Category: Paravisie

Paravisie Column September 2023

Grotten als ultieme spiegels

De kracht van de stilte & het donker

Stilte…. Je houdt ervan of je houdt er niet van. Hetzelfde geldt voor het donker. Steeds meer mensen volgen stilteretraites en darkretreats, waarbij ze dagen en soms wekenlang in de stilte mediteren of in het donker aanwezig zijn. Maar wat levert ze dat nu op? Voor de meeste mensen deze concepten ongeveer het laatste wat ze willen. Veel mensen gaan liever dood dan een week de stilte in. Of een stille darkretreat, helemaal de hel! Wat maakt stilte en duister dan toch zo heilzaam?

Toen ik lang geleden voor het eerst in een totaal verduisterde en geluidsdichte bunker zat in het centrum van OSHO te Poona in India, werd ik verliefd op duister. Ook heb ik wekenlang in boeddhistische kloosters in Azië̈ stilteretraites mogen ervaren. Destijds een confronterende openbaring voor me.
Tegenwoordig heb ik een plek ontdekt waar stilte en duister optimaal en natuurlijk samenkomen. Die plek wil ik graag met je delen. Sinds ik in het Katharenland woon, ben ik bevangen geraakt door speleologie. Hier in de Zuid-Franse Pyreneeën stikt het van de grotten, kloven en ravijnen. Vooral het dal van de Ariëge-rivier is interessant. Dit dal ligt op de grens van de Iberische en de Europese plaat. De aardkorst is er dun door alle tektonische activiteit uit het verleden en vlak onder de bodem zijn de effecten van de hitte meteen onder de aardlagen goed te merken. Talloze natuurlijke heetwaterbronnen sieren het gebied. Sommigen zo heet dat je er niet in kunt zwemmen, anderen op de heerlijke temperatuur van een warm bad. Heet water en hete stoom hebben in vele miljoenen jaren tijd grotten gevormd. In het Ariëge-dal lag tot zestienduizend jaar geleden een gletsjer. Op rotswanden aan de verder groen beboste bergen die het dal flankeren, zijn de sporen van het ijs nog goed te zien. De voortdurend bewegende massa van de gletsjers heeft de grotten verder vormgegeven tot wat ze vandaag de dag zijn.

Stalactieten

Regelmatig neem ik groepen mensen mee de grotten in. Deelnemers aan retraites in ons retraitecentrum ‘Terra Nova’, collega’s, vrienden en bovenal mijn kinderen. Heerlijk vinden onze drie zoons het om door de grotten te dwalen. Voor hen is het een groot avontuur en gelukkig kent papa de weg.
Voor volwassenen betekenen de grotten veel meer dan alleen een avontuur.
Velen van hen moeten enorme angsten overwinnen voordat ze door kleine gangetjes en spelonken durven te kruipen. Waar kinderen moeiteloos het duister in duiken (“Pap, ik ben door het tunneltje, hier is een ruimte. Wat moet ik nu doen?” “Wacht even jongen, papa komt eraan!”), worden volwassenen vooral geconfronteerd met zichzelf. Trauma’s uit de jeugd, uit de voorouderlijnen of uit een ander leven komen in alle hevigheid naar boven en mogen geheeld worden voor de afdaling een feit kan worden. En
zeg nou zelf. Als jij door een klein gangetje zou kruipen waar je nét doorheen past en er kruipt iemand voor je en iemand achter je, zodat je geen kant op kunt, zou jij dan zonder angst zijn? Heel normaal en logisch. Veel mensen krijgen al claustrofobie van het liggen in een fMRI-scanner. De beloning is
overigens groots, wanneer we door de smalle tunnels in prachtige zalen komen waar de overweldigende stalactieten ons begroeten. Slechts enkele centimeters per eeuw groeien ze en sommigen moeten vele
honderdduizenden, misschien wel miljoenen jaren oud zijn. Het is er koud en vochtig. In grotten is de temperatuur het hele jaar twaalf tot dertien graden. De lucht is opvallend zuiver voor deze plaats met overal stof, gruis en zand. Door de eeuwen heen hebben talloze bevolkingsgroepen zich hier verborgen voor hun agressors. Kelten en oer-christenen voor de Romeinen, Katharen voor de inquisitie, joodse mensen en partizanen voor de Nazi’s. We betreden zalen waar de Kathaarse priesters, de parfaits, hun meditaties, retraites en diensten hielden voor de katholieke kerk hen verjoeg.

In de energie is hun aanwezigheid nog duidelijk te voelen. Magische, mysterieuze plaatsen, vierhonderd meter onder het aardoppervlak. Dieper in Moeder Aarde kun je niet komen. En geen plaats ter wereld waar de verbinding met onze moeder zo goed te voelen is.

Vier grote angsten

En dan gaat het licht uit. De hoofdlampen die op onze helmen bevestigd zijn, worden een voor een gedoofd. Tot er niets dan absolute duisternis overblijft.
Duisternis, stilte, kou en, daaruit voortvloeiend, discomfort of ongemak. Voor de meeste mensen, bewust of onbewust, vier van hun grootste angsten. De grotten zijn een spiegel voor diegenen die ze durven te betreden. Wij moderne mensen zitten in ons leven gevangen in het tegenovergestelde van duister,
stilte, kou en discomfort. Als het ’s avonds donker wordt, doen we het licht aan. In onze huizen, kantoren en zelfs op straat brandt altijd licht als het duister zich aandient. Ook met stilte hebben we moeite. In de auto gaat muziek aan, of een praatprogramma. In huis de televisie. We bellen een vriend, of vriendin, of
gaan de stad in op zoek naar vermaak en gesprek. De stilte is eng, eenzaam, deprimerend voor veel mensen. Kou vinden we al helemaal niet fijn. Op een dompelbad na afloop van de sauna of de steeds populairdere ijsbaden na, is kou iets wat we liever vermijden. Wanneer de winter intreedt, gaat de ver-
warming aan en hullen we ons in dikke kleren. Het vierde element – discomfort – is onze grootste vijand. Wij mensen willen graag in comfort leven. Ons prettig voelen. We zijn van nature pijn-vermijdend. Als we hoofdpijn hebben, gebruiken we medicatie of ademtechnieken om er zo snel mogelijk vanaf te komen. We omringen ons met comfort in onze woningen, vervoersmiddelen en werkplaatsen. We verdoven onszelf met dopaminegevers als eten, alcohol en het eindeloos scrollen op sociale media.

Gecontroleerde illusie

Wat de meeste mensen zich echter niet realiseren, is dat we onszelf gevangenhouden. We zitten klem in licht, geluid, warmte en comfort. Niet alleen met ons fysieke lichaam, maar ook sociaal, emotioneel, mentaal en zelfs spiritueel. Het is een overlevingsmechanisme. We willen het duister in de wereld liever niet zien. Het lijden van zovelen wordt ons snel te veel. Kinderen die hongerlijden, vluchtelingen op Lesbos, armoede. Het liefst kijken we de andere kant op. Ook onze eigen donkere en getraumatiseerde kanten ontlopen we het liefst. Veel spirituele mensen willen alleen maar liefde en licht ervaren.
Het duister vermijden ze waar ze kunnen, in zichzelf en in de wereld. Als het donker, stil, koud en oncomfortabel is, worden onze angsten uitvergroot. Zo ook in de grotten. Eerst is het doodeng en confronterend voor deelnemers om in het pikkedonker de stilte te ervaren. Maar dan ontdekken ze dat er zich een hele wereld openbaart achter licht en geluid, warmte en comfort. Als ze hun eerste weerstand voelen wegsmelten, merken ze dat de stilte en het duister ze weer in verbinding brengt met zichzelf. Ze zakken af naar delen van hun systeem die ze niet eerder ervaren hebben. Ze maken contact met de
goddelijkheid in zichzelf. Met wie ze in werkelijkheid zijn. De antwoorden op alle vragen zijn te vinden in de stilte. Als je diep in de grotten de stilte, het duister, de kou en het discomfort ervaart, dan ga je je realiseren dat je jezelf gevangen hebt gezet in een heel klein deel van de realiteit. Feitelijk in een
gecontroleerde illusie van licht, geluid, warmte en comfort. Niet dat daar iets mis mee is overigens, ik vind licht en warmte, muziek en comfort ook heerlijk.
Maar het is volgens mij wel belangrijk dat je je er niet te veel aan hecht en je
bewust bent van de andere kant. Een kant die je een diep inzicht kan geven in
de werkelijkheid.

Voor stilte, duister, kou en discomfort hóef je niet de diepe grotten van de Ariëge in te duiken. Uitstekende stilteweken en darkretreats, zweethutten en koudeweken worden in Nederland en België̈ volop aangeboden. En discomfort vind je daarin vanzelf. Mijn drie zoons overigens heb ik geleerd dat het duister je vriend is. Een vriend die je recht in de ogen mag kijken en die je mag omarmen. Zowel het donker in hun slaapkamer, als het duister in zichzelf én in de wereld. Met stilte leren ze langzaam steeds beter omgaan, het blijven kinderen. En de kou? Daar geven ze helemaal niets om. Ze gaan gewoon in een T-shirt naar binnen, ook al had mama hun jassen meegegeven.

Read More
Paravisie Column Augustus 2023

Persoonlijkheids- deel of demon? 

