale relatie met haar ouders, naar normale vrienden en een normale, niet onverdienstelijke carrière.
Ze wilde normale kinderen die normaal naar school gingen en redelijk normaal luisterden naar haar.
 
Het was haar, op de scheiding na, gelukt om een ‘normaal’ leven op te bouwen.
Haar ouders waren trots op haar en ze was een graag geziene tante, nicht en vriendin.
De mensen in haar leven wisten wat ze aan haar hadden: ze konden op haar bouwen.
Ze was gezellig, liefdevol, spontaan en attent en ze stond altijd voor anderen klaar.
Mensen zochten haar op voor raad en advies.
Vooral als iemand in haar omgeving in de knel zat, wisten ze haar te vinden.
 
De beelden uit haar jeugd kwamen tijdens de gesprekken die ze voerde met haar beknelde omgeving nog wel eens op.
Vaak wist ze ineens iets dat ze eigenlijk niet kon weten, of ze voelde instinctief aan waar de kern van een probleem zat.
Daarom vonden mensen in haar omgeving het zo fijn om met haar te praten.
 
Ze had zich vaker afgevraagd of de kinderlijke verbeelding uit haar jeugd wel echt verbeelding was geweest, maar ze durfde er niet teveel over na te denken.
Ergens diep in haar schuilde de overtuiging dat ze eigenlijk een beetje gek was.
Een weirdo, een vreemde, anders dan anderen.
Elke dag weer had ze haar best gedaan om niet uit de toon te vallen, of teveel aandacht te trekken.
Nu wist ze dat ze niet gek was.
Tijdens de retraite die ze vorige week had gevolgd was ze mensen tegengekomen die net zo zijn als zij. Die het ook zagen. Die ook dingen wisten.
Plotseling was ze niet meer alleen.
Ze keek met een glimlach rond haar mond in de whatsappgroep met die mensen.
De sessies gedurende de retraite hadden haar wakker geschud: ze wist nu dat ze anders was. En belangrijker nog, ze wist dat dat niet erg was.
Dat ze mag zijn wie ze is. Dat ze uit mag komen voor haar authentieke zijn en dat ze mag stoppen met zich conformeren aan de wereld om zich heen.
Dat ze mag ophouden met ‘normaal’ zijn.
 
Maar ja… tijdens de week had het haar makkelijk geleken. In de veilige energie waar ze met de retraitegroep in had gezeten had ze geroepen dat ze ermee zou stoppen.
Dat ze haar ouders zou vertellen hoe het zat. En haar kinderen. Dat haar ex het mocht weten en dat haar vrienden haar, als het echte vrienden waren, zouden accepteren zoals ze is.
Ze zou haar baan opzeggen omdat ze zo duidelijk had gezien dat ze er ongelukkig van werd.
Dat het werken op dit door geld gedreven kantoor haast giftig was voor haar gevoelige systeem.
 
Nu, eenmaal terug in haar dagelijkse leven, zat ze naar haar laptop te staren.
Ze wist het niet meer. Hoe dan? Hoe kon ze het leven dat ze in al die jaren had opgebouwd zomaar overhoopgooien?
Ondanks dat het een façade was, ondanks dat ze een rol speelde en niet zichzelf kon zijn, was het wel haar leven. Haar veiligheid.
Haar comfortzone. De consequenties van een dergelijke ‘coming out’ hadden in de retraite futiel geleken.
Maar nu ze weer in haar leven was geland, leken ze huizenhoge, schijnbaar onoverkomelijke problemen.
 
Ze voelde verdriet opkomen vanuit haar buik. Het mengde zich met het maagzuur en de misselijkheid die ze al dagen voelde. Een traan rolde over haar wangen.
“Ben je ok”, vroeg haar naaste collega met een warme glimlach. “Hoe was je retraite?”
 
Plotseling kwamen de tranen omhoog. Ze vertelde haar collega het hele verhaal. Ze vertelde over de ontdekkingen die ze had gedaan en over hoe nep haar leven voor haar voelde.
Ze vertelde over haar plannen om het over een andere boeg te gooien en over de weerstand en de angst die ze voelde.
De collega hoorde haar aan met een begripvolle blik. Wat zou hij van haar denken nu?
Ze kon niet anders dan doorvertellen en alles kwam eruit. Toen ze klaar was kwam de schaamte.
Het gevoel dat altijd omhoogkwam als ze weer eens teveel van haarzelf had laten zien. Alsof ze door de mand viel.
 
Ze keek haar collega vertwijfeld aan. Er was iets veranderd in zijn ogen.
Ze leken veel dieper, zijn pupillen waren groter geworden en het leek alsof hij dwars door haar heen keek.
Plotseling zag ze een soort witte rand om zijn hoofd en schouders.
Ze voelde een zachte tinteling door haar buikstreek trekken en haar voeten voelden aan alsof ze aan de grond waren geplakt.
Verbaasd keek ze in zijn ogen, waardoor het hele universum haar leek aan te kijken. Toen was het zijn beurt om zijn verhaal te vertellen.
 
Haar collega vertelde openhartig over zijn jeugd. Over hoe gevoelig hij was geweest, over het onbegrip en het pesten en de zoektocht naar zijn identiteit.
Hij vertelde honderduit over de vertwijfeling, over de pijn van de afwijzing, over de angst om niet normaal te zijn.
En over het moment dat hij wakker werd tijdens een meditatiecursus die hij als een soort laatste redmiddel had gevolgd.
Ook hij had zijn leven willen veranderen. Ook hij had willen stoppen met zijn baan, zelfs met zijn relatie. Maar hij had het niet gedaan.
 
Zijn leraar had hem geadviseerd om het stapje voor stapje aan te pakken. Om zijn eigen, innerlijke proces eerst helemaal aan te gaan voordat hij zijn buitenwereld zou aanpassen.
“Zo binnen, zo buiten”, had de leraar gezegd. “Je buitenwereld is een afspiegeling van je binnenwereld. Als jij van binnen verandert, verandert je omgeving vanzelf mee.”
 
Het bleek waarheid te zijn. Hij was dagelijks gaan mediteren en regelmatig meditatie- en transformatieretraites gaan volgen.
Hij was gaan lezen over bewustwording en, nadat zijn persoonlijke proces flink op gang was gekomen en de ergste wonden uit zijn verleden waren geheeld, was hij een opleiding tot healer gaan volgen.
Daar was hij nu bijna klaar mee. Ondertussen had hij een praktijk aan huis geopend die steeds beter liep.
“Nog even”, vertelde hij, “en dan kan ik mijn baan opzeggen en fulltime met mijn roeping aan de slag gaan.”
 
Ze was verbijsterd! Ze kende deze collega al meer dan tien jaar en had dit nooit achter hem gezocht! En hij bleek niet de enige te zijn.
In de volgende weken stelde hij haar voor aan de ene na de andere collega die met spiritualiteit bezig was.
Haar vrienden begrepen haar, nadat ze open was, meer dan ze had verwacht.
Ook zij hielden er allerlei oefeningen op na: de een mediteerde, de ander deed aan yoga en een derde volgde, tot haar verbazing, een leergang in het sjamanisme.
Ze hadden het haar nooit verteld, omdat ze er niet voor open had gestaan. Al die tijd bleken er in haar directe omgeving een heleboel mensen met bewustwording actief.
Zelfs haar zus liep bij een transformatiecoach. Eigenlijk had ze dat wel geweten, maar ze had er geen aandacht aan besteed.
 
Haar leven veranderde totaal. Ze bloeide op en werd steeds authentieker, meer en meer degene die ze als kind was.
Ze besloot haar talenten te ontginnen en volgde een coachopleiding. Ze volgde een cursus mediamieke vaardigheden om haar helderziendheid te ontwikkelen.
Haar kinderen reageerden enthousiast op de nieuwe, energieke en vrolijke moeder die ze hadden gekregen en nagenoeg iedereen in haar omgeving omarmde de nieuwe vrouw die ze geworden was.
Alleen haar ouders vonden er het hunne van, maar dat accepteerde ze met een glimlach.
 
Ze maakte promotie op haar werk en sloeg de handen ineen met de vele gelijkgestemde collega’s die ze had.
Samen zagen ze kans om het bedrijf van binnenuit te veranderen in een organisatie die het welzijn van medewerkers en het leveren van een maatschappelijke bijdrage vooropstelde in plaats van geldelijk gewin.
In haar nieuwe netwerk van ontwaakte mensen vond ze haar partner, de man waarop ze onbewust altijd al gewacht had. Haar zielsmaatje.
 
Ze besefte zich dat ze niet alleen is en nooit alleen was geweest. Dat er velen zijn zoals zij.
Lichtwerkers met bijzondere gaven en krachten die in deze tijd geïncarneerd zijn om de mensheid te faciliteren in de overgang van angst naar liefde. Van de 3e naar de 5e dimensie en verder.
 
