Er stond een lichtwerker bij de hemelpoort. Het was er letterlijk hemels. Een heerlijk licht omringde hem en hij had zijn overleden voorouders al even mogen begroeten.

Om hem heen heerste een sfeer van liefde en vrijheid.

Een enorm lichtwezen heette hem liefdevol welkom. “Fijn dat je er bent. We gaan eerst even een vragenlijst door om te kijken welke hemelpoort je mag betreden. De grote, of de kleine.” zei het wezen.

De lichtwerker was blij en tevreden over zijn leven. Hij had het goed gedaan. In zijn praktijk als coach en healer had hij talloze mensen geholpen. Zijn artikelen en boeken inspireerden duizenden. Hij had flink bijgedragen aan de trilling van de mensheid vond hij.

“Goed” zei het wezen vriendelijk, geïnteresseerd kijkend naar de vragenlijst. “Daar gaan we met vraag één:

Wat heb je gedaan om de macht van de 1% rijksten op de wereld te verminderen en het vermogen te herverdelen over alle mensen?”

Geschrokken keek de lichtwerker het wezen aan. Hij wist niet wat hij moest antwoorden. “Niet veel begrijp ik” zei het wezen vergevingsgezind. “Dan gaan we naar de volgende vraag; wat heb jij gedaan om het verdwijnen van honderdduizenden kinderen per jaar, waar gruwelijke dingen mee gebeuren, te stoppen?”

Stukgeslagen keek de lichtwerker naar de grond die uit wolken bestond. “Eh… eh…” het lichtwezen keek hem weifelend aan. “Wederom niet veel dus. Prima, vraag drie: Wat is jouw rol geweest in het verminderen van het lijden van mensen in vluchtelingenkampen?” Wederom een lege blik in de ogen van de lichtwerker.

Het wezen begon ietwat nerveus op haar pen te kauwen. “Het verminderen van de zes miljard dieren die jaarlijks in de bio- industrie geslacht worden?” Het lichtwezen keek de lichtwerker nu iets indringender aan. “Heb je dan iets gedaan voor de indianen, de Palestijnen, of de Tibetanen die zo onderdrukt worden?” Geen reactie. “Misschien heb je iets gedaan om de ontbossing van regenwouden tegen te gaan? Of de vervuiling van oceanen en de lucht? Nee, ook niet?”

Langzaam maar zeker begint het lichtwezen haar geduld een beetje te verliezen. “Lieve lichtwerker, heb je dan iets gedaan om oorlogen te voorkomen, of mensen in armoede te helpen? Of de onderdrukking van de mensheid terug te draaien? Heb je je licht geschenen op de misstanden in de wereld, of ten minste iets geschreven dat anderen zou inspireren daar iets aan te doen?”

De lichtwerker voelt tranen opwellen. Dit had hij niet verwacht. Hij dacht dat hij het goed had gedaan. Door na zijn ontwaken en omscholing naar healer een succesvolle praktijk op te zetten. Door veel te mediteren en de trilling van het collectief positief te beïnvloeden. Door geen aandacht te schenken aan de negatieve zaken in de wereld. Want waar je aandacht op richt groeit. Dat was het antwoord! “Eh… mevrouw” zei de lichtwerker bedremmeld. Ze keek hem teder aan. “Ik heb mijn aandacht daar juist niet op gericht, want waar je je aandacht op richt groeit.” Zo, dat was eruit. Hij was tevreden met zichzelf.

Het lichtwezen brak perongelijk haar pen. Zomaar knapte het ding. Zonde, het was haar lievelingspen. Ze voelde een rilling over haar vleugels gaan en besloot heel geduldig te blijven. Adem in…. Adem uit… Ze keek de lichtwerker recht in zijn ogen. “Lieve man, je bent verkeerd voorgelicht ben ik bang.” Zei ze.

“Waar je aandacht op richt groeit zeg je… Dat is waar in de derde bewustzijnsdimensie. Omdat aandacht in die dimensie vaak geladen is met strijd, of woede, of angst. Als je dan je aandacht op iets richt, voed je het inderdaad.