Paravisie Column Augustus 2023

‘Kleine meisjes worden niet groot’ is de titel van het artikel dat hoofdredacteur Niels Brummelman schreef voor deze uitgave. Het verhaal over de jeugd van Iris van Zomeren is hartverscheurend. Incest, een buurman die zijn handen niet thuis kan houden, pesten op school. Ze verdeelde zichzelf in vijftien deelpersoonlijkheden om zich te beschermen tegen al het geweld en de pijn gedurende haar opvoeding. “Elke deelpersoonlijkheid droeg een geheim in zich”, vertelt Iris. Er wordt dissociatieve identiteitsstoonis (DIS) bij haar geconstateerd en het vraagt jarenlange therapie om te helen. Je kunt je voorstellen dat ik dit artikel, als therapeut en auteur van het boek Trauma, met grote interesse heb gelezen. 

Iris hoorde stemmen in haar hoofd, kenmerkend voor DIS. De stemmen blijken deelpersoonlijkheden die ze namen geeft gedurende de therapiesessies. Nu wil ik jou als lezer een vraag stellen: hoor jij ook stemmen in je hoofd? Het antwoord op die vraag is ‘ja’. Ieder mens heeft stemmen. Waarom heeft dan niet ieder mens een DIS diagnose? Bij een DIS is sprake van een onveilige en onvolledige hechting in de jeugd. Daaroverheen komen heftige ervaringen die vaak te maken hebben met seksueel misbruik en incest. Deelpersonen splitsen af om de hoofdpersoonlijkheid te beschermen, alleen: door de onveilige hechting ontbreekt de krachtige hoofdpersoonlijkheid. De delen nemen daardoor zelf de regie en kunnen op hun eigen moment, bijvoorbeeld bij een trigger die één van de trauma’s activeert, omhoogkomen en de boel overnemen. 

Innerlijke kindstukken 

In jou zijn ook talloze deelpersoonlijkheden aanwezig. Dat komt terug in het werk van Carl Gustav Jung. Ieder mens heeft een hoofdpersoonlijkheid en vele sub-persoonlijkheden. Jij ook. Je hebt innerlijke kindstukken in je die in een bepaald leeftijdsbewustzijn ‘vastzitten’. Een kind dat geen liefde ervaart in een moment, legt dat moment vast in het eigen bewustzijn, zodat het later, als het kind volwassen is, geheeld kan worden. Alle grote en kleine trauma’s die je hebt meegemaakt in je vroege jeugd, zijn dit soort innerlijke kinderen geworden. Ze doen gewoon mee in je dagelijks leven en dat is de verklaring waarom je soms zo kinderachtig of over-emotioneel reageert in bepaalde situaties. Die kindstukken worden dan getriggerd. Het grote verschil tussen jou en iemand met DIS is dat jij (ga ik vanuit) wel in enige mate een veilige hechting hebt gekend in je jeugd, waardoor de hoofdpersoon in jou steviger staat. Het kindstuk neemt daardoor de regie niet over, zoals bij DIS, maar doet alleen even mee, waarna het weer terugzakt in je bewustzijn. Naast innerlijke kinddelen heb je beschermdelen in je die bijvoorbeeld agressief kunnen worden, of zich juist heel verstandig en wijs voordoen. Of die heel grappig doen, of zich juist als een slachtoffer gedragen. Afgesplitste delen van jouw persoonlijkheid die zich manifesteren als een bepaald trauma uit je jeugd wordt getriggerd. Ze kunnen zich ook voordoen als angsten voor binding en verlating. Belt je partner je een dag niet terwijl je vroeger in de steek gelaten bent door je vader? Dan kan maar zo die verlatingsangst opkomen en je gedachten, gevoel en gedrag enorm beïnvloeden. Hoe groter het trauma, des te groter de beschermdelen. 

Onvrijwillige mediums? 

Maar blijft DIS bij afgesplitste persoonlijkheidsdelen? Iris heeft het in haar boek Van waanzin naar wijsheid over Spreeuw, een klein jongetje in haar dat zich over de pijn van haar pesttrauma heeft ontfermd. Een klein jongetje? Maar Iris is toch een vrouw? En Zeebonk, een grote volwassen kerel met bakkebaarden en stoppels. Eh… in een vrouw? En dan Prikkeldraadmonster, een agressief deel dat zich voedt met haat. De transformatietherapeuten, mediums en paragnosten die dit lezen denken waarschijnlijk hetzelfde als ik: dit zijn geen afgesplitste persoonlijkheden, maar entiteiten van buitenaf. De gemiddelde mens heeft een aura als een gatenkaas en is een soort hotel voor entiteiten. Deze wezens kunnen variëren van overleden voorouders, tot dolende spirits en zelfs demonische en archontische wezens die zich voeden met pijn, haat en angst. Entiteiten zijn multidimensionale wezens en kunnen uit alle tijden en plaatsen afstammen. Iris omschrijft dat ze tijdens een workshop in een klooster waar Duitse soldaten gelegerd waren een soldaat door zich heen voelt komen. Niels beschrijft het al in het artikel als hij de woorden van Susan Martinez aanhaalt: ‘Mensen met een meervoudige persoonlijkheidsstoornis zijn mediums die op onvrijwillige basis doden channelen.’ 

Open deur 

Maar het gaat nog verder dan channelen. In het boek Trauma, je bent gek als je het niet hebt, dat ik samen met Christine Pannebakker schreef, brengen we het helder naar voren: een kind dat zich op enig moment bijvoorbeeld heel angstig, verdrietig, eenzaam of boos voelt, is een open deur voor entiteiten. Deze haken aan op de aura van het kind en gaan als het ware door het kind heen leven. Ze produceren gedachten, emoties, overtuigingen, gedragingen en triggers. Omdat ze op zo’n jonge leeftijd al binnenkomen, identificeert het kind zich volledig met de entiteit en gaat zich vereenzelvigen met deze gedachten, emoties, overtuigingen, gedragingen en triggers. Vaak zijn deze samensmeltingen karmisch van oorsprong en is er sprake van karmische contracten. In het geval van Iris lijkt Spreeuw me dan ook de spirit van een overleden jongetje dat aangehaakt is in haar jeugd. Zeebonk een overleden, volwassen man die wellicht een voorouder kan zijn en Prikkeldraadmonster zou een getormenteerde ziel kunnen zijn, maar ook zomaar een demonische entiteit. Stuk voor stuk zogenaamde auralifters. En auralifters die controlerend zijn en zelfs de regie over kunnen nemen, noemen we obsessors. Deze wezens zijn de sturende en bepalende stemmen in onze hoofden die ons aan kunnen zetten tot allerlei neuroses, zelfsabotage en verlangen tot zelfdoding. 

Goed nieuws 

Gelukkig is er goed nieuws. Al deze entiteiten kunnen ook uit de aura verwijderd worden. Overwegend zijn het ziels- fragmenten van overledenen. Wanneer iemand overlijdt, gaat het fysieke lichaam ‘uit’. De meeste zielsdelen worden opgenomen in de volgende dimensie die ook wel ‘het licht’ wordt genoemd. Maar de fragmenten die te laag trillen voor de volgende dimensie door bijvoorbeeld grote onverwerkte trauma’s, diepe geheimen, wraakgevoelens, gehechtheid aan het leven en angsten, die delen gaan niet mee en hechten zich aan de aura van een levend persoon. Meestal is dat een kind of kleinkind. Maar bij gebrek daaraan kan het ook elk ander kind zijn, zolang het maar ingangen geeft als trauma, pijn, eenzaamheid of angst. En (onbewuste) karmische contracten met de overledene heeft. Deze auralifters schreeuwen om heling en er bestaan talloze methoden, werkwijzen en technieken om ze te helpen helen. Hetzelfde geldt voor innerlijke kindstukken, beschermingsmechanismen en de onderliggende trauma’s die zij bewaken. Tegenwoordig bestaan er talloze methoden om hier mee te werken. Een paar voorbeelden zijn transformatieprotocollen, waarbij het licht van de Bron wordt ingezet, regressie en reïncarnatietherapie en het werken met gidsen en lichttaal. Ik kom het regelmatig tegen in de opleidingen en transformatieretraites die wij geven. Een innerlijk kindsstuk vraagt bijvoorbeeld om regressie, liefde, heling en om alsnog op te groeien tot volwassene. Een zielsfragment van een overleden voorouder of ander persoon, vraagt om heling en liefde zodat het alsnog opgenomen kan worden in het licht. En een demon of archontisch wezen kan met behulp van de juiste lichtkrachten geheeld en opgenomen worden in de Bron. Uiteindelijk is alles liefde. 

Ik ben blij dat er, mede door boeken als Van waanzin naar wijsheid steeds meer bewustzijn komt op de invloed van persoonlijkheidsdelen, obsessors en andere entiteiten. Ook binnen de GGZ ontstaat er meer en meer inzicht in de werkelijkheid achter de stemmen. We kunnen de energetische oorzaken van trauma en afgesplitste delen niet langer meer ontkennen. 

Read More
Schermafbeelding 2023-07-10 om 11.20.09

Trauma als springplank naar heling en groei 

Bestseller van Christine Pannebakker en Robert Bridgeman 

Interview in de media: Paravisie Juli 2023

Trauma als springplank naar heling en groei 

Trauma lijkt het nieuwe toverwoord in therapieland. Betreft het een tijdelijk modeverschijnsel, zoals bijvoorbeeld de meervoudige persoonlijkheidsstoornis dat in de jaren tachtig en negentig was, of is er dit keer meer aan de hand? Gewoon weer een nieuw label of een welkome erkenning van verborgen
leed? Robert Bridgeman en Christine Pannebakker sloegen de handen ineen en schreven samen het onlangs verschenen boek Trauma, je bent gek als je het niet hebt. Dat het nu al een bestseller is, bewijst hun gevoel voor timing. Maar hebben ze met hun prikkelende titel ook inhoudelijk een punt? Kritisch vraaggesprek! 