Tot op de dag van vandaag is ze gelukkig, vitaal en actief in haar missie om haar eigen leven, dat van de mensen om haar heen én dat van alle wezens op de planeet zo harmonieus mogelijk te laten zijn.

Read More
Coverstory interview van 50+ Magazine

Coverstory 50plus Magazine

Trauma, je bent gek als je het niet hebt

Er zijn Trauma’s met een grote T: enorm ingrijpende ervaringen die velen van ons gelukkig bespaard blijven. Maar hoe zit het met die andere? Die met een kleine t? Vrijwel ieder mens draagt er een aantal met zich mee. Jij dus ook.

Sterker nog: het zou pas echt gek zijn als dat niet zo was. Ze zitten ergens diep van binnen weggestopt maar steken regelmatig de kop op als ze op een of andere manier getriggerd worden. Op het moment dat dat gebeurt, vertoon jegedrag waar je op z’n zachtst gezegd niet gelukkig van wordt. Je schiet mega uit je slof of rukt acuut een zak chips open die je vervolgens he-le-maal naar binnen werkt. Puur uit frustratie. En je snapt eigenlijk totaal niet waarom je het doet.

Christine Pannebakker en Robert Bridgeman zijn experts en ervaringsdeskundigen op dit gebied en schreven er samen een boek over. “Want er zijn enorm veel mensen die hiermee kampen.”

Als journalist schreef Christine regelmatig over ‘grote’ trauma’s. “Mensen die in eenzame opsluiting zaten, vrouwen- besnijdenis, om maar eens wat te noemen. Dat zijn trauma’s van formaat en vanuit dat licht bezien vond ik dat ik zelf nooit traumatische ervaringen had opgedaan. En dus zeker niet moest claimen getraumatiseerd te zijn. Daar mocht ik niet ‘aankomen’ om het zo maar eens te zeggen.”

Maar Robert zette haar op een ander spoor. Volgens hem zijn er ook ‘trauma’s met een kleine t.’ “Er zijn twee soorten trauma’s: impacttrauma’s en procestrauma’s. Een impacttrauma is iets wat je overkomt, iets heftigs. Dat zien de meeste mensen als een schoolvoorbeeld van een trauma. Maar een procestrauma, dat is iets anders. En dat dragen heel veel mensen met zich mee.”

Een procestrauma is iets wat je gedurende langere tijd ondergaat, vaak iets wat je niet krijgt maar wel nodig hebt. Dat begint in je jeugd. “Zelfs als je voor jouw gevoel een geweldige en liefdevolle jeugd hebt gehad, kan er toch iets negatiefs zijn wat je hebt opgepikt. Een moeder die het moeilijk had en die je voor jouw gevoel moest ontzien. Een vader die het zo druk had dat je hem beter niet kon storen als hij eenmaal thuis op de bank zat met de krant.
Grootouders met oud zeer, omdat ze in de oorlog nare dingen hadden meegemaakt maar daarna gewoon verder leefden in het kader van: het is nu eenmaal zo en daarmee uit.”

Robert stelt dat elke ouder uiteindelijk een ‘goedbedoelende amateur’ is. “Zij hebben vanuit hun opvoeding ook allerlei dingen meegekregen die niet alleen maar positief zijn. Je kunt je ouders dus ook zeker niet verwijten dat het hun schuld is als het met jou niet lekker gaat om daar vervolgens in te zwelgen. De verantwoordelijkheid om zaken aan te pakken ligt echt bij jezelf. Dus breken met je ouders is eigenlijk nooit een oplossing.”

Maar het gaat dus toch wel weer om dingen die in je jeugd zijn gebeurd. Die neem je met je mee? “Jazeker. Je kunt als kind het idee krijgen dat jij, ondanks dat je vader verder geen naar gedrag vertoonde, niet de moeite waard bent.
Want je vader hield zich immers maar zelden met je bezig. Of je gooit alsmaar water bij de wijn omdat je vroeger geleerd hebt je helemaal naar je moeder te voegen, om het haar maar niet lastig te maken.”

Zulke dingen neem je de rest van je leven mee. Je voelt je regelmatig verongelijkt als je voor jouw gevoel niet aan bod komt. Op dat moment word je getriggerd en ga je gedrag vertonen dat ongewenst is. Althans, volgens jouw eigen maatstaven dan toch.

 

“Het voelt eigenlijk alsof het nooit eens echt helemaal goed kan blijven gaan” verduidelijkt Christine. “Je bent lekker op dreef en ineens schiet je terug in iets wat je helemaal niet wilt. Alsof je aan een elastiek zit en wordt teruggetrokken. Die promotie gaat net aan je neus
voorbij, die grote liefde blijkt lastig in je leven in te passen. Het lijkt je allemaal maar te over- komen. Voor je het weet steek je toch weer een sigaret op of lig je alleen maar op de bank series te kijken waar je eigenlijk niks aan vindt.”

Grote kans dat die ‘pech’ veroorzaakt wordt door zo’n ‘trauma met een kleine t’. Maar wel met een hoofdletter I van Impact op je gedrag, want je baalt er ontzettend van en je zou er het liefst vanaf willen. En dat kan dus door actief met die trauma’s aan de slag te gaan.
Veel mensen zullen mogelijk zuchten als ze dit lezen: moet dan altijd alles maar
aangepakt worden? Is het niet zo dat je misschien wel ‘gewoon’ met iets moeten leren leven? Robert: “Als je het niet wilt aanpakken of het allemaal ‘gedoe’ vindt, moet je het vooral niet doen. En zeker ons boek niet lezen! Maar even serieus: als je er niet voor openstaat om met jezelf aan de slag te gaan, als je geen zin hebt om uit te zoeken of je jezelf gelukkiger kunt maken dan je bent, dan houdt het op.”

Met name vijftigplussers en ouderen vinden het nog best moeilijk om met
zichzelf aan de slag te gaan. Ze willen niet ‘gek’ gevonden worden en vegen zaken het liefst onder het tapijt. Gewoon negeren en vooral gewoon doorgaan. Maar ondertussen bouwt de stress en frustratie zich op en hebben ze het gevoel dat ze zichzelf onderweg ergens zijn
kwijtgeraakt.

En dat is erg jammer, vindt Christine. Volgens haar heeft ieder mens een bepaalde opdracht, hier op aarde. “Met dit boek kun je aan de slag gaan om daarachter te komen. Dat is alvast een minder grote stap dan een afspraak maken met een therapeut. Dit boek laat zien dat er verschillende manieren zijn om zaken aan te pakken en je kunt eruit halen wat jou specifiek aanspreekt.”

“Klopt” bevestigt Robert. “Er is geen ‘golden nugget’ oftewel een aanpak die voor iedereen werkt en zondermeer tot succes leidt. Iedereen maakt zijn eigen reis.”

Natuurlijk, het wemelt al van de zelfhulp- boeken.
Waarin onderscheidt dit boek zich van al die andere?

“Allereerst is het niet alleen maar theorie en verklaringen. Je kunt echt actief aan de slag met de tips en verwijzingen die we erin hebben opgenomen. En we hebben gekozen voor de holistische benadering. Met andere woorden: we kijken naar het geheel. Niet alleen naar de fysiek, of de persoonlijkheid. Ook de spiritualiteit komt aan bod. Welke impact, welk effect hebben jouw voorouders op jouw gedrag, om maar eens wat te noemen. Want je kunt trauma’s ook in een eerder leven hebben opgelopen.”

De schrijvers stellen wel dat het boek zeker niet bedoeld is voor mensen die echt met zwaar trauma kampen. “In dat geval is het echt belangrijk om professionele hulp te zoeken.”

Interview: Wilma Vervoort
Fotografie: Wendy Boon, Petra van Vliet en Daisy van Rixel

www.vijftigplusonline.nl

Christine Pannebakker is schrijver, journalist en columnist. Ze heeft succes- volle titels op haar naam staan. “Ik schrijf altijd alleen, maar met Robert samen schrijven ging heel goed!”

Robert Bridgeman is auteur en al meer dan 15 jaar transformatiecoach. In 2012
richtte hij de Bridgeman Academy op.

Read More
Paravisie Column September 2023

Grotten als ultieme spiegels

De kracht van de stilte & het donker

Stilte…. Je houdt ervan of je houdt er niet van. Hetzelfde geldt voor het donker. Steeds meer mensen volgen stilteretraites en darkretreats, waarbij ze dagen en soms wekenlang in de stilte mediteren of in het donker aanwezig zijn. Maar wat levert ze dat nu op? Voor de meeste mensen deze concepten ongeveer het laatste wat ze willen. Veel mensen gaan liever dood dan een week de stilte in. Of een stille darkretreat, helemaal de hel! Wat maakt stilte en duister dan toch zo heilzaam?

