Columns

Als therapeut werk ik elke sessie met klankfrequenties. Die maken mijn werk zoveel makkelijker en doeltref- fender. Bij diepe traumaheling bijvoorbeeld zet ik 174, 285, 396 of 417 hertz op. Deze trilling resoneert met de lagere chakra’s en maakt het voor een cliënt veel mak-kelijker om daarbij te komen. En niet alleen tijdens ses-sies zijn frequenties een uitkomst. Voor een fijne sfeer in huis speel ik 432 hertz en mijn kinderen vallen snel in slaap als ik 174 hertz gebruik.

We reden samen in de auto. Waar we naartoe gingen, weet ik niet meer precies. Misschien bracht ik hem naar school, maar het kan ook padel- of golfles geweest zijn. Actief en ondernemend, dat mannetje van mij. Hij vertelde over een droom die hij had gehad. Daarin droomden drie kinderen dezelfde droom: ze werden achtervolgd door een duister wezen dat hen probeerde te grijpen. Uiteindelijk bracht een fel licht uit een staf redding. Badend in het zweet werden ze wakker.

ParaVisie Magazine is de afgelopen tijd niet alleen bezig geweest met een restyling van het magazine, ook inhoudelijk zijn er de nodige nieuwigheden te vermelden. Zo lees je vanaf deze editie voor het eerst mee met de briefwisseling tussen de mediums Rosita Belkadi en Frank Osinga. Ze schrijven elkaar over onderwerpen waarmee ze in hun vak te maken krijgen, wat hen boeit, opvalt of waarover ze vragen hebben. Want wie denkt dat mediums alwetende orakels zijn,

Je komt ze overal tegen de afgelopen tijd: verloren beschavingen! Daardoor heb je vast wel gehoord van piramides in Bosnië die op bijna 30.000 jaar oud worden geschat. Wellicht ken je ook de beweringen dat de sfinx en piramiden in Egypte veel ouder zouden zijn dan tot nu toe gedacht. En nu is er ook nog het tempelcomplex Göbekli Tepe in Turkije, waarvan de bouw maar liefst 11.500 jaar geleden gestart zou zijn. Wat is er aan de hand en waarom zijn zoveel mensen hier wereldwijd mee bezig?

Afgelopen december kwam het nieuwe boek van Hans Kloosterman uit: Wat is Geluk? Laat je licht schijnen! ParaVisiecolumnist Robert Bridgeman schreef het voorwoord ervan en bespreekt in dit tweeluik met Hans de breed uitwaaierende thematiek van het boek. In dit eerste deel lezen we over wat hen inspireert, over de verlichtingservaring van beider mannen en over meditatie versus therapie.

Het is een maandagochtend in november op Terra Nova, in het zuiden van Frankrijk, als Robert Bridgeman deze column schrijft. De dag ervoor was het nog prachtig weer, de zon scheen en de temperatuur was met 25 graden zeer aangenaam. Afgelopen nacht sloeg het weer echter ineens om: hevige wind, grauwe lucht, regen. Iedereen op Terra Nova weet waarom dat zo is. Robert: “Er komt een retraitegroep aan met deelnemers die diep innerlijk transformatiewerk gaan doen…”

Vele tientallen mediums heeft lichtwerker Robert Bridgeman in de loop der jaren persoonlijk en zakelijk leren kennen. Inspirerende contacten die hem niet alleen privé verder hielpen, maar hem ook een inkijkje gaven in het vak mediumschap. Want een vak ís het. Máár: niemand is onfeilbaar. Daarom zet Robert voor jou en mij zijn bevindingen op een rij. Robert: “Beschouw ze als welgemeend advies van een ervaringsdeskundige.”

In de loop der jaren heeft lichtwerker Robert Bridgeman met regelmaat kritiek gehad van mensen die vinden dat er geen geld verdiend mag worden met spiritualiteit. Vroeger werd er inderdaad geloofd dat als je een gave had gekregen van God, je die gave gratis en voor niets door moest geven aan andere mensen. Bovendien zou het vragen van geld een negatieve impact op de spirituele gaven zelf hebben. Deze argumenten zijn niet meer van deze tijd, zo betoogt Robert in dit artikel.

Het is een cliché, maar daarom niet minder waar: de lessen die iemand het meest geestdriftig op anderen over probeert te brengen, zijn vaak zijn eigen lessen. Lichtwerker Robert Bridgeman zal zich ongetwijfeld achter de oren gekrabd hebben, toen hij zich realiseerde in een klassieke valkuil te zijn gestapt. Omdat het zijn eigen gezondheid betrof, is het maar goed dat hij nét op tijd zijn dwaling herkende en deze corrigeerde…

Mensenlevens redden is zo’n beetje het belangrijkste credo van onze huidige westerse samenleving. Alle mogelijke plekken waar mensen eventueel aan ongelukken zouden kunnen overlijden, zijn zoveel mogelijk dicht gereguleerd. Het verkeer is zo ingericht dat er minimale verkeersslachtoffers zijn. In de bouwnijverheid gelden strenge veiligheidsregels om te voorkomen dat er mensen sterven. Dodelijke ziekten zijn door toegenomen hygiëne (en vaccinaties?) teruggedrongen en de ontwikkeling van levensverlengende medicijnen is een miljarden business geworden. Tijd voor een kritische evaluatie?