In zijn column in onze afgelopen mei-uitgave kondigde columnist Robert Bridgeman zijn samen met journaliste Christine Pannebakker geschreven boek Trauma, je bent gek als je het niet hebt al aan. Het verscheen eind van die maand en mag inmiddels een doorslaand succes genoemd worden (het kwam op 10 binnen in de bestsellerlijst non-fictie en beleeft inmiddels een derde druk). En dat terwijl de samenwerking tussen beiden in eerste instantie niet per se in de lijn der verwachting lag, zeker niet wat betreft het onderwerp. Totdat een opmerking van Robert daar drastische verandering in bracht. Christine herinnert zich: “Toen ik Robert ontmoette en hoorde van zijn traumawerk en healing, dacht ik: ik héb helemaal geen trauma. Je moet weten dat ik de jaren daarvoor talloze mensen ontmoet en geïnterviewd had die de vreselijkste en heftigste dingen hadden meegemaakt. Kinderen in oorlogsgebieden, vrouwen in vluchtelingenkampen… Dát was voor mij trauma. Met een grote ‘t’. Het was een woord waar ik, als het over mezelf ging althans, absoluut niet aan durfde te komen. Totdat Robert zei: ‘Je bent gek als je géén trauma hebt.’ Dat kwam zó binnen bij mij! Dat besef, die erkenning dat iedereen in meer of mindere mate getraumatiseerd is… Levensveranderend kan ik, zeker achteraf gezien, wel zeggen.” 

Twee soorten trauma 

Het is de crux van het boek van Robert en Christine, de notie van het bestaan van niet één, maar twee soorten trauma: impacttrauma en procestrauma. Eerstgenoemde variant kennen we onder die noemer allemaal: slachtoffers van bijvoorbeeld verkeersongevallen, verkrachtingen en berovingen krijgen er stelselmatig mee te maken. Trauma met een grote ‘t’, zoals Christine het noemt. Maar dat er nog een tweede variant trauma bestaat, daarvan zijn velen zich een stuk minder bewust. En juist die lacune in onze kennis willen Christine en Robert met hun boek opheffen. Laatstgenoemde stelt: “Het woord ‘trauma’ betekent ‘wond’. Het gaat dan om een wond die zich ergens in ons systeem – in het fysieke, mentale, emotionele dan wel spirituele deel, maar vaak in die verschillende lagen tezamen – bevindt. De diepste trauma’s die mensen met zich meedragen, lopen ze op door dat wat ze over een langere tijd, jaren vaak, juist wel of niet hebben gekregen. Denk eens aan de blijvende impact die een straffende of afwezige ouder op het opgroeiende kind hebben kan. Mijn vader was bijvoorbeeld vanwege zijn werk heel weinig thuis. Dat doet iets met een jongetje. Als kind trek je namelijk conclusies uit het gedrag van je ouders en betrek je deze op jezelf. Kreeg je vaak te horen dat je niets waard was? Dan ga je dat vanzelf geloven. Hadden je ouders vaak ruzie? Het zal wel aan jou gelegen hebben. Was je vader bijna nooit thuis? Misschien hield hij niet genoeg van je. Et cetera. Dergelijke gedachten worden geloofsovertuigingen en draag je, als je niet oppast, de rest van je leven met je mee. Niet alleen dat, je bouwt daar je gehele persoonlijkheid rondom heen op. Zo kwam ik op mijn dertigste tot mijn eigen ontsteltenis tot de conclusie dat ik aan heel veel verslaafd was: aan alcohol en sigaretten, maar ook aan hard werken, goedkeuring, leuk en belangrijk gevonden willen worden. Ik had alle kenmerken van een zwaar getraumatiseerd iemand, maar er was mij ogenschijnlijk niets heel heftigs overkomen. Ik besloot tot op de bodem toe uit te zoeken hoe dat nou zo gekomen was en ontdekte tijdens een soort eenheidservaring, waarbij ik de verschillende lagen in mezelf kon zien, dat wij mensen alles – van destructief gedrag tot de gemiddelde angststoornis – zélf in stand houden. Die ontdekking heeft geleid tot een reis die nu al zo’n vijftien jaar duurt. Niet alleen ben ik op zoek gegaan naar de oorzaken, maar ook naar een antwoord op de vraag: hoe los je dat nou op?” 

Beestje bij z’n naam 

Natuurlijk heeft trauma altijd bestaan. Maar vanaf de negentiende eeuw nam de professionele aandacht ervoor toe. Meestal nog weggeschreven onder de noemer ‘hysterie’, was het de beroemde Weense psycholoog Sigmund Freud die als eerste de link legde met seksueel misbruik. In de turbulente twintigste eeuw kwam de nadruk juist te liggen op impacttrauma als gevolg van oorlogshandelingen; zo werd de posttraumatische stressstoornis een veelgebruikt begrip na de Vietnamoorlog. Maar ook tegenwoordig nog lijkt, hoewel de veranderingen inmiddels snel gaan, procestrauma een ondergeschoven kindje. Op Wikipedia wordt trauma gedefinieerd als: ‘Psychisch letsel, veroorzaakt door een schokkende gebeurtenis’. En op de site van het UMC Utrecht lezen we dat de oorzaak van trauma ‘een schokkende, ongewone, pijnlijke, extreme gebeurtenis’ is. Over procestrauma lezen we precies helemaal niets. Christine en Robert zien het als hun taak dit op z’n best halve verhaal te completeren. Om verborgen leed en de schadelijke gevolgen daarvan op individueel en maatschappelijk niveau op de agenda te krijgen en daar ook te houden. Maar waarom toch de nadruk op zo’n beladen woord als ‘trauma’? We kennen immers binnen de reguliere geestelijke gezondheidszorg genoeg behandelwijzen aan de hand waarvan negatieve gevoelens en gewoonten herkend en aangepakt kunnen worden. Denk aan schematherapie, waarbij, zonder dat het woord ‘trauma’ centraal staat, succesvol gewerkt wordt aan dysfunctionele coping-strategieën en kind- en oudermodi die aan persoonlijkheidsstoornissen ten grondslag kunnen liggen. Christine: “Ik ben bang dat we, door de olifant in de kamer niet te benoemen, ons doel voorbij schieten. Alle kleine gebeurtenissen bij elkaar zorgen in het leven voor de grootste problemen, bijvoorbeeld voor chronische ziekten, zo bevestigden ook alle artsen, psychologen en psychiaters die uit nieuwsgierigheid Roberts retraitecentrum ‘Terra Nova’ in Zuid-Frankrijk bezochten. Juist het niet zien van die wonden, of erger: de bewuste ontkenning ervan, veroorzaakt een opeenstapeling van leed. Dus laten we het beestje alsjeblieft gewoon bij z’n naam noemen en het woord trauma vanaf nu, in alle relevante gevallen, blijven gebruiken.” 

Onderdeel van het leven 

Maar toch nog even. Slaan Christine en Robert, hun goede bedoelingen ten spijt, niet door? Gaat het niet veel te ver om letterlijk iedereen als getraumatiseerd te bestempelen? Creëren ze daarmee niet weer een nieuw label en hebben we er daar onderhand niet genoeg van in de geestelijke gezondheidszorg? Herinneren we ons de jaren tachtig nog, toen ineens – zonder overdrijving – miljoenen mensen leden aan het meervoudige persoonlijkheidssyndroom, omdat het het nieuwe ‘speeltje’ (of verdienmodel?) was van de psychoanalisten van toen… Onder hypnose kwamen bovendien ineens massaal verhalen over, al naar gelang de voorkeur van de dienstdoende therapeut, satanisch ritueel misbruik en ufo-ontvoeringen naar boven. Verhalen die nooit bewezen werden, maar tallozen beschadigden en, jawel, traumatiseerden! Kortom: zijn Christine en Robert niet bang dat het stempel ‘trauma’ alleen maar meer ellende opleveren gaat? Robert: “Je begrijpt wel dat als dát onze angst was, we niet aan ons project begonnen waren. Vergis je niet: wij zijn niet de enigen die dit roepen. We maken met ons boek onderdeel uit van een wereldwijde beweging van experts – denk aan grootheden als Bessel van der Kolk, Gabor Maté en Thomas Hübl – die waarschuwen voor de impact van trauma. En dan nog iets… Je kunt kinderen niet traumavrij opvoeden. Geloof me, ik heb het geprobeerd. Mislukt! En waarom? Omdat het juist de bedoeling van het leven is dat we getraumatiseerd raken! Weet je, wij mensen worden niet als een onbeschreven blad geboren. We dragen karmische stukken uit eigen vorige levens bij ons en in ons DNA liggen intergenerationele conflicten en patronen opgeslagen. Om die aan te kunnen gaan en op te lossen, moeten we, paradoxaal genoeg, eerst opnieuw trauma oplopen. Om vanuit het aldus ontstane verlangen naar heling aan het opschoningswerk te kunnen beginnen en uiteindelijk met een zo schoon mogelijke lei – want helemáál vrij van welk trauma dan ook lijkt schier onmogelijk – onze zielsmissie te vervolgen. Men zegt vaak dat tijd alle wonden heelt. Dat is natuurlijk onzin, want helen is hard werken. Maar hoeveel prachtige traumahelingsmethodieken zijn er de afgelopen decennia, sinds de introductie van reiki, wel niet ontstaan? Trauma is dus onderdeel van het leven, van het mens-zijn, en bovendien heel goed te behandelen. We hoeven er niet meer eindeloos mee rond te blijven lopen, al strompelend door het leven met behulp van onze meer of minder schadelijke copingstijlen. Nee… We kunnen onze trauma’s helen! Op voorwaarde dat we ze wél eerst (h)erkennen en benoemen.” 