Toen ik lang geleden voor het eerst in een totaal verduisterde en geluidsdichte bunker zat in het centrum van OSHO te Poona in India, werd ik verliefd op duister. Ook heb ik wekenlang in boeddhistische kloosters in Azië̈ stilteretraites mogen ervaren. Destijds een confronterende openbaring voor me.
Tegenwoordig heb ik een plek ontdekt waar stilte en duister optimaal en natuurlijk samenkomen. Die plek wil ik graag met je delen. Sinds ik in het Katharenland woon, ben ik bevangen geraakt door speleologie. Hier in de Zuid-Franse Pyreneeën stikt het van de grotten, kloven en ravijnen. Vooral het dal van de Ariëge-rivier is interessant. Dit dal ligt op de grens van de Iberische en de Europese plaat. De aardkorst is er dun door alle tektonische activiteit uit het verleden en vlak onder de bodem zijn de effecten van de hitte meteen onder de aardlagen goed te merken. Talloze natuurlijke heetwaterbronnen sieren het gebied. Sommigen zo heet dat je er niet in kunt zwemmen, anderen op de heerlijke temperatuur van een warm bad. Heet water en hete stoom hebben in vele miljoenen jaren tijd grotten gevormd. In het Ariëge-dal lag tot zestienduizend jaar geleden een gletsjer. Op rotswanden aan de verder groen beboste bergen die het dal flankeren, zijn de sporen van het ijs nog goed te zien. De voortdurend bewegende massa van de gletsjers heeft de grotten verder vormgegeven tot wat ze vandaag de dag zijn.

Stalactieten

Regelmatig neem ik groepen mensen mee de grotten in. Deelnemers aan retraites in ons retraitecentrum ‘Terra Nova’, collega’s, vrienden en bovenal mijn kinderen. Heerlijk vinden onze drie zoons het om door de grotten te dwalen. Voor hen is het een groot avontuur en gelukkig kent papa de weg.
Voor volwassenen betekenen de grotten veel meer dan alleen een avontuur.
Velen van hen moeten enorme angsten overwinnen voordat ze door kleine gangetjes en spelonken durven te kruipen. Waar kinderen moeiteloos het duister in duiken (“Pap, ik ben door het tunneltje, hier is een ruimte. Wat moet ik nu doen?” “Wacht even jongen, papa komt eraan!”), worden volwassenen vooral geconfronteerd met zichzelf. Trauma’s uit de jeugd, uit de voorouderlijnen of uit een ander leven komen in alle hevigheid naar boven en mogen geheeld worden voor de afdaling een feit kan worden. En
zeg nou zelf. Als jij door een klein gangetje zou kruipen waar je nét doorheen past en er kruipt iemand voor je en iemand achter je, zodat je geen kant op kunt, zou jij dan zonder angst zijn? Heel normaal en logisch. Veel mensen krijgen al claustrofobie van het liggen in een fMRI-scanner. De beloning is
overigens groots, wanneer we door de smalle tunnels in prachtige zalen komen waar de overweldigende stalactieten ons begroeten. Slechts enkele centimeters per eeuw groeien ze en sommigen moeten vele
honderdduizenden, misschien wel miljoenen jaren oud zijn. Het is er koud en vochtig. In grotten is de temperatuur het hele jaar twaalf tot dertien graden. De lucht is opvallend zuiver voor deze plaats met overal stof, gruis en zand. Door de eeuwen heen hebben talloze bevolkingsgroepen zich hier verborgen voor hun agressors. Kelten en oer-christenen voor de Romeinen, Katharen voor de inquisitie, joodse mensen en partizanen voor de Nazi’s. We betreden zalen waar de Kathaarse priesters, de parfaits, hun meditaties, retraites en diensten hielden voor de katholieke kerk hen verjoeg.

In de energie is hun aanwezigheid nog duidelijk te voelen. Magische, mysterieuze plaatsen, vierhonderd meter onder het aardoppervlak. Dieper in Moeder Aarde kun je niet komen. En geen plaats ter wereld waar de verbinding met onze moeder zo goed te voelen is.

Vier grote angsten

En dan gaat het licht uit. De hoofdlampen die op onze helmen bevestigd zijn, worden een voor een gedoofd. Tot er niets dan absolute duisternis overblijft.
Duisternis, stilte, kou en, daaruit voortvloeiend, discomfort of ongemak. Voor de meeste mensen, bewust of onbewust, vier van hun grootste angsten. De grotten zijn een spiegel voor diegenen die ze durven te betreden. Wij moderne mensen zitten in ons leven gevangen in het tegenovergestelde van duister,
stilte, kou en discomfort. Als het ’s avonds donker wordt, doen we het licht aan. In onze huizen, kantoren en zelfs op straat brandt altijd licht als het duister zich aandient. Ook met stilte hebben we moeite. In de auto gaat muziek aan, of een praatprogramma. In huis de televisie. We bellen een vriend, of vriendin, of
gaan de stad in op zoek naar vermaak en gesprek. De stilte is eng, eenzaam, deprimerend voor veel mensen. Kou vinden we al helemaal niet fijn. Op een dompelbad na afloop van de sauna of de steeds populairdere ijsbaden na, is kou iets wat we liever vermijden. Wanneer de winter intreedt, gaat de ver-
warming aan en hullen we ons in dikke kleren. Het vierde element – discomfort – is onze grootste vijand. Wij mensen willen graag in comfort leven. Ons prettig voelen. We zijn van nature pijn-vermijdend. Als we hoofdpijn hebben, gebruiken we medicatie of ademtechnieken om er zo snel mogelijk vanaf te komen. We omringen ons met comfort in onze woningen, vervoersmiddelen en werkplaatsen. We verdoven onszelf met dopaminegevers als eten, alcohol en het eindeloos scrollen op sociale media.

Gecontroleerde illusie

Wat de meeste mensen zich echter niet realiseren, is dat we onszelf gevangenhouden. We zitten klem in licht, geluid, warmte en comfort. Niet alleen met ons fysieke lichaam, maar ook sociaal, emotioneel, mentaal en zelfs spiritueel. Het is een overlevingsmechanisme. We willen het duister in de wereld liever niet zien. Het lijden van zovelen wordt ons snel te veel. Kinderen die hongerlijden, vluchtelingen op Lesbos, armoede. Het liefst kijken we de andere kant op. Ook onze eigen donkere en getraumatiseerde kanten ontlopen we het liefst. Veel spirituele mensen willen alleen maar liefde en licht ervaren.
Het duister vermijden ze waar ze kunnen, in zichzelf en in de wereld. Als het donker, stil, koud en oncomfortabel is, worden onze angsten uitvergroot. Zo ook in de grotten. Eerst is het doodeng en confronterend voor deelnemers om in het pikkedonker de stilte te ervaren. Maar dan ontdekken ze dat er zich een hele wereld openbaart achter licht en geluid, warmte en comfort. Als ze hun eerste weerstand voelen wegsmelten, merken ze dat de stilte en het duister ze weer in verbinding brengt met zichzelf. Ze zakken af naar delen van hun systeem die ze niet eerder ervaren hebben. Ze maken contact met de
goddelijkheid in zichzelf. Met wie ze in werkelijkheid zijn. De antwoorden op alle vragen zijn te vinden in de stilte. Als je diep in de grotten de stilte, het duister, de kou en het discomfort ervaart, dan ga je je realiseren dat je jezelf gevangen hebt gezet in een heel klein deel van de realiteit. Feitelijk in een
gecontroleerde illusie van licht, geluid, warmte en comfort. Niet dat daar iets mis mee is overigens, ik vind licht en warmte, muziek en comfort ook heerlijk.
Maar het is volgens mij wel belangrijk dat je je er niet te veel aan hecht en je
bewust bent van de andere kant. Een kant die je een diep inzicht kan geven in
de werkelijkheid.

Voor stilte, duister, kou en discomfort hóef je niet de diepe grotten van de Ariëge in te duiken. Uitstekende stilteweken en darkretreats, zweethutten en koudeweken worden in Nederland en België̈ volop aangeboden. En discomfort vind je daarin vanzelf. Mijn drie zoons overigens heb ik geleerd dat het duister je vriend is. Een vriend die je recht in de ogen mag kijken en die je mag omarmen. Zowel het donker in hun slaapkamer, als het duister in zichzelf én in de wereld. Met stilte leren ze langzaam steeds beter omgaan, het blijven kinderen. En de kou? Daar geven ze helemaal niets om. Ze gaan gewoon in een T-shirt naar binnen, ook al had mama hun jassen meegegeven.