Maar vanuit de vijfde bewustzijnsdimensie is dat anders. Omdat aandacht dan geladen is met liefde en compassie TRANSMUTEER je juist datgene waar je aandacht op richt. Je zet het om in liefde, snap je?” De lichtwerker kon wel door de grond gaan. Of liever gezegd door de wolken onder zijn voeten. Hij hád dit geweten! Ze hadden hem dit verteld. Hij had het alleen nooit aan willen nemen.

“Maar die onderdrukking en die kinderhandel, dat waren toch complottheorieën? Die creëren toch alleen maar meer angst?” Probeerde de lichtwerker nog een keer. Het lichtwezen haalde haar schouders op. “Dat willen ze jullie graag doen geloven, daar beneden. Je bent er een beetje in getrapt lieve lichtwerker. Door de misstanden complottheorieën te noemen hebben degenen die verantwoordelijk zijn voor die misstanden een ideale manier gevonden om door te kunnen gaan. Wil jij bijvoorbeeld beweren dat het niet zo is dat 1% van de mensheid 99% van alle vermogen heeft terwijl er 2 miljard mensen in armoede leven? Of denk je dat de honderdduizenden kinderen die volgens officiële cijfers jaarlijks verdwijnen naar een geheim feestje zijn? Misschien geloof je niet in de controlemaatschappij in China en dat deze langzaam maar zeker over de hele wereld wordt uitgerold? Of wellicht denk je dat overheden en corporaties het goed met de mensen voor hebben?”

De lichtwerker hapte naar adem. Zoals het lichtwezen het nu stelde had hij het nooit gezien. Zo logisch allemaal! Hij was juist weggebleven bij al die complotten. Hij dacht dat hij het goede daarmee deed, maar nu besefte hij dat hij daarmee eigenlijk weggekeken had. En door het wegkijken had hij het mede mogelijk gemaakt! Hij voelde een bal in zijn maag die steeds groter leek te worden.

“Jullie lichtwerkers worden naar aarde gestuurd met een missie.” vervolgde het wezen. Haar frustratie was nu goed te zien. Dit was de zoveelste lichtwerker die ze helaas niet binnen kon laten. Dat raakte haar. “Jullie missie is om eerst het duister in jezelf te transformeren en vervolgens het duister in de wereld. Natuurlijk is het healen van anderen ook belangrijk, maar als je aan de andere kant steeds trauma laat ontstaan door oorlog, misbruik en onderdrukking, wat draag je dan werkelijk bij? Jij, lieve man, hebt een heerlijk leven gehad met alles erop en eraan. Financieel succes, gelukkige cliënten, mooie ervaringen, leuke vrienden, een fijn gezin. Dat is je van harte gegund én het is tenslotte je eigen positieve karma dat dat leven creëerde. Maar je hebt niets gedaan voor mensen en dieren in werkelijke nood. Waar is je compassie lieve man? Waar is je hart?”

Het lichtwezen keek door de lichtwerker heen naar de wolken achter zijn voeten. “Het spijt me, ik mag je niet binnenlaten. Je hebt de test niet gehaald…” de lichtwerker keek haar met betraande ogen aan. “De test? Welke test?” Stamelde hij…

“Jullie worden naar aarde gestuurd met een missie. Maar de Aarde en alles erop is een illusie. Het is een hologram, een matrix. De mensheid creëert zelf de inhoud van die matrix met haar DNA-programma’s en haar collectieve overtuigingen. Jullie lichtwerkers worden gestuurd om de mensheid te beïnvloeden andere overtuigingen aan te nemen en een andere matrix te creëren. Eentje van liefde en harmonie. We noemen dat van 3D naar 5D gaan. Van de derde dimensiematrix van angst en macht, via de vierde, naar de vijfde dimensie matrix van liefde en wijsheid.”