Verantwoordelijkheid nemen 

Volgens Christine en Robert ontkomen we dus niet aan trauma. Maar betekent dat ook dat we alleen maar kunnen leren door te lijden? Christine: “Ik vond het interessant wat je net zei, dat we door ons gebruik van het woord ‘trauma’ allemaal slachtoffers dreigen te worden. Volgens mij is het precies omgekeerd: door de erkenning van trauma, kun je ermee dealen. Door open te staan voor wat er allemaal mogelijk is, vermijd je juist het slachtofferschap. Al die beschermingslaagjes die je om jezelf heen aangelegd hebt om het trauma maar niet te hoeven voelen, zorgen ervoor dat jouw grote potentieel zich niet optimaal ontplooien kan en dat de hele wereld, die in principe aan je voeten ligt, min of meer gesloten voor je blijft. Ga de uitdaging aan, kijk het trauma recht in de ogen, en je wereld zal veranderen. En wel op radicaal positieve wijze.” Men zegt vaak dat we leren in relatie met en in verhouding tot de ander. Maar hoe herkennen we trauma nog als we leven in een wereld waar letterlijk iedereen getraumatiseerd is? Christine: “Wanneer we buitenproportioneel op een relatief kleine gebeurtenis of onschuldige opmerking reageren, mag het besef dagen dat aan ons gedrag trauma ten grondslag zou kunnen liggen. Hetzelfde bij ongefundeerde angsten, hardnekkige verslavingen en persisterende patronen.” Robert: “Je merkt aan je gedrag, aan je dagelijkse doen en laten, of je nog trauma uit te werken hebt. Gedrag is als het ware de spiegel voor en de poort naar trauma toe. Het gaat niet om schuld. Nooit. Maar wel om ownership over en verantwoordelijk nemen voor dat wat je meegemaakt hebt en alle mechanismen die je daardoor in jezelf gecreëerd hebt om daarmee om te gaan. Ga ermee aan de slag en de beloning is voor je- zelf: een vrijer, prettiger, authentieker leven en meer zicht op je zielsmissie.” 

Van Metallica naar klassiek 

In hun boek benoemen Christine en Robert diverse oorzaken van trauma, waarbij ze niet schuwen om over de grenzen van het zichtbare en onzichtbare en van leven en dood heen te kijken. Zo benoemen ze, naast het overgeërfde intergenerationele conflict of patroon, ook karma
als oorzaak en zelfs collectieve traumavelden en andere dimensies en entiteiten. Maar als we geacht worden verantwoordelijkheid te nemen, hoe onderscheiden we dan welke delen van ons en welke van een ander zijn? Robert: “Mijn definitie van een mens is: ‘de bron in een tijdelijke, multidimensionale, unieke uitdrukking’. Als zodanig maken we allemaal onderdeel uit van het collectief. Alles wat we meemaken staat in verband met het collectief en alles wat we oplossen doen we, naast voor onszelf, óók voor het collectief. Ik denk dat we de identificatie dan ook mogen loslaten. Ik heb veel regressie- en reïncarnatiesessies mogen begeleiden. Mensen kwamen dan terecht in vorige levens. Maar waren dat wel hun eigen vorige levens? Of hadden ze gewoon een vergelijkbaar leven uit het collectieve veld, waar immers alles in opgeslagen ligt, gedownload? Of dat van opa misschien? Noem het dus liever niet jouw trauma, maar houd het bij de constatering dat er sprake is van trauma. Dan kun je trauma beter gaan zien als een op zichzelf staand iets waarmee we aan de slag mogen en wat we op kunnen lossen. De vraag waar het vandaan komt, is dan minder relevant. Het trauma nodigt jou uit er iets mee te doen. Uit mijn eigen praktijk herinner ik me het voorbeeld van een man die naar het zich liet aanzien alles prima voor mekaar leek te hebben: mooi gezin, goede baan, prettig karakter en dito onderkomen. Maar één minpuntje: zijn gedurende zijn jeugd ontwikkelde agressie richting vrouwen. Deze over het algemeen zachtaardige man kon ineens heel vervelend uit de hoek komen wanneer er vrouwen in het spel waren. Het verbaasde niet alleen zijn omgeving, maar ook hemzelf. Waar kwam deze agressie vandaan? In een regressie zie ik hem naakt in zijn wiegje liggen. Zijn moeder is er even niet en hij voelt zich onveilig. Dan komt de onlangs overleden buurman, groot Metallica-fan, zijn kamertje binnen. Althans zijn getraumatiseerde zielsdeel, dat op een te lage frequentie trilt om met het andere deel van de ziel richting het licht te gaan. Je raadt het al: buurman haakt aan op de energie van de baby. Baby blij, want beschermd, buurman blij, want aards voortbestaan verzekerd. Ik haal tijdens de sessie op zachte, liefdevolle wijze de buurman uit de aura van mijn cliënt. En wat gebeurt er? Zijn agressie verdwijnt volledig en zelfs zijn muzieksmaak verandert – van Metallica naar klassiek!” 

Doorgronden en ontwortelen 

De bronnen van trauma kunnen dus gehuld zijn in nevelen van ruimte en tijd. Hoe komt een therapeut of een cliënt bij deze bronnen terecht? En waaraan merken zij dat de heling succesvol was? Christine: “Op ‘Terra Nova’ heb ik de nodige sessies meegemaakt en sommige ook zelf ondergaan. Bij mij bleek de bron een vloek te zijn, uitgesproken door een kabbalistisch georiënteerde sekte en gericht op mijn ex-man. Inderdaad was er sinds het uitspreken van die vloek, waar ik op bewust niveau geen enkele weet van had, van alles misgegaan in ons gezamenlijke leven. Maar vanaf het moment dat ik me van die vloek bewust was en aan de bestrijding ervan ging werken, keerde alles zich ten goede. Heel bijzonder. Kijk, ik kan dan wel zeggen dat ik niet in de energetische werking van een vloek geloof, maar daar trekt zo’n vloek zich natuurlijk niets van aan. Feit is dat het, na een aantal heel moeilijke jaren, prima gaat met en ook tussen mijn ex-man en mij.” Robert: “Om bij die bron te geraken, heeft een bepaalde werkwijze mijn voorkeur. Het is niet dé manier, maar één van de vele manieren. Ik breng mensen in trance, ofwel in de Thèta-bewustzijnsstaat. Waarbij ‘Thèta’ de naam is van de hersengolven die je produceert als je diep ontspannen bent, maar nog niet slaapt; je bent onderbewustzijn. In die staat is het mogelijk in de onbegrensdheid van ruimte en tijd dát op te delven wat het trauma veroorzaakt. Wij gebruiken het lichaam daarbij als multidimensionale poort om te voelen of en wanneer we de bron achterhaald hebben. Jouw systeem weet precies waar je moet zijn en kan er binnen seconden bij aanwezig zijn. Van daaruit ga je samen – cliënt en therapeut – aan de slag. Soms weet je dat je nog iets verder terug moet, bijvoorbeeld omdat je als therapeut, net zoals ik, kunt ‘doorgronden’. Dat wil zeggen dat je met behulp van je hogere zintuigen in staat bent door de multidimensionaliteit héén te kijken. Vervolgens ga je de geconstateerde bron of oorzaak ‘ontwortelen’. Maar pas op: betrek, op het moment dat je bijvoorbeeld iets in een vorig leven ontwortelt, ook de imprints uit de jeugd van de huidige incarnatie bij dit proces. Werk vanaf de wortel nauwgezet én volledig terug naar het nu.” 

Terra Nova? 