Read More
Paravisie Column Augustus 2023

Persoonlijkheids- deel of demon? 

Paravisie Column Augustus 2023

‘Kleine meisjes worden niet groot’ is de titel van het artikel dat hoofdredacteur Niels Brummelman schreef voor deze uitgave. Het verhaal over de jeugd van Iris van Zomeren is hartverscheurend. Incest, een buurman die zijn handen niet thuis kan houden, pesten op school. Ze verdeelde zichzelf in vijftien deelpersoonlijkheden om zich te beschermen tegen al het geweld en de pijn gedurende haar opvoeding. “Elke deelpersoonlijkheid droeg een geheim in zich”, vertelt Iris. Er wordt dissociatieve identiteitsstoonis (DIS) bij haar geconstateerd en het vraagt jarenlange therapie om te helen. Je kunt je voorstellen dat ik dit artikel, als therapeut en auteur van het boek Trauma, met grote interesse heb gelezen. 

Iris hoorde stemmen in haar hoofd, kenmerkend voor DIS. De stemmen blijken deelpersoonlijkheden die ze namen geeft gedurende de therapiesessies. Nu wil ik jou als lezer een vraag stellen: hoor jij ook stemmen in je hoofd? Het antwoord op die vraag is ‘ja’. Ieder mens heeft stemmen. Waarom heeft dan niet ieder mens een DIS diagnose? Bij een DIS is sprake van een onveilige en onvolledige hechting in de jeugd. Daaroverheen komen heftige ervaringen die vaak te maken hebben met seksueel misbruik en incest. Deelpersonen splitsen af om de hoofdpersoonlijkheid te beschermen, alleen: door de onveilige hechting ontbreekt de krachtige hoofdpersoonlijkheid. De delen nemen daardoor zelf de regie en kunnen op hun eigen moment, bijvoorbeeld bij een trigger die één van de trauma’s activeert, omhoogkomen en de boel overnemen. 

Innerlijke kindstukken 

In jou zijn ook talloze deelpersoonlijkheden aanwezig. Dat komt terug in het werk van Carl Gustav Jung. Ieder mens heeft een hoofdpersoonlijkheid en vele sub-persoonlijkheden. Jij ook. Je hebt innerlijke kindstukken in je die in een bepaald leeftijdsbewustzijn ‘vastzitten’. Een kind dat geen liefde ervaart in een moment, legt dat moment vast in het eigen bewustzijn, zodat het later, als het kind volwassen is, geheeld kan worden. Alle grote en kleine trauma’s die je hebt meegemaakt in je vroege jeugd, zijn dit soort innerlijke kinderen geworden. Ze doen gewoon mee in je dagelijks leven en dat is de verklaring waarom je soms zo kinderachtig of over-emotioneel reageert in bepaalde situaties. Die kindstukken worden dan getriggerd. Het grote verschil tussen jou en iemand met DIS is dat jij (ga ik vanuit) wel in enige mate een veilige hechting hebt gekend in je jeugd, waardoor de hoofdpersoon in jou steviger staat. Het kindstuk neemt daardoor de regie niet over, zoals bij DIS, maar doet alleen even mee, waarna het weer terugzakt in je bewustzijn. Naast innerlijke kinddelen heb je beschermdelen in je die bijvoorbeeld agressief kunnen worden, of zich juist heel verstandig en wijs voordoen. Of die heel grappig doen, of zich juist als een slachtoffer gedragen. Afgesplitste delen van jouw persoonlijkheid die zich manifesteren als een bepaald trauma uit je jeugd wordt getriggerd. Ze kunnen zich ook voordoen als angsten voor binding en verlating. Belt je partner je een dag niet terwijl je vroeger in de steek gelaten bent door je vader? Dan kan maar zo die verlatingsangst opkomen en je gedachten, gevoel en gedrag enorm beïnvloeden. Hoe groter het trauma, des te groter de beschermdelen. 

Onvrijwillige mediums? 

Maar blijft DIS bij afgesplitste persoonlijkheidsdelen? Iris heeft het in haar boek Van waanzin naar wijsheid over Spreeuw, een klein jongetje in haar dat zich over de pijn van haar pesttrauma heeft ontfermd. Een klein jongetje? Maar Iris is toch een vrouw? En Zeebonk, een grote volwassen kerel met bakkebaarden en stoppels. Eh… in een vrouw? En dan Prikkeldraadmonster, een agressief deel dat zich voedt met haat. De transformatietherapeuten, mediums en paragnosten die dit lezen denken waarschijnlijk hetzelfde als ik: dit zijn geen afgesplitste persoonlijkheden, maar entiteiten van buitenaf. De gemiddelde mens heeft een aura als een gatenkaas en is een soort hotel voor entiteiten. Deze wezens kunnen variëren van overleden voorouders, tot dolende spirits en zelfs demonische en archontische wezens die zich voeden met pijn, haat en angst. Entiteiten zijn multidimensionale wezens en kunnen uit alle tijden en plaatsen afstammen. Iris omschrijft dat ze tijdens een workshop in een klooster waar Duitse soldaten gelegerd waren een soldaat door zich heen voelt komen. Niels beschrijft het al in het artikel als hij de woorden van Susan Martinez aanhaalt: ‘Mensen met een meervoudige persoonlijkheidsstoornis zijn mediums die op onvrijwillige basis doden channelen.’ 

Open deur 

Maar het gaat nog verder dan channelen. In het boek Trauma, je bent gek als je het niet hebt, dat ik samen met Christine Pannebakker schreef, brengen we het helder naar voren: een kind dat zich op enig moment bijvoorbeeld heel angstig, verdrietig, eenzaam of boos voelt, is een open deur voor entiteiten. Deze haken aan op de aura van het kind en gaan als het ware door het kind heen leven. Ze produceren gedachten, emoties, overtuigingen, gedragingen en triggers. Omdat ze op zo’n jonge leeftijd al binnenkomen, identificeert het kind zich volledig met de entiteit en gaat zich vereenzelvigen met deze gedachten, emoties, overtuigingen, gedragingen en triggers. Vaak zijn deze samensmeltingen karmisch van oorsprong en is er sprake van karmische contracten. In het geval van Iris lijkt Spreeuw me dan ook de spirit van een overleden jongetje dat aangehaakt is in haar jeugd. Zeebonk een overleden, volwassen man die wellicht een voorouder kan zijn en Prikkeldraadmonster zou een getormenteerde ziel kunnen zijn, maar ook zomaar een demonische entiteit. Stuk voor stuk zogenaamde auralifters. En auralifters die controlerend zijn en zelfs de regie over kunnen nemen, noemen we obsessors. Deze wezens zijn de sturende en bepalende stemmen in onze hoofden die ons aan kunnen zetten tot allerlei neuroses, zelfsabotage en verlangen tot zelfdoding. 

Goed nieuws 

Gelukkig is er goed nieuws. Al deze entiteiten kunnen ook uit de aura verwijderd worden. Overwegend zijn het ziels- fragmenten van overledenen. Wanneer iemand overlijdt, gaat het fysieke lichaam ‘uit’. De meeste zielsdelen worden opgenomen in de volgende dimensie die ook wel ‘het licht’ wordt genoemd. Maar de fragmenten die te laag trillen voor de volgende dimensie door bijvoorbeeld grote onverwerkte trauma’s, diepe geheimen, wraakgevoelens, gehechtheid aan het leven en angsten, die delen gaan niet mee en hechten zich aan de aura van een levend persoon. Meestal is dat een kind of kleinkind. Maar bij gebrek daaraan kan het ook elk ander kind zijn, zolang het maar ingangen geeft als trauma, pijn, eenzaamheid of angst. En (onbewuste) karmische contracten met de overledene heeft. Deze auralifters schreeuwen om heling en er bestaan talloze methoden, werkwijzen en technieken om ze te helpen helen. Hetzelfde geldt voor innerlijke kindstukken, beschermingsmechanismen en de onderliggende trauma’s die zij bewaken. Tegenwoordig bestaan er talloze methoden om hier mee te werken. Een paar voorbeelden zijn transformatieprotocollen, waarbij het licht van de Bron wordt ingezet, regressie en reïncarnatietherapie en het werken met gidsen en lichttaal. Ik kom het regelmatig tegen in de opleidingen en transformatieretraites die wij geven. Een innerlijk kindsstuk vraagt bijvoorbeeld om regressie, liefde, heling en om alsnog op te groeien tot volwassene. Een zielsfragment van een overleden voorouder of ander persoon, vraagt om heling en liefde zodat het alsnog opgenomen kan worden in het licht. En een demon of archontisch wezen kan met behulp van de juiste lichtkrachten geheeld en opgenomen worden in de Bron. Uiteindelijk is alles liefde. 