“Maar daar was ik toch mee bezig!” Riep te lichtwerker iets harder dan netjes was daar bij de hemelpoort. De overledenen achter hem, in de steeds groeiende rij, begonnen met elkaar te smoezen en keken naar hem. Iets zachter vervolgde hij… “Maar dat deed ik toch? Ik heb honderden mensen geholpen in hun transformatie. En ik heb alles gedaan wat ik kon om de trilling zo hoog mogelijk te maken, in mezelf en bij de mensen om me heen.”

“Die dingen heb je ook goed gedaan” knikte het wezen. “Maar het belangrijkste ben je vergeten. Je licht schijnen daar waar het werkelijk nodig is. Wat denk jij dat er gebeurd was wanneer lichtwerkers als John Lennon, Gandhi en Martin Luther King zich net als jij op hun praktijk hadden gericht en de werkelijke problemen hadden losgelaten? En zij leefden ook nog in een periode met een veel lagere trilling. Tegenwoordig worden lichtwerkers niet eens meer vermoord voor hun werk zoals zij toen. Het is superveilig.” Het wezen zucht. “Je bent niet de enige hoor. En het is ook niet makkelijk. Ze sturen jullie zonder duidelijke instructies de illusie in. Jullie moeten het zelf maar uitvinden steeds weer. Maar goed, ik kan je dus niet binnenlaten…”

“Wat betekent dat?” Vraagt de lichtwerker. “Wat moet ik dan doen?” Het wezen glimlacht. “Jij mag nog een rondje. Als je je werk gewoon had gedaan was je nu vrij geweest en had je weer op je eigen planeet mogen incarneren. Echter omdat je een zijspoor hebt bewandeld dit leven, mag je nu nog een keer.” De lichtwerker keek wat ongemakkelijk om zich heen. Het was volgelopen bij de hemelpoort en inmiddels stonden er heel wat zielen om het tweetal heen mee te luisteren.

“Ach” zei er eentje. “Wat maakt het uit een rondje meer of minder. Deze keer ga je het gewoon anders doen.” De lichtwerker draaide zich naar de ziel toe. “Heb jij het anders gedaan dan?” Vroeg hij. De ziel lachte breed. “Jazeker! Ik mocht regressiesessies doen bij indianen om ze te helpen hun trauma’s te verwerken. En hij,” de ziel wees naar een ziel naast zich. “Hij heeft zijn leven gewijd aan het redden van kinderen uit de handen van menshandelaars.” De twee zielen knikten naar het lichtwezen. Ze knikte terug en ze liepen door. “Wij gaan naar huis” riep de ene over zijn schouder. “Geniet van je laatste ronde!” De twee zielen verdwenen door de hemelpoort.

Het lichtwezen keek de lichtwerker aan. “Wat ga je deze keer anders doen?” Hij dacht na. “Wel, ik wil gewoon weer een goed leven voor mezelf.” Ze knikte. “Daarnaast vind ik het gewoon heel leuk mensen te coachen en healen.” Ze knikte weer. “Maar deze keer zal ik eraan toevoegen dat ik mensen bewust ga maken van de onderdrukking door de 1% elite op Aarde. Ik ga actief aan de slag en mijn licht schijnen daar waar dat het meest nodig is. Ik zal daarnaast één ander project doen. Ofwel met menshandel, ofwel met vluchtelingenkampen, ofwel met bio-industrie.” Het lichtwezen klapte verheugd in haar vleugels. “Dat is prima!” Zei ze. Als elke lichtwerker één project kiest, kunnen jullie een enorm verschil maken samen. Jullie zijn met honderden miljoenen op aarde tenslotte!”

En zo geschiedde. De lichtwerker nam afscheid van het lichtwezen en liep door het kleine deurtje naast de hemelpoort. Achter het deurtje was een klein kamertje waar hij even op adem kon komen. Hij herschikte zijn karma, sleutelde nog wat aan zijn DNA-programma’s en gaf een likje verf aan zijn levensmissie.

Toen opende een deur zich aan de andere kant van het kamertje. Vastbesloten en zonder verdere omhaal stapte de lichtwerker door de deur.

😉

X Robert Bridgeman