Als zo goed als niemand compleet trauma-vrij door het leven gaat, in hoeverre kunnen traumatherapeuten als Robert dan verantwoord hun werk doen? Ligt tegen- overdracht, het proces waarbij de therapeut zijn eigen ongeheelde stukken op één of andere wijze op de cliënt projecteert, dan niet gevaarlijk dicht op de loer? Robert: “Ik zeg altijd: je kunt iemand niet verder meenemen dan het uiterste punt waar je zelf geweest bent. Het is dus van belang jezelf als therapeut zo veel mogelijk op te schonen. Vandaar ook dat we de opleiding tot transformatiecoach van de ‘Bridgeman Academy’ altijd combineren met een traject van zelfheling. Soms zien we het gebeuren dat een leerling zichzelf in het eerste jaar zo hard tegenkomt en zo schrikt van eigen traumata of donkere delen, dat hij de opleiding of de coaches verwijten gaat maken en halsoverkop het leertraject vaarwel zegt. Maar zo iemand gaat ondertussen wél het veld in en, innerlijk nog beschadigd, door met therapie geven. Wat mij betreft zou het de norm mogen worden dat elke therapeut, óók of misschien wel juíst binnen de GGZ, aan zichzelf werkt en dat bovendien gedurende zijn of haar actieve loopbaan blijft doen. Je ‘bent’ er immers nooit. Maar… We ‘zijn’ er misschien wel sneller dan vroeger. Want in vergelijking met de tijd van Freud en Jung, toen men, mede vanwege de eenzijdige mentale gerichtheid van de psychoanalyse, soms jaren vanaf de sofa aan het praten was om tot de kern van iets te komen, is de trilling op aarde enorm toegenomen. Trauma is van een zoveel lager trillingsniveau dat deze tegenwoordig snel en onherroepelijk tot openbaring komt. Dat geeft kansen te over om er actief mee aan de slag te gaan. We hebben op ‘Terra Nova’, dat midden in Katharengebied ligt en binnenkort in de verkoop gaat, vijf jaar lang zo’n sterk energetisch veld opgebouwd, dat het traumawerk daar nóg weer veel makkelijker gaat dan elders. Ik bedoel: daar gebeuren gewoon wonderen. Hoopvol, want het geeft aan dat wanneer je de trilling maar hoog genoeg maakt, trauma bijna als vanzelf oplost. Zou de hele aarde een Terra Nova (‘nieuwe aarde’) zijn, iets wat uiteindelijk natuurlijk het streven is van elke lichtwerker, dan hebben we straks geen traumatherapeuten meer nodig. Christine: “Het is de verantwoordelijkheid van eenieder, maar zeer zeker ook van therapeuten, om daaraan middels intentie en gedrag een positieve bijdrage en impuls te geven. En om ondertussen niet te vergeten om lekker en bij tijd en wijle ongegeneerd te blijven genieten van het leven. Ook dáármee draag je immers bij aan een fijnere, mooiere wereld.” 

Read More
Paravisie Column Juni 2023

De Spirituele heilige huisjes mogen omver

Paravisie Column Juni 2023

Het is wat in de wereld van spiritualiteit en bewustwording. De oudgedienden onder ons weten waar ik het over
heb: als paddenstoelen schieten de coaches, healers, sprekers, teachers en influencers uit de grond. Terwijl je vroeger geacht werd tradities door te wroeten en jaren in de leer te gaan
bij iemand, of een collectief. In die tijd wilde je het liefst een paar jaar in Azië of tussen de natives wonen om zeker te weten dat je je ontwikkelproces zorgvuldig doorliep voordat je begon met delen, helen en teachen. Maar die zorgvuldigheid lijkt wat achterhaald in de nieuwe tijd… 

Zeker na de lockdowns van 2020 klinkt er een ander geluid. Het lijkt erop dat je tegenwoordig na het volgen van een workshop, het beluisteren van een paar podcasts en wellicht nog een onlinecursus jezelf mag uitroepen tot leraar en aan de slag kunt met het geven van cirkels, evenementen en retraites. Ik chargeer een beetje, maar er zit wel een seintje in dit geintje. Er is iets aan de hand waardoor veel mensen die met spiritualiteit in aanraking komen er direct hun levensonderhoud van willen maken. Op zich past dat natuurlijk in deze nieuwe tijd van hoge trilling. Het gaat ook makkelijker dan ooit. Waar degenen die veertig jaar of langer geleden begonnen nog door een dikke drab van onwetendheid moesten worstelen om tot zelfinzicht te komen, was het voor mij vijftien jaar geleden al veel makkelijker (ik eer mijn voorgangers van de eerste golven daarom enorm). Maar ook ik heb mijn twee jaar in Azië volgemaakt, ben bij vijfendertig leraren in de leer geweest en heb talloze opleidingen, cursussen, trainingen, langere en kortere retreats gevolgd om tot een punt te komen waar ik zorgvuldig mijn medicijn kon gaan overbrengen op anderen. 

Universeel of toch niet…? 

Als ik om me heen kijk in Nederland, zie ik dat het momenteel blijkbaar nog sneller kan. Maar ook dat er allerlei ongeschreven regels zijn waar al die mensen in ons veld elkaar mee om de oren slaan. Eén ervan is bijvoorbeeld dat je, als je een eigen methode hebt, die methode met hand en tand moet beschermen tegen anderen die ervan lijken te willen pikken. Ergens is vergeten dat alle kennis en inzichten die wij doorgeven universeel zijn. En dat alleen de tijd, de energie en het geld dat je erin gestoken hebt om je methode te ontwikkelen en uit te dragen écht van jou zijn. De concurrentie tussen methodes is groot en de een roept dat de methode van de ander niet werkt en dat je beter zijn methode kunt toepassen en andersom. De zelfhypnosemannen bijvoorbeeld roepen dat meditatie niet werkt (en zelfhypnose veel beter is). De quick fixers schreeuwen dat trauma doorwerken met bijvoorbeeld regressietechnieken niet meer van deze tijd is (en hun methode natuurlijk veel sneller en krachtiger werkt) en ik hoorde laatst iemand die zei dat hij een methode had ontwikkeld die beter was dan alle andere methoden bij elkaar. Hou toch op. 

Goeroe-moe 

Columns zijn ervoor om zo nu en dan eens lekker uit te halen en dat doe ik bij deze. Wel met liefde en respect, want het is ook prima zoals het is. Maar ik vraag me wel steeds af: waarom is al dat vergelijken toch zo nodig? Waarom zoveel concurrentie? Waarom elkaars werk en zelfs tradities afbranden om je eigen werkwijze mooier in beeld te krijgen? Wat is er mis met samenwerken? Waar is het besef dat álle methoden op hun eigen manier, binnen hun eigen dimensiebereik en voor hun eigen doelgroep, top zijn en werken? Nog zoiets: Nederland is goeroe-moe. Als er tegenwoordig berichten over de Dalai Lama, Sadhguru of andere internationale leraren op sociale media verschijnen, dan roepen een heleboel mensen dat de tijd van de goeroes voorbij is. We zijn allemaal onze eigen goeroe! Nou, jij misschien wel, maar 99,9% van de wereldbevolking heeft die goeroes nog hard nodig. Niet iedereen heeft de luxe tijd en geld te kunnen vrijmaken voor spirituele beoefening. Miljarden mensen op aarde overleven nog altijd dag in dag uit. Die kunnen niet even een ijsbadworkshop gaan volgen of een uur gaan mediteren. Laat staan een retraite doen ergens en een week uit de running
zijn. Goeroes zijn gewoon leraren die mensen inspireren en voorgaan in het nieuwe bewustzijn. We zijn allemaal goeroes, helemaal mee eens. Maar realiseer je wel op wat voor planeet je leeft. 

Commercieel 

Nog zo’n merkwaardig oordeel: dat je geen geld mag verdienen met spirituele beoefening. Vervelend snel wordt het label ‘commercieel’ geplakt op collega’s die het gewoon heel goed doen in hun marketing en de kwaliteit van hun werk. Ik heb nog nooit een leraar ontmoet die geen geld verdiende, linksom of rechtsom. In Thailand zat ik wekenlang in een boeddhistisch klooster te mediteren. Elke zondag gaf de abt les aan de rijken uit de streek. 

Die op hun beurt in ruil daarvoor grote donaties deden
en vrachtwagens vol voedsel stuurden waar de monniken weer van konden leven. Als westerling hoefde ik alleen te betalen wat ik kon missen (wat in die tijd niet zoveel was), maar wel dankzij die donaties van lokale notabelen! Gratis spiritualiteit bestaat niet en heeft nooit bestaan. In de tradities worden en werden leraren onderhouden door de lokale gemeenschap, tegenwoordig moet je je eigen broek ophouden. En als je dat heel goed en professioneel doet, dan ben je een commerciële rakker. Teachers als Osho en Maharishi Yogi probeerden hier al een lans voor te breken. Het laatste heilige huisje dat ik wil aankaarten, is de serieusitus in de spirituele wereld. Dit woord heb ik geleend van Roy Martina die al jaren campagne voert tegen de over-serieuze stemming in onze wereld. Mag het wat losser? Wat gezelliger? Wat lichter? Dan kan het echt nog heel diepgaand en zorgvuldig zijn wat je doet. Maar wel met een glimlach op je gezicht én op het gezicht van de mensen die je inspireert. 

Drie Musketeachers 

Om bovenstaande heilige huisjes in de spiritualiteit eens flink te doorbreken (op een liefdevolle en grappige manier) hebben Roy Martina, Janosh Stoffers en ik de handen ineengeslagen als de ‘Drie Musketeachers’. Drie mannen die ogenschijnlijk echt niet bij elkaar passen, met totaal verschillende methoden. Samen hebben we tachtig jaar ervaring in het spirituele veld. Wij doen expres alles waar de spirituele wereld moeite mee lijkt te hebben: we stellen ons op als (muske)teachers, we delen onze methoden vrijelijk met elkaar, we werken in kwetsbaarheid samen, we pakken het super professioneel aan en we hebben vreselijk veel plezier met elkaar en met onze achterban. De eerste criticasters zijn er al ingetrapt en riepen moord en brand over onze commerciële inslag. En dat was nu precies de bedoeling. Ondertussen geven we gratis webinars, laagdrempelige onlinepakketten en betaalbare theatershows waarin mensen kwaliteit ervaren. Onze hoop is dat men gaat stoppen met krampachtig boven op de eigen methoden te zitten, dat veel meer mensen in ons werkveld samen gaan werken, elkaar de wereld en het succes gaan gunnen en stoppen met oordelen over verschillende manieren van zijn, van aanpakken en van werken. Uiteindelijk dienen we allemaal dezelfde werkgeefster die ons helpt zoveel mogelijk anderen te dienen, te inspireren en te faciliteren. Ieder op onze eigen wijze. 