Ik ben blij dat er, mede door boeken als Van waanzin naar wijsheid steeds meer bewustzijn komt op de invloed van persoonlijkheidsdelen, obsessors en andere entiteiten. Ook binnen de GGZ ontstaat er meer en meer inzicht in de werkelijkheid achter de stemmen. We kunnen de energetische oorzaken van trauma en afgesplitste delen niet langer meer ontkennen. 

Read More
Schermafbeelding 2023-07-10 om 11.20.09

Trauma als springplank naar heling en groei 

Bestseller van Christine Pannebakker en Robert Bridgeman 

Interview in de media: Paravisie Juli 2023

Trauma als springplank naar heling en groei 

Trauma lijkt het nieuwe toverwoord in therapieland. Betreft het een tijdelijk modeverschijnsel, zoals bijvoorbeeld de meervoudige persoonlijkheidsstoornis dat in de jaren tachtig en negentig was, of is er dit keer meer aan de hand? Gewoon weer een nieuw label of een welkome erkenning van verborgen
leed? Robert Bridgeman en Christine Pannebakker sloegen de handen ineen en schreven samen het onlangs verschenen boek Trauma, je bent gek als je het niet hebt. Dat het nu al een bestseller is, bewijst hun gevoel voor timing. Maar hebben ze met hun prikkelende titel ook inhoudelijk een punt? Kritisch vraaggesprek! 

In zijn column in onze afgelopen mei-uitgave kondigde columnist Robert Bridgeman zijn samen met journaliste Christine Pannebakker geschreven boek Trauma, je bent gek als je het niet hebt al aan. Het verscheen eind van die maand en mag inmiddels een doorslaand succes genoemd worden (het kwam op 10 binnen in de bestsellerlijst non-fictie en beleeft inmiddels een derde druk). En dat terwijl de samenwerking tussen beiden in eerste instantie niet per se in de lijn der verwachting lag, zeker niet wat betreft het onderwerp. Totdat een opmerking van Robert daar drastische verandering in bracht. Christine herinnert zich: “Toen ik Robert ontmoette en hoorde van zijn traumawerk en healing, dacht ik: ik héb helemaal geen trauma. Je moet weten dat ik de jaren daarvoor talloze mensen ontmoet en geïnterviewd had die de vreselijkste en heftigste dingen hadden meegemaakt. Kinderen in oorlogsgebieden, vrouwen in vluchtelingenkampen… Dát was voor mij trauma. Met een grote ‘t’. Het was een woord waar ik, als het over mezelf ging althans, absoluut niet aan durfde te komen. Totdat Robert zei: ‘Je bent gek als je géén trauma hebt.’ Dat kwam zó binnen bij mij! Dat besef, die erkenning dat iedereen in meer of mindere mate getraumatiseerd is… Levensveranderend kan ik, zeker achteraf gezien, wel zeggen.” 

Twee soorten trauma 

Het is de crux van het boek van Robert en Christine, de notie van het bestaan van niet één, maar twee soorten trauma: impacttrauma en procestrauma. Eerstgenoemde variant kennen we onder die noemer allemaal: slachtoffers van bijvoorbeeld verkeersongevallen, verkrachtingen en berovingen krijgen er stelselmatig mee te maken. Trauma met een grote ‘t’, zoals Christine het noemt. Maar dat er nog een tweede variant trauma bestaat, daarvan zijn velen zich een stuk minder bewust. En juist die lacune in onze kennis willen Christine en Robert met hun boek opheffen. Laatstgenoemde stelt: “Het woord ‘trauma’ betekent ‘wond’. Het gaat dan om een wond die zich ergens in ons systeem – in het fysieke, mentale, emotionele dan wel spirituele deel, maar vaak in die verschillende lagen tezamen – bevindt. De diepste trauma’s die mensen met zich meedragen, lopen ze op door dat wat ze over een langere tijd, jaren vaak, juist wel of niet hebben gekregen. Denk eens aan de blijvende impact die een straffende of afwezige ouder op het opgroeiende kind hebben kan. Mijn vader was bijvoorbeeld vanwege zijn werk heel weinig thuis. Dat doet iets met een jongetje. Als kind trek je namelijk conclusies uit het gedrag van je ouders en betrek je deze op jezelf. Kreeg je vaak te horen dat je niets waard was? Dan ga je dat vanzelf geloven. Hadden je ouders vaak ruzie? Het zal wel aan jou gelegen hebben. Was je vader bijna nooit thuis? Misschien hield hij niet genoeg van je. Et cetera. Dergelijke gedachten worden geloofsovertuigingen en draag je, als je niet oppast, de rest van je leven met je mee. Niet alleen dat, je bouwt daar je gehele persoonlijkheid rondom heen op. Zo kwam ik op mijn dertigste tot mijn eigen ontsteltenis tot de conclusie dat ik aan heel veel verslaafd was: aan alcohol en sigaretten, maar ook aan hard werken, goedkeuring, leuk en belangrijk gevonden willen worden. Ik had alle kenmerken van een zwaar getraumatiseerd iemand, maar er was mij ogenschijnlijk niets heel heftigs overkomen. Ik besloot tot op de bodem toe uit te zoeken hoe dat nou zo gekomen was en ontdekte tijdens een soort eenheidservaring, waarbij ik de verschillende lagen in mezelf kon zien, dat wij mensen alles – van destructief gedrag tot de gemiddelde angststoornis – zélf in stand houden. Die ontdekking heeft geleid tot een reis die nu al zo’n vijftien jaar duurt. Niet alleen ben ik op zoek gegaan naar de oorzaken, maar ook naar een antwoord op de vraag: hoe los je dat nou op?” 

Beestje bij z’n naam 

Natuurlijk heeft trauma altijd bestaan. Maar vanaf de negentiende eeuw nam de professionele aandacht ervoor toe. Meestal nog weggeschreven onder de noemer ‘hysterie’, was het de beroemde Weense psycholoog Sigmund Freud die als eerste de link legde met seksueel misbruik. In de turbulente twintigste eeuw kwam de nadruk juist te liggen op impacttrauma als gevolg van oorlogshandelingen; zo werd de posttraumatische stressstoornis een veelgebruikt begrip na de Vietnamoorlog. Maar ook tegenwoordig nog lijkt, hoewel de veranderingen inmiddels snel gaan, procestrauma een ondergeschoven kindje. Op Wikipedia wordt trauma gedefinieerd als: ‘Psychisch letsel, veroorzaakt door een schokkende gebeurtenis’. En op de site van het UMC Utrecht lezen we dat de oorzaak van trauma ‘een schokkende, ongewone, pijnlijke, extreme gebeurtenis’ is. Over procestrauma lezen we precies helemaal niets. Christine en Robert zien het als hun taak dit op z’n best halve verhaal te completeren. Om verborgen leed en de schadelijke gevolgen daarvan op individueel en maatschappelijk niveau op de agenda te krijgen en daar ook te houden. Maar waarom toch de nadruk op zo’n beladen woord als ‘trauma’? We kennen immers binnen de reguliere geestelijke gezondheidszorg genoeg behandelwijzen aan de hand waarvan negatieve gevoelens en gewoonten herkend en aangepakt kunnen worden. Denk aan schematherapie, waarbij, zonder dat het woord ‘trauma’ centraal staat, succesvol gewerkt wordt aan dysfunctionele coping-strategieën en kind- en oudermodi die aan persoonlijkheidsstoornissen ten grondslag kunnen liggen. Christine: “Ik ben bang dat we, door de olifant in de kamer niet te benoemen, ons doel voorbij schieten. Alle kleine gebeurtenissen bij elkaar zorgen in het leven voor de grootste problemen, bijvoorbeeld voor chronische ziekten, zo bevestigden ook alle artsen, psychologen en psychiaters die uit nieuwsgierigheid Roberts retraitecentrum ‘Terra Nova’ in Zuid-Frankrijk bezochten. Juist het niet zien van die wonden, of erger: de bewuste ontkenning ervan, veroorzaakt een opeenstapeling van leed. Dus laten we het beestje alsjeblieft gewoon bij z’n naam noemen en het woord trauma vanaf nu, in alle relevante gevallen, blijven gebruiken.” 

Onderdeel van het leven 

Maar toch nog even. Slaan Christine en Robert, hun goede bedoelingen ten spijt, niet door? Gaat het niet veel te ver om letterlijk iedereen als getraumatiseerd te bestempelen? Creëren ze daarmee niet weer een nieuw label en hebben we er daar onderhand niet genoeg van in de geestelijke gezondheidszorg? Herinneren we ons de jaren tachtig nog, toen ineens – zonder overdrijving – miljoenen mensen leden aan het meervoudige persoonlijkheidssyndroom, omdat het het nieuwe ‘speeltje’ (of verdienmodel?) was van de psychoanalisten van toen… Onder hypnose kwamen bovendien ineens massaal verhalen over, al naar gelang de voorkeur van de dienstdoende therapeut, satanisch ritueel misbruik en ufo-ontvoeringen naar boven. Verhalen die nooit bewezen werden, maar tallozen beschadigden en, jawel, traumatiseerden! Kortom: zijn Christine en Robert niet bang dat het stempel ‘trauma’ alleen maar meer ellende opleveren gaat? Robert: “Je begrijpt wel dat als dát onze angst was, we niet aan ons project begonnen waren. Vergis je niet: wij zijn niet de enigen die dit roepen. We maken met ons boek onderdeel uit van een wereldwijde beweging van experts – denk aan grootheden als Bessel van der Kolk, Gabor Maté en Thomas Hübl – die waarschuwen voor de impact van trauma. En dan nog iets… Je kunt kinderen niet traumavrij opvoeden. Geloof me, ik heb het geprobeerd. Mislukt! En waarom? Omdat het juist de bedoeling van het leven is dat we getraumatiseerd raken! Weet je, wij mensen worden niet als een onbeschreven blad geboren. We dragen karmische stukken uit eigen vorige levens bij ons en in ons DNA liggen intergenerationele conflicten en patronen opgeslagen. Om die aan te kunnen gaan en op te lossen, moeten we, paradoxaal genoeg, eerst opnieuw trauma oplopen. Om vanuit het aldus ontstane verlangen naar heling aan het opschoningswerk te kunnen beginnen en uiteindelijk met een zo schoon mogelijke lei – want helemáál vrij van welk trauma dan ook lijkt schier onmogelijk – onze zielsmissie te vervolgen. Men zegt vaak dat tijd alle wonden heelt. Dat is natuurlijk onzin, want helen is hard werken. Maar hoeveel prachtige traumahelingsmethodieken zijn er de afgelopen decennia, sinds de introductie van reiki, wel niet ontstaan? Trauma is dus onderdeel van het leven, van het mens-zijn, en bovendien heel goed te behandelen. We hoeven er niet meer eindeloos mee rond te blijven lopen, al strompelend door het leven met behulp van onze meer of minder schadelijke copingstijlen. Nee… We kunnen onze trauma’s helen! Op voorwaarde dat we ze wél eerst (h)erkennen en benoemen.” 

Verantwoordelijkheid nemen 

Volgens Christine en Robert ontkomen we dus niet aan trauma. Maar betekent dat ook dat we alleen maar kunnen leren door te lijden? Christine: “Ik vond het interessant wat je net zei, dat we door ons gebruik van het woord ‘trauma’ allemaal slachtoffers dreigen te worden. Volgens mij is het precies omgekeerd: door de erkenning van trauma, kun je ermee dealen. Door open te staan voor wat er allemaal mogelijk is, vermijd je juist het slachtofferschap. Al die beschermingslaagjes die je om jezelf heen aangelegd hebt om het trauma maar niet te hoeven voelen, zorgen ervoor dat jouw grote potentieel zich niet optimaal ontplooien kan en dat de hele wereld, die in principe aan je voeten ligt, min of meer gesloten voor je blijft. Ga de uitdaging aan, kijk het trauma recht in de ogen, en je wereld zal veranderen. En wel op radicaal positieve wijze.” Men zegt vaak dat we leren in relatie met en in verhouding tot de ander. Maar hoe herkennen we trauma nog als we leven in een wereld waar letterlijk iedereen getraumatiseerd is? Christine: “Wanneer we buitenproportioneel op een relatief kleine gebeurtenis of onschuldige opmerking reageren, mag het besef dagen dat aan ons gedrag trauma ten grondslag zou kunnen liggen. Hetzelfde bij ongefundeerde angsten, hardnekkige verslavingen en persisterende patronen.” Robert: “Je merkt aan je gedrag, aan je dagelijkse doen en laten, of je nog trauma uit te werken hebt. Gedrag is als het ware de spiegel voor en de poort naar trauma toe. Het gaat niet om schuld. Nooit. Maar wel om ownership over en verantwoordelijk nemen voor dat wat je meegemaakt hebt en alle mechanismen die je daardoor in jezelf gecreëerd hebt om daarmee om te gaan. Ga ermee aan de slag en de beloning is voor je- zelf: een vrijer, prettiger, authentieker leven en meer zicht op je zielsmissie.” 

Van Metallica naar klassiek 

In hun boek benoemen Christine en Robert diverse oorzaken van trauma, waarbij ze niet schuwen om over de grenzen van het zichtbare en onzichtbare en van leven en dood heen te kijken. Zo benoemen ze, naast het overgeërfde intergenerationele conflict of patroon, ook karma
als oorzaak en zelfs collectieve traumavelden en andere dimensies en entiteiten. Maar als we geacht worden verantwoordelijkheid te nemen, hoe onderscheiden we dan welke delen van ons en welke van een ander zijn? Robert: “Mijn definitie van een mens is: ‘de bron in een tijdelijke, multidimensionale, unieke uitdrukking’. Als zodanig maken we allemaal onderdeel uit van het collectief. Alles wat we meemaken staat in verband met het collectief en alles wat we oplossen doen we, naast voor onszelf, óók voor het collectief. Ik denk dat we de identificatie dan ook mogen loslaten. Ik heb veel regressie- en reïncarnatiesessies mogen begeleiden. Mensen kwamen dan terecht in vorige levens. Maar waren dat wel hun eigen vorige levens? Of hadden ze gewoon een vergelijkbaar leven uit het collectieve veld, waar immers alles in opgeslagen ligt, gedownload? Of dat van opa misschien? Noem het dus liever niet jouw trauma, maar houd het bij de constatering dat er sprake is van trauma. Dan kun je trauma beter gaan zien als een op zichzelf staand iets waarmee we aan de slag mogen en wat we op kunnen lossen. De vraag waar het vandaan komt, is dan minder relevant. Het trauma nodigt jou uit er iets mee te doen. Uit mijn eigen praktijk herinner ik me het voorbeeld van een man die naar het zich liet aanzien alles prima voor mekaar leek te hebben: mooi gezin, goede baan, prettig karakter en dito onderkomen. Maar één minpuntje: zijn gedurende zijn jeugd ontwikkelde agressie richting vrouwen. Deze over het algemeen zachtaardige man kon ineens heel vervelend uit de hoek komen wanneer er vrouwen in het spel waren. Het verbaasde niet alleen zijn omgeving, maar ook hemzelf. Waar kwam deze agressie vandaan? In een regressie zie ik hem naakt in zijn wiegje liggen. Zijn moeder is er even niet en hij voelt zich onveilig. Dan komt de onlangs overleden buurman, groot Metallica-fan, zijn kamertje binnen. Althans zijn getraumatiseerde zielsdeel, dat op een te lage frequentie trilt om met het andere deel van de ziel richting het licht te gaan. Je raadt het al: buurman haakt aan op de energie van de baby. Baby blij, want beschermd, buurman blij, want aards voortbestaan verzekerd. Ik haal tijdens de sessie op zachte, liefdevolle wijze de buurman uit de aura van mijn cliënt. En wat gebeurt er? Zijn agressie verdwijnt volledig en zelfs zijn muzieksmaak verandert – van Metallica naar klassiek!” 

Doorgronden en ontwortelen 

De bronnen van trauma kunnen dus gehuld zijn in nevelen van ruimte en tijd. Hoe komt een therapeut of een cliënt bij deze bronnen terecht? En waaraan merken zij dat de heling succesvol was? Christine: “Op ‘Terra Nova’ heb ik de nodige sessies meegemaakt en sommige ook zelf ondergaan. Bij mij bleek de bron een vloek te zijn, uitgesproken door een kabbalistisch georiënteerde sekte en gericht op mijn ex-man. Inderdaad was er sinds het uitspreken van die vloek, waar ik op bewust niveau geen enkele weet van had, van alles misgegaan in ons gezamenlijke leven. Maar vanaf het moment dat ik me van die vloek bewust was en aan de bestrijding ervan ging werken, keerde alles zich ten goede. Heel bijzonder. Kijk, ik kan dan wel zeggen dat ik niet in de energetische werking van een vloek geloof, maar daar trekt zo’n vloek zich natuurlijk niets van aan. Feit is dat het, na een aantal heel moeilijke jaren, prima gaat met en ook tussen mijn ex-man en mij.” Robert: “Om bij die bron te geraken, heeft een bepaalde werkwijze mijn voorkeur. Het is niet dé manier, maar één van de vele manieren. Ik breng mensen in trance, ofwel in de Thèta-bewustzijnsstaat. Waarbij ‘Thèta’ de naam is van de hersengolven die je produceert als je diep ontspannen bent, maar nog niet slaapt; je bent onderbewustzijn. In die staat is het mogelijk in de onbegrensdheid van ruimte en tijd dát op te delven wat het trauma veroorzaakt. Wij gebruiken het lichaam daarbij als multidimensionale poort om te voelen of en wanneer we de bron achterhaald hebben. Jouw systeem weet precies waar je moet zijn en kan er binnen seconden bij aanwezig zijn. Van daaruit ga je samen – cliënt en therapeut – aan de slag. Soms weet je dat je nog iets verder terug moet, bijvoorbeeld omdat je als therapeut, net zoals ik, kunt ‘doorgronden’. Dat wil zeggen dat je met behulp van je hogere zintuigen in staat bent door de multidimensionaliteit héén te kijken. Vervolgens ga je de geconstateerde bron of oorzaak ‘ontwortelen’. Maar pas op: betrek, op het moment dat je bijvoorbeeld iets in een vorig leven ontwortelt, ook de imprints uit de jeugd van de huidige incarnatie bij dit proces. Werk vanaf de wortel nauwgezet én volledig terug naar het nu.” 