NB: als je zin hebt in vermaak, diepgang en drie totaal verschillende mannen die delen, verbinden en zich kwetsbaar opstellen naar elkaar en het publiek… Kom dan eens naar één van onze gratis webinars (eens per maand, behalve in de zomer) of bezoek onze nieuwe theatershow straks in het najaar. Gezellig! 

Read More
Paravisie mei 2023

Trauma… Je bent gek als je het niet hebt 

Paravisie Column Mei 2023

Nog altijd denken veel mensen dat trauma iets heel heftigs moet zijn. Bijvoorbeeld een zwaar ongeluk, langdurig misbruik, of een hele ingrijpende gebeurtenis. Mede daardoor is de gangbare opvatting wel dat als je niet iets zwaars hebt meegemaakt en je toch psychische of emotionele klachten hebt, je eigenlijk niet zo moet zeuren. Sommige therapeuten zijn begonnen aan een kruistocht tegen het begrip trauma en staan erop dat we het woord vervangen door het begrip ‘ervaring’ zodat het niet zo zwaar klinkt. Maar wat nu als we de samenleving ervan kunnen doordringen dat trauma en de effecten ervan gewoon bij het leven horen? Het beestje bij de naam noemen en ontzenuwen?

Eigenlijk is het heel eenvoudig. Heb je last van verslavingen? Dan is de kans groot dat je met trauma kampt uit de vroege jeugd. Wellicht had je moeder angsten en spanningen toen je in de baarmoeder zat, misschien was je geboorte wat heftig en het kan goed zijn dat je de eerste jaren van je leven structureel niet gezien werd door je vader omdat hij te druk was met zijn werk. Die pijn probeer je te verdoven en die verdoving noemen we verslaving. De sleutel? Teruggaan naar je jeugd en met de daarvoor bestemde technieken het trauma helen. Wanneer je daarna de juiste verslavingszorg krijgt, is de angel er al uit en is het veel makkelijker de verslavingen op te geven. 

Twee soorten trauma 

Nog een voorbeeld. Je bent enorm empathisch en heel erg bezig met de mensen om je heen. Misschien wel té empathisch, waardoor je je vaak de ellende van anderen letterlijk en figuurlijk aantrekt. Wellicht ben je ondertussen enorm manipulatief en heb je maniertjes en trucjes gevonden om mensen om je vinger te winden. Dan is de kans groot dat je een onvoorspelbare ouder had. Een vader met woede-uitbarstingen of alcoholmisbruik. Een moeder met migraineaanvallen of bovenmatige zorgen. Je leerde al jong je buitenwereld te scannen, omdat er ieder moment pijn en teleurstelling jouw kant op zou kunnen komen. Je leerde je moeiteloos afstemmen op de sfeer in huis en je past je nog altijd zonder nadenken aan aan je omgeving. Ook leerde je je onberekenbare vader of moeder te manipuleren, zodat je nog een beetje controle had. Niet vreemd dat je als volwassene bovenmatig afgestemd bent op je omgeving en anderen manipuleert. De sleutel? Teruggaan naar je jeugd met de daarvoor bestemde technieken en het trauma helen. Trauma? Welk trauma? Er is toch geen aanwijsbare gebeurtenis? Nee, dat klopt. We onderscheiden twee soorten trauma: impacttrauma (type 1) en procestrauma (type 2). Impact trauma is het bekendst. Dit zijn de ongelukken, de incidentele gebeurtenissen met een grote impact. 

Karmische wonden 

Beide eerder in dit artikel genoemde voorbeelden zijn type 2 trauma. Dit trauma speelt zich af over langere tijd en wordt beetje bij beetje gevoed. Emotionele verwaarlozing is misschien wel de bekendste vorm ervan. Ook angsten en spanningen in de baarmoeder, een vader die je langere tijd niet ziet, een onberekenbare ouder met mogelijk de bijbehorende manipulatie en geweld zijn procestrauma’s. En dit soort procestrauma heeft ieder mens. Je ontkomt er gewoon niet aan. Sterker nog, het is onmogelijk zonder dit type trauma groot te worden. Ik heb zelf drie kinderen en heb geprobeerd ze traumavrij op te voeden (grapje natuurlijk). Maar dat is me geenszins gelukt. Er gebeuren dingen die je niet in de hand hebt.
Op straat, op school, thuis. En volgens mij is dat ook juist de bedoeling. Trauma dat wordt opgedaan in de vroege jeugd, blijkt tijdens therapiesessies negen van de tien keer uit een vorig leven of het voorouderkarma te stammen.
De naam voor dit soort jeugdtrauma is ook wel ‘Karmische wonden’. Het doel voor ieder mens zou mogen zijn om op volwassen leeftijd de karmische wonden op te sporen door het trauma uit de jeugd te helen en daarmee de effecten van dit trauma in het volwassen leven op te schonen. Depressies, psychoses, verslavingen, angsten, persoonlijkheidsafwijkingen, mentale problemen, emotionele blokkades, sabotagegedrag, eenzaamheid, bindings- en verlatingsangsten… allemaal zijn ze in ieder geval een heel stuk te verzachten en misschien wel op te lossen wanneer het oorzakelijk trauma geheeld wordt. 

Holistische wereld 

Stel je eens voor dat iedereen van het voorgaande op de hoogte zou zijn? Stel je eens voor dat in de GGZ manipulatief gedrag niet als borderline weggezet zou worden en trauma niet gedrogeerd zou worden met medicatie, maar dat de hulpverlenende psycholoog of psychiater zich zou inspannen om het onderliggende jeugdtrauma en de bijbehorende karmische trauma’s te helen? Zou dat niet fantastisch zijn? Geen levenslange labels en medicatie, maar werkelijke vrijheid. Kan het echt? Ja, gelukkig wel. Steeds meer GGZ-zorgprofessionals zetten zich in voor traumaheling met behulp van wetenschappelijk onderbouwde technieken als EMDR en EFT. En voor alle andere mensen die trauma hebben, bestaan er in de holistische wereld talloze (nog) niet wetenschappelijk onderbouwde (maar wel enorm effectieve) manieren om trauma diepgaand te helen. Denk aan transformatieprotocollen, regressie- en reïncarnatietherapie. Binnenkort verschijnt het boek TRAUMA, geschreven door Christine Pannebakker en ondergetekende. De ondertitel is: Je bent gek als je het niet hebt (en zo kom je eraf). Geschreven met een knipoog, maar óók met een serieuze missie. Ons doel met het boek is trauma de normaalste zaak van de wereld te laten zijn én mensen inzicht geven in wat trauma is, hoe je eraan komt, wat de effecten ervan zijn in je leven en hoe je er op een goede en duurzame wijze vanaf komt. 

Een geheeld mens heeft een licht leven en kan zich wijden aan zijn of haar zielsmissie. Een geheeld mens voert geen oorlog, misbruikt niet de ander en leeft in harmonie. Voor het voortbestaan van de mensheid en een wereld in harmonie, is het essentieel dat alle mensen die dat kunnen hun trauma helen, Dat zul je met me eens zijn.

Read More
ParaVisie Column April

Redde Paco Rabanne Parijs?

Paravisie column April 2023

In deze uitgave van ParaVisie Magazine staan artikelen ver het fascinerende veld van voorspellingen. We hebben allemaal gehoord van Nostradamus, van Rudolf Steiner en Edcar Cayce. Zij deden voorspellingen die de ene keer uitkwamen, de andere keer weer niet. De voorspelling van het neerstorten van het MIR-station op Parijs door Paco Rabanne, de modeontwerper, werd al uitvoerig besproken. Maar wat nou als ik zeg dat alle voorspellingen van al deze zieners, inclusief die van Rabanne, misschien wel degelijk zijn uitgekomen? 

Neem Michel de Nostredame (1503-1566), beter bekend als Nostradamus. Nog beter bekend van zijn kwatrijnen. Hij voorspelde de dood van de Franse koning Henri II in 1559 tot op de dag nauwkeurig. De koning had tijdens een riddertoernooi een splinter van de lans van zijn jonge rivaal Gabriël in het oog gekregen, dwars door het vizier van zijn gouden helm heen. De splinter drong door naar het brein en de koning stierf na tien dagen lijden. Het Kwatrijn van Nostradamus had voorspeld: ‘De jonge leeuw zal de oude overwinnen, op het oorlogsveld in een individueel duel, hij zal hem de ogen in een gouden kooi uitsteken, twee wonden ineen, hij sterft een vreselijke dood.’ Het leverde Nostradamus naast erkenning een baan op als hof-astroloog. Na zijn dood, die hij ook voorspelde, werd hij beroemd in heel Europa. In Engeland was men ervan overtuigd dat hij de grote brand van Londen in 1666 had aangekondigd. En de ontdekking van de microben door Louis Pasteur in 1886 stond ook beschreven in de boeken van Nostradamus: ‘Wat verloren was wordt weer gevonden na lang verborgen te zijn geweest. De Herder (het Franse woord voor ‘herder’ is Pasteur) zal als een halfgod worden vereerd.’ 

Nostradamus een charlatan? 

Volgens fans van Nostradamus heeft hij ook de opkomst van Hitler en Napoleon voorspeld, de moord op Kennedy, de atoombom op Hiroshima en de aanslagen van 9/11. Over deze laatste schreef hij: ‘Op 45 graden zal de hemel verbranden. Het vuur nadert de grote, Nieuwe stad. Op hetzelfde moment laait een grote, machtige vlam op.’ Interessant weetje: New York ligt bijna op 45 graden noorderbreedte. Volgens de fans omschreef Nostradamus zelfs de toename van vluchtelingenstromen in Europa in 2022. Het lastige is de multi-interpreteerbaarheid van de voorspellingen. En zijn voorspellingen gaan nog even door. Tot het jaar 3797 heeft de Franse arts/ astroloog de gebeurtenissen in de wereld beschreven. Nu moet ik zeggen dat Frankrijk een rijke geschiedenis van toekomstvoorspellers heeft. Franse politici staan bekend om hun rechtstreekse lijntjes naar waarzeggers en van presidenten als De Gaulle en Mitterrand is het zelfs bekend wie hun adviseurs waren. Er zijn naar verluid maar liefst 50.000 erkende en geregistreerde zieners in Frankrijk die allemaal belasting betalen. Daar zitten hele goede waarzeggers bij en ook charlatans. Nostradamus werd ook vaak voor charlatan uitgemaakt. Hij zat er ogenschijnlijk vaak naast. Zijn kwatrijnen zijn gehuld in nevelen en onnavolgbaar. Hij noemde bijna geen jaartallen en zijn voorspellingen staan niet op chronologische volgorde. Ook schrijft hij in een mengelmoes van Frans, Latijn, Grieks en Provençaals. Zo is de voorspelling van de opkomst van Adolf Hitler en de nazi’s gebaseerd op het noemen van ene Hister in een kwatrijn dat verder over een rivier lijkt te gaan. De nazi-propagandaminister Joseph Goebbles gebruikte de voorspellingen van Nostradamus en beweerde dat hij de bloei van het nazi-imperium had voorspeld. 

Grap van de dag 

Het einde van de wereld in 1999 werd ook door Nostradamus voorspeld. Hier noemt hij zelfs een jaartal: ‘In het jaar 1999 en zeven maanden zal uit de hemel een grote koning der verschrikking komen. Om de grote koning van Angolmois uit de dood op te wekken. Ervoor en erna zal Mars in geluk regeren.’ Paco Rabanne gebruikte dit vers om zijn ‘neerstorting-van-de-MIR’ op te baseren. De MIR, het Russische ruimtestation, kwam nooit neer en Parijs bleef onaangetast. Rabanne maakte zijn excuses een paar maanden later. Waar kennen we dit van? Het tot grote hoogte opkloppen van een profetie tot er een wereldwijde verwachting op een ramp of een wonder in de samenleving gecreëerd wordt, die vervolgens eindigt
in een enorme ‘teleurstelling’? Dat was bij de Maya-voorspelling van 2012. De Maya’s denken in tijdsvakken van 5125 jaar en volgens hun traditie was er een einde van een dergelijk tijdvak in 2012. Dit werd opgepakt door zogenaamde experts en media en opgeklopt tot ‘het einde van de wereld’. Talloze mensen stonden op 21 december 2012 op de berg Bugarach, hier vlak bij mijn huis, om opgepikt te worden door UFO’s en zo gered te worden. Wereldwijde media versloegen live hoe deze mensen onverrichterzake weer naar huis konden, hun galactische taxi’s waren niet gekomen. Er werd zelfs een Blockbuster over gemaakt in Hollywood genaamd 2012 waarin de wereld vergaat. Maar dat bedoelden de Maya’s helemaal niet. Het einde van een tijdvak van 5125 jaar betekende natuurlijk het begin van een nieuw tijdvak van 5125 jaar. Een tijdvak waarin de oude krachten hun grip op
de mensheid kwijtraken. Door het einde-van-de-wereld verhaal op te kloppen en een gigantische teleurstelling te bewerkstelligen, wordt precies bereikt wat de krachten achter deze acties graag willen: er is bijna niemand meer geïnteresseerd in wat de Maya’s wél bedoelden en zij konden gewoon door met het vergaren van wereldmacht. Daarbij: De wereld is niet vergaan en ‘dus’ waren de Maya’s de grap van de dag. 

Hetzelfde gebeurde met de voorspelling van Nostradamus. De wereld verging niet zeven maanden na 1999, dus het is onzin en Nostradamus en Paco Rabanne waren de grap van de dag. Wat er wél gebeurd was, interesseerde nagenoeg niemand meer. De mogelijkheid dat Nostradamus iets heel anders bedoelde, iets dat zich achter de schermen voltrok, dat mag niemand opperen. En daarom kon de kracht die Nostradamus bedoelde misschien wel rustig en ongezien op aarde landen. Niemand bedacht ook dat reparaties aan de MIR het neerstorten hadden kunnen voorkomen. Misschien had Paco Rabanne Parijs wel gered? 

Read More
Paravisie column maart 2023

Creëerde God of de duivel de mens?

Paravisie column Maart 2023

Het is misschien wel de meest existentiële vraag die een spirituele zoeker kan poneren: wie creëerde de planeet waarop we wonen en wie creëerde de mens? Een atheïst zou zich af kunnen vragen waarom het uitgangspunt moet zijn dat er iets of iemand is die de aarde en de mensheid heeft gecreëerd. Was het niet gewoon toeval en evolutie? Als we uitgaan van een Big Bang 14 miljard jaar geleden, dan kunnen we ons ook afvragen wie of wat er vóór die Big Bang was van waaruit die grote knal zich manifesteerde. 

Laten we zeggen dat er een collectief bewustzijn bestaat dat de bron is van alles in ons Universum. Een onnoemelijk trillingsveld dat alles omvat. (Pre-) Hindoeïstische beschavingen duidden dit bewustzijn aan als ‘Brahman’. In het Westen gebruiken we tegenwoordig vaak de bewoording ‘Oorspronkelijke Bron’ voor dit fenomeen. Wellicht dat de Zen-Boeddhisten de beste bewoording hebben als ze het over het Grote Onnoembare hebben. Je kunt het niet beschrijven met woorden, niet omvatten met je mind, niet in een hokje stoppen. Het is het Al wat is, het Alpha en Omega, de Eenheid. Binnen het veld van de Bron echter, is sprake van creatie. Er zijn planeten ontstaan in het Universum. Op die planeten is leven ontstaan in verschillende dimensies. Tastbaar leven, zoals mineralen, planten, dieren en mensen en ontastbaar leven in hogere dimensies. Beschavingen als de Arcturiaanse, Pleiadische en Syriaanse vallen binnen de creatie, maar trillen op een veel hoger bewustzijn dan wij fysieke mensen. De vraag die je je kunt stellen is: wie creëerde die planeten en die wezens van eerste dimensie kristallen op Aarde tot de negende dimensie Leeuwmensen van Lyra? 

Was het God? 

Onlangs las ik het boek Reis naar je hart van Lars Muhl. Lars is een begenadigd Deens schrijver die onder andere het driedelige O Manuscript op zijn naam heeft staan. ‘O’ (met een puntje erin) staat volgens de voormalig rockster voor het alomvattende, het Goddelijke. Hij schrijft: ‘De mens gebruikt de woorden God, Allah, YHWH, Adoni om de alomtegenwoordige eenheid, het bewustzijn en de intelligentie te beschrijven die achter alle geschapen dingen ligt. Dit bewustzijn is in onze traditie beter bekend onder de naam O (met een puntje erin).’ Later (in het verder prachtige boek) schrijft hij: ‘Jullie zijn allemaal kinderen van O, gevormd naar zijn beeld.’ En op pagina 195 verschijnt een tekening van de mandala van de schepping die hij gebruikt om een vuurwagen te bouwen waarmee hij door dimensies kan reizen. Volgens Lars Muhl was het dus God die de aarde en mensheid creëerde, deze laatste zelfs naar zijn evenbeeld. Je hoort natuurlijk vaker de gelijkstelling van de begrippen God, YHWH, Allah, de Bron en het Brahman. Maar klopt dat wel? Als we er met een gnostische bril naar kijken, dan gaat er iets scheef… 

Was het de duivel? 

Volgens gnostici (de oorspronkelijke leer van Jezus Christus wordt de gnosis genoemd) werd de wereld en de mens gecreëerd door de duivel in hoogsteigen persoon. Dit is te lezen in beroemde voor-Bijbelse geschriften als de Nag Hammadi, die pas na de Tweede Wereldoorlog gevonden werden. Volgens deze geschriften werden de planeet en de mensheid geschapen door een Demiurg. Een zielloos wezen dat ontstaan is door een foutje vanuit de Oorspronkelijke Schepping, het Pleroma genoemd, en dat een namaakschepping creëerde, het Kleroma, die wij ervaren als het Universum waar we in bestaan. Andere woorden voor het Kleroma zijn het boeddhistische Maya, of de Illusie, de Matrix of het Hologram. De schepper van de illusie, de Demiurg, kent vele namen: Yaldaboath, YWHW, de God van de Bijbel, Satan, de duivel, de hoofdarchont. Gnostische stromingen als de Manicheeërs, de Bogomielen en de Katharen geloofden dus dat YHWH, de schepper van de planeet en mensheid, in feite de duivel was. 

Zij zagen de Farizeeërs die Jezus verrieden en de latere Rooms-Katholieke Kerk als dienaren van de duivel. Om te bewijzen dat de creator van de Aarde wel degelijk de god van de liefde was, werden gnostici door de kerk en de adel vervolgd als ketters en massaal levend verbrand om hun zielen te vernietigen en hun leer uit te bannen. Het meest verschrikkelijke voorbeeld hiervan is de genocide op de Katharen in het huidige Zuid-Frankrijk. Van 1209 tot 1321 werden deze gnostici en al hun aanhangers tot op de laatste man en vrouw uitgemoord. Alles in naam van YHWH, de God van de naastenliefde. De god die de Aarde en mensheid creëerde was misschien dus helemaal niet zo’n lieverdje en de gnostici bewezen hun gelijk op tragische wijze. 