Terra Nova? 

Als zo goed als niemand compleet trauma-vrij door het leven gaat, in hoeverre kunnen traumatherapeuten als Robert dan verantwoord hun werk doen? Ligt tegen- overdracht, het proces waarbij de therapeut zijn eigen ongeheelde stukken op één of andere wijze op de cliënt projecteert, dan niet gevaarlijk dicht op de loer? Robert: “Ik zeg altijd: je kunt iemand niet verder meenemen dan het uiterste punt waar je zelf geweest bent. Het is dus van belang jezelf als therapeut zo veel mogelijk op te schonen. Vandaar ook dat we de opleiding tot transformatiecoach van de ‘Bridgeman Academy’ altijd combineren met een traject van zelfheling. Soms zien we het gebeuren dat een leerling zichzelf in het eerste jaar zo hard tegenkomt en zo schrikt van eigen traumata of donkere delen, dat hij de opleiding of de coaches verwijten gaat maken en halsoverkop het leertraject vaarwel zegt. Maar zo iemand gaat ondertussen wél het veld in en, innerlijk nog beschadigd, door met therapie geven. Wat mij betreft zou het de norm mogen worden dat elke therapeut, óók of misschien wel juíst binnen de GGZ, aan zichzelf werkt en dat bovendien gedurende zijn of haar actieve loopbaan blijft doen. Je ‘bent’ er immers nooit. Maar… We ‘zijn’ er misschien wel sneller dan vroeger. Want in vergelijking met de tijd van Freud en Jung, toen men, mede vanwege de eenzijdige mentale gerichtheid van de psychoanalyse, soms jaren vanaf de sofa aan het praten was om tot de kern van iets te komen, is de trilling op aarde enorm toegenomen. Trauma is van een zoveel lager trillingsniveau dat deze tegenwoordig snel en onherroepelijk tot openbaring komt. Dat geeft kansen te over om er actief mee aan de slag te gaan. We hebben op ‘Terra Nova’, dat midden in Katharengebied ligt en binnenkort in de verkoop gaat, vijf jaar lang zo’n sterk energetisch veld opgebouwd, dat het traumawerk daar nóg weer veel makkelijker gaat dan elders. Ik bedoel: daar gebeuren gewoon wonderen. Hoopvol, want het geeft aan dat wanneer je de trilling maar hoog genoeg maakt, trauma bijna als vanzelf oplost. Zou de hele aarde een Terra Nova (‘nieuwe aarde’) zijn, iets wat uiteindelijk natuurlijk het streven is van elke lichtwerker, dan hebben we straks geen traumatherapeuten meer nodig. Christine: “Het is de verantwoordelijkheid van eenieder, maar zeer zeker ook van therapeuten, om daaraan middels intentie en gedrag een positieve bijdrage en impuls te geven. En om ondertussen niet te vergeten om lekker en bij tijd en wijle ongegeneerd te blijven genieten van het leven. Ook dáármee draag je immers bij aan een fijnere, mooiere wereld.” 

Read More
Blog Robert Bridgeman

Niemand is ergens

Niemand is ergens.

Als je denkt dat je verlicht bent, ga dan een week bij je ouders wonen.

Of in een gezin met kinderen.

Dan is de schijnverlichting gauw opgelost…

Niemand is ergens.

En dat hoeft ook niet.

Als je denkt dat je ergens bent, ben je nergens.

Geniet van het proces van spirituele ontwikkeling en zelfrealisatie. 

Zonder net te doen alsof. Zonder schijnheiligheid. Zonder doel. Zonder iets te willen bereiken.

Elke stap wordt je lichter. Elke stap neemt de magie toe. Elke stap gaat de overvloed meer stromen. Elke stap neemt de synchroniciteit toe…

We zijn geen mensen die zo spiritueel mogelijk willen doen.

We zijn spirituele wezens die een menselijke ervaring komen beleven.

Wees daarom mens in alle opzichten en leef de ervaring die je ziel voor ogen had toen je dit leven instapte.

Niet spiritueel doen, maar mens zijn is de kunst.

Natuurlijk: Ieder mens is in essentie verlicht.

Dat is je Boeddha natuur, je Ik Ben, je Goddelijke vonk. Jouw deel van de Bron.

De volledige en bewuste realisatie van die verlichte kern noemen we verlichting.

Het is een proces van vele levens.

Verlichting is de uitkomst van dat proces. 

Geen doel op zich.

En die staat van zijn bereikten weinigen nog. Maar dat gaat veranderen.

De komende jaren zullen steeds meer mensen tot zelfrealisatie komen door de verhoging van de trilling hier op aarde. 

Misschien jij ook wel 😉

Laat alle verwachtingen los, doe dagelijks je innerlijk werk en geniet van de reis! 

XR

Read More
Robert Bridgeman Blog

Wellicht herken je het?

Wellicht herken je het? Ben jij ook zo iemand die zich verbaast over wat mensen elkaar aandoen? Over de oorlog en misbruik in de wereld?

Net als jij ben ik echt geen heilig boontje en ik voel me niets meer of minder dan andere mensen, maar ik verbaas me wel over al dat lijden wat berokkend wordt elke dag.

Gedurende mijn jeugd begreep ik mensen al niet. Ik verbaasde me over de manier waarop ze met elkaar en met de wereld omgaan. Voelde me een buitenstaander.

Ik kon er niet bij…

Als vijfjarige kwam ik eens de metro in Parijs uit met mijn ouders en broer. We liepen het place du centre Pompidou op en het eerste wat ik zag was een vrouwelijke bedelaar met een slapend kind. Ik begon spontaan te huilen en smeekte mijn moeder er iets aan te doen. Dat kon ze natuurlijk niet, behalve wat geld geven, maar voor mij hakte de shock er goed in en het is me altijd bijgebleven.

Het verschil tussen arm en rijk is me altijd een mysterie geweest. Dat er 1% rijken bestaat die steeds rijker worden, terwijl miljarden mensen lijden en steeds armer worden
En dat de rest dat laat gebeuren… 
Was voor mij als kind al een groot raadsel. Kijk; dat iemand met hard werken geld verdient is helemaal prima. Dat iemand miljonair wordt hoort er ook bij. Maar wat moet je met 100 miljoen? Met 150 miljard? Terwijl er miljarden mensen verhongeren? Ik begrijp het nog altijd niet…

Ik groeide op met een opa die me leerde vogels kijken. En de natuur ervaren. 
We gingen samen op pad met verrekijkers en ik weet nog dat ik graag boswachter wilde worden in die tijd…

Op TV zag ik de voortdurende ontbossing van oerwouden voor veevoer, het uitsterven van dierenrassen en de voortdurende vervuiling van de oceanen en de lucht. Deze ontwikkelingen deden me verbijsterd naar het journaal kijken als kind.

Gedurende mijn pubertijd had ik vaak discussies met vrienden en familieleden. Ik begreep de wereld niet. Waarom al die oorlog? Waarom elkaar zoveel pijn doen? Waarom zo met de natuur omgaan?
Niemand wist het… “Waarom neem je toch al het leed van de wereld op je schouders?” Vroegen ze me vaak. 
Ik kon niet anders…

Toen groeide ik op en werd ik “volwassen.”
Het kleine jongetje dat er niets van begreep was opgesloten in een beschermend omhulsel…

Na mijn transformatie rond mijn 29e levensjaar kwam het kleine manneke uit de tijd van Parijs weer naar boven. Hij zat er nog gewoon. 

En ik ben blij dat hij er nog altijd is. Nog steeds begrijpen we beide niet veel van de wereld.

Ik begrijp bijvoorbeeld niet hoe iemand een ander mens kan vermoorden. Laat staan groepen mensen die elkaar ombrengen. Verbijsterend.

Het hele begrip oorlog voeren waarbij machthebbers, vroeger koningen, tegenwoordig de elite en hun politici, hun belangen uitvechten over de rug van soldaten en burgers vind ik zo’n raar iets. Die oorlog in de Ukraïne bijvoorbeeld en hoe beide partijen zich bezig zijn de wapenhandel te spekken over de rug van Oekraïense mensen en Russische soldaten. Als het niet zo gruwelijk was zou het kinderachtig zijn hoe de “volwassen” politici zich opstellen.

Ik begrijp bijvoorbeeld ook niet hoe goed hoe iemand een ander bewust kan oplichten. Laat staan groepen mensen zoals aardse overheden dat doen.

Hoe mensen binnen grote bedrijven kunnen werken en diens producten kunnen marketen terwijl ze weten dat ze bijvoorbeeld kanker verspreiden via hun verslavende suikers, samengestelde koolhydraten, vlees en tabak…
Het gaat mijn pet te boven. Dat bedrijven als Shell tientallen miljarden winst mogen maken terwijl zoveel mensen armoede lijden, ik begrijp het niet…

Geen oordeel, maar onbegrip…

Ik geloof dat mensen in essentie liefde zijn.
Waarom doen we elkaar en de wereld dan zoveel narigheid aan?
En waarom greep mij dat van zo jong af aan al zo aan?

Ik begreep het niet…

Tot ik me realiseerde dat ik van een planeet kom waar geen lijden is. Waar oorlog niet bestaat, net zo min als moord, oplichting en anderen in armoede laten daar bestaat.

Een 5D+ beschaving die zo hoog is ontwikkeld dat harmonie, overvloed en liefde de norm zijn. 
Ik begreep dat ik een lichtwerker ben: iemand die naar deze planeet is gekomen om het lijden te helpen verminderen. 

Hier op aarde is het anders dan op andere planeten. 

Al duizenden jaren leeft de mensheid in een laag bewustzijn van macht en angst.
De 3e dimensie, het Vissentijdperk, Kali…

Dood en moord zijn normaal hier op aarde. 

Kijk maar eens naar de basisinrichting van de Schepping.

Die draait om de dood.
De Flower of life, het symbool voor de 3D werkelijkheid, wordt de Daisy of death genoemd.

Het konijn wordt opgegeten door de vos…
De zalm wordt gepakt door de beer…
Het gazellenkalf wordt verslonden door hyenas…
De zieke zebra wordt afgeslacht door twee leeuwen…
De huismus wordt aan flarden getrokken door de buizerd…

De natuur zelf is meedogenloos.
Is het dan niet logisch dat de mens dat ook is?

De Europeanen roeiden de indianen zoveel mogelijk uit…
De Chinezen vernietigen de Tibetanen…
Bevolkingsgroepen vernietig(d)en elkaar in bijvoorbeeld Rwanda, Israël en voormalig Joegoslavië… en het gaat maar door.

Horen lijdenswegen als de vluchtelingen op Lesbos, de Oeigoeren in Chinese kampen, de vernietiging van Syrië, het ritueel kindermisbruik in Europa, de censuur op sociale media en de onderdrukking van indianen in Amerika er niet gewoon bij?

Onderdeel van de Daisy of Death?

Vanuit die invalshoek bekeken begon ik de mensheid te begrijpen.

Het vernietigen zit in verankerd in de menselijke basisprogrammering.
Het ligt vast in het DNA… maar wij mensen zijn niet ons DNA. We zijn iets veel grootsers dan dat.

De Katharen geloofden dat de mensheid bestond uit Zielen die uit de oorspronkelijke Schepping (Pleroma) waren gevangen genomen in deze namaakschepping (Kleroma).
Dit hologram, deze illusie, deze matrix.

Volgens de Katharen (en andere Gnostische bewegingen) was de schepper van deze matrix de Satan, de Lucifer. De Duivel.
(Demiurg, of Yaldaboath)

Om te bewijzen dat dat niet zo was en dat de schepper van deze realiteit een barmhartige goede god is, heeft de Katholieke kerk de Katharen toen op gruwelijke wijze tot op de laatste man uitgeroeid met kruistochten en inquisitie.

Daarmee heeft de kerk voor mij het gelijk van de Katharen voor altijd aangetoond.

De schepper van deze illusionaire wereld is de Duivel die zich voordoet als god.

Of dat echt zo is weet ik niet. De oorspronkelijke Schepper lijkt me er een van liefde, gezien de schoonheid van de aarde en de natuur. Ik kan me wel voorstellen dat de schepping is overgenomen door de duivel die er zijn eigen matrix van macht en angst omheen heeft gecreëerd.

Als we er vanuit gaan dat we in een namaakschepping leven die gecreëerd is door de Lucifer, dan wordt ineens alles duidelijk.

Dan begrijpen we het Vaticaan, dan begrijpen we de Illuminatie, dan begrijpen we het World Economic Forum.

Dan begrijpen de waarom het schattige konijntje verslonden moet worden
En waarom de oorlogen gevoerd moeten.
De vluchtelingenkampen zijn op slag verklaarbaar.

Maar wat doen wij lichtwerkers hier dan? 

Onze voorgangers, de Katharen waren, net als de Boeddhisten, alleen maar bezig mensen te helpen uit de cyclus van wedergeboorte waarin hun zielen vast zitten in deze illusie. Zij waren ook lichtwerkers.

Zij hadden een zuivere lijn naar Yeshua en Maria Magdalena en gaven hun heilige geest door middels het Consolamentum, de handoplegging.

Zij hadden daarmee, net als de Boeddhisten met meditatie, een methode om terug te keren naar de oorspronkelijke Schepping.

Katharen gingen via het Consolamentum naar het Pleroma..
Boeddhisten gingen door het verlichtingsproces naar het Nirvana…

Vrijheid van de Ziel.

Wat doen we in deze tijd met deze inzichten?

Wat is de zin van ons bestaan als lichtwerkers, als we in een duistere illusie zijn geïncarneerd waar onze voorgangers uit ontvluchtten?

🕊 De tijden zijn veranderd.🕊
De trilling is sinds 2012 anders dan in de duizenden jaren hiervoor.

Spirituele ontwikkeling in deze tijd gaat niet meer om het zoeken van een uitweg uit de illusie door verlichting, Pleroma, of Nirvana…
Maar om het naar hier brengen van het licht.

De trilling op Aarde is zo hoog geworden dat het Kristalveld, de Universele Flower of life, voor ieder beschikbaar is geworden.

Als je de Flower of life beschouwt als het 3D bewustzijn…

En het Kristalveld als het 5D bewustzijn…

Dan mogen ze er allebei zijn.
Ze zijn even belangrijk.

E gaan nergens naar toe. We brengen 5D in 3D.

We brengen het licht in de duisternis. 

We maken daarmee een tegengestelde beweging en brengen de verlichting/Pleroma/Nirvana de illusie juist in.

We brengen het Kristalveld in de Flower of life…

Zodat alle mensen in een nieuw bewustzijn kunnen ontwaken.

Een bewustzijn van eenheid, liefde en compassie.

We openen samen het koninkrijk gods op Aarde.

Zodat deze illusie van afscheiding oplost en weer één wordt met de oorspronkelijke Schepping.

En dan zal het hier op aarde zo worden als op mijn thuisplaneet. Een wereld van harmonie, overvloed en liefde. 

Dat is onze missie deze levensronde volgens mij.
(En de volgende rondes misschien ook.)

Elk trauma dat we helpen helen in onszelf en anderen, heeft een functie.
Elke daad van barmhartigheid, hoe klein ook, draagt bij.
Elke meditatie die we doen heeft een functie.

De kleine Robert en ik zijn het er over eens: we gaan niet in ons eentje de wereld verbeteren. Maar kunnen wel hele kleine verbeteringen brengen. 

En als we dat allemaal doen, dan tellen al die kleine beetjes op tot steeds meer licht op aarde. 

Miljoenen mensen zijn wakker geworden en doorzien de illusie steeds meer. Door te werken aan onszelf met transformatie en meditatie en anderen te helpen, helpen we het collectief. Brengen we steeds meer licht en liefde op aarde. We zijn niet beter of minder dan anderen, we dienen het collectief.

En mogen tegelijkertijd genieten van deze reis als mens. We leven al in de hemel op aarde.

Daarom is deze quote zo sterk:

Transformeer jezelf, transformeer de wereld.

Samen brengen we deze wereld steeds meer in harmonie, overvloed en liefde. Samen staan we sterk 💪 

Let’s go 5D! Met z’n allen!

X Robert Bridgeman

Read More