Waren het de Annunaki? 

Om het nog ingewikkelder te maken werden in de twintigste eeuw in een tempelcomplex in Irak de beroemde Soemerische kleitabletten gevonden. Honderdduizenden tabletten uit lang vervolgen tijden waarin de Soemeriers het ontstaan van Aarde en mensheid beschreven. De Soemerische beschaving geldt als de oudste menselijke beschaving volgens archeologen die niet van bijvoorbeeld Atlantis en Lemurië afweten. Volgens de Soemeriërs werd de Aarde tweehonderdduizend jaar geleden door een buitenaards reuzenras, genaamd de Anunnaki, bestuurd. Twee Anunnaki broers, Enlil en Enki waren de baas op Aarde. Zij hadden een slavenras nodig om goud te delven uit mijnen in het huidige Zimbabwe, goud dat ze op hun eigen planeet nodig hadden. Enki creëerde de mens door middel van DNA-mutatie tussen DNA van een op aarde levende mensenaap en de Anunnaki zelf, waardoor tweehonderdduizend jaar geleden als uit het niets de anatomisch moderne mens ontstond die wij tot op de dag van vandaag zijn. Per ongeluk of expres werd deze mens door Enki bezield, iets wat de jaloerse en boosaardige Enlil maar niets vond. Hij stuurde de mens de Anunnaki hoofdstad Eden uit en hij wordt veelal gelijkgesteld met… jawel, daar heb je hem weer: JHWH! Ook wordt de Griekse Zeus wel gezien als Enlil. De heersende, jaloerse God uit de Bijbel die zei: “Ik ben de enige God en gij zult geen andere goden naast mij dulden.” Een uitspraak die zichzelf tegenspreekt, want als je de enige God bent, dan kunnen er geen goden naast je bestaan toch? 

Pronken met andermans veren? 

Het Goddelijke, het Brahman, de Oorspronkelijke Bron,
de gnostische Vader/Moeder in het Pleroma gelijkstellen met de jaloerse entiteit JHWH/Enlil/Zeus is misschien niet zo heel geslaagd. Ook Allah was weer een hele andere entiteit die zijn plek naast JHWH innam door Mohammed te inspireren. Zou het zo kunnen zijn dat Lars Muhl gelijk heeft en dat O (met een puntje erin) in feite het Brahman of de Oorspronkelijke Bron is die mens en aarde creëerde en dat JHWH gewoon met andermans veren is gaan pronken? Dat deze hoofdarchont niet de aarde creëerde, maar wel deed alsof? Of dat deze misschien niet de planeet, maar wel de mensheid tot stand bracht? En hoe komen we er ooit achter wat de waarheid is? Hoe het ook zij… Los van deze kosmische vraag wie planeet aarde en de mensheid creëerde, geeft Muhls boek Reis naar je hart een prachtige leeservaring. Lars weet de geschiedenis van Yeshua Mashiach (Jezus) en Mariam de Magdaleen (Maria) te duiden aan de hand van de Essenen (waar hij zelf onderdeel van was, zo schrijft hij), de Kabbalisten en de Pleiadiers (waar hij vandaan komt volgens het boek). Het boek is een zoektocht door Jeruzalem en Israël naar de volgende Messias, die als incarnatie van Yeshua de nieuwe tijd zal inluiden. 

Aanrader 

Wat me sterk is bijgebleven, is het verhaal van de profeten Elia en Elisa. Elia was de leraar die achthonderd jaar voor Christus bij zijn sterven zijn kennis en ervaring overdroeg aan zijn leerling Elisa. Elisa trok op zijn beurt rond door Israël, waarbij hij talloze wonderen verrichte, zieken genas en doden tot leven wekte. Achthonderd jaar later zou Elia reïncarneren als Johannes de Doper en Elisa als Yeshua Masiach. Precies op de plaats aan de Jordaan waar de kennisoverdracht had plaatsgevonden, doopte Johannes Yeshua. Al met al verdient Reis naar je hart een warme aanbeveling. Vooral door de praktische toepassing van spirituele ontwikkeling die Lars Muhl geeft in talloze voorbeelden en oefeningen, in combinatie met de magische en multidimensionale gebeurtenissen die Muhl meesterlijk omschrijft. Een boek dat de bewustzijnstransitie waar we ons als mensheid in bevinden langs de Joods-Christelijk- esoterische weg belicht. Aanrader.

Read More
Paravisie column februari 2023

Vrede, zo oud als de mensheid?

Paravisie column Februari 2023

Over oorlog wordt vaak gezegd dat het zo oud is als de mensheid. Het is tenslotte altijd al zo dat stammen, volkeren en naties de strijd met elkaar aangaan. De Egyptenaren voerden vijfduizend jaar geleden al oorlog, net als de Soemeriërs en de oude Chinezen dat deden. Als je tenminste de geschiedenis volgt zoals wij die op school hebben geleerd. Maar wat nu als die geschiedenis niet helemaal klopt? 

Volgens de geschiedenisboeken is de mens zo’n tweehonderdduizend jaar jager-verzamelaar geweest, om zo’n tienduizend jaar geleden ineens, uit het niets, aan landbouw en veeteelt te beginnen. Vervolgens ontstonden er zo rond zesduizend voor Christus plotseling geavanceerde steden in Soemerië (Irak) en Egypte. Die steden kenden infrastructuur, watervoorzieningen, taal, schrift en tempels. Er woonden misschien wel tachtigduizend mensen bij elkaar en de samenleving en religie was georganiseerd en gestructureerd. Als je dit zo leest, voel je wel waar ik met dit artikel naartoe wil. Hoe groot is de kans dat er achtduizend jaar geleden ineens volledige beschavingen op het wereldtoneel verschenen? Precies, die kans is heel klein. Veel logischer is het om als uitgangspunt te nemen dat er al veel langer beschaving is dan gedacht wordt en dat die beschavingen door onder andere de grote overstroming van de aarde twaalfduizend jaar geleden werd weggevaagd. De mensen die leefden in Soemerische en Egyptische steden waren misschien wel de overlevenden van die ramp. Heel lang was dit een complottheorie, totdat vrij recent een aantal archeologische ontdekkingen werden gedaan die de geschiedenis in een heel ander licht zetten… 

Mysterieuze vondsten 

In Turkije is het tempelcomplex Göbekli Tepe gevonden, dat 11.500 jaar oud blijkt te zijn. In Indonesië̈, op het eiland Java, werd door een geoloog ontdekt dat het complex van Gudung Panang grote ondergrondse ruimtes kent die maar liefst zesentwintigduizend jaar oud blijken te zijn. Onlangs was ik in Bosnië̈ waar een heel tunnelcomplex is gevonden van meer dan dertigduizend jaar oud en een piramide die gedateerd werd op minstens negenentwintigduizend jaar door een vooraanstaand wetenschappelijk instituut. Ook in Peru, langs de kust van India, op de Bahama’s, in China en in Mexico werden hele oude gebouwen en infrastructuren gevonden en het einde van deze openbaring lijkt nog lang niet in zicht. Gelukkig komt er steeds meer aandacht voor deze nieuwe kijk op de geschiedenis. In steeds meer boeken en bijvoorbeeld programma’s op internetplatforms als Gaia, Ancient Astronauts op History Channel en de serie Ancient Apocalypse op Netflix wordt kraakhelder uitgelegd wat er ontdekt wordt en wat de achterliggende werkelijkheid daarvan kan zijn. Het meest interessant aan al deze vondsten is misschien niet eens dat onze geschiedenis aan een grondige opknapbeurt toe is. Het fascinerende is vooral wat er níet gevonden wordt op al die oude plaatsen. 

Kali Yuga 

De Maya’s dachten en rekenden in tijdscycli van zo’n vijfentwintigduizend à zesentwintigduizend jaar. Deze kennis vind je ook terug in de Hindoeïstische Yuga’s. Het is de tijd die de as van aarde nodig heeft om rond te draaien. Volgens de Maya’s kun je deze periode opdelen in vijf tijdvlakken van iets meer dan vijfduizend jaar. Het laatste tijdvlak van de huidige cyclus is in het jaar 2012 ingegaan en belooft veel goeds. Het tijdvlak dat achter ons ligt, is een ander verhaal. De periode van ongeveer drieduizend voor Christus tot 2012 is een periode vol oorlog en lijden geweest. Volgens de Yuga’s uit India komt dit omdat we door de Kali Yuga gingen als mensheid; een periode met het laagst mogelijke bewustzijn op aarde. De tijd verloopt voor de oude volkeren niet lineair, maar cyclisch. Van hoog bewustzijn, naar laag en weer naar hoog. De laatste Kali begon rond het jaar zevenhonderd voor Christus en eindigde rond het jaar 1900, met een uitloop van zo’n tweehonderd jaar. En nu zijn we weer op weg omhoog. Richting een Gouden Tijd van vrede, verbinding en harmonie, net als voor de laatste Kali periode! 

Geen sporen van geweld 

De afgelopen vijfduizend jaar waren in veel opzichten
niet bepaald een fijne tijd. Oorlog, slavernij, genocide, misbruik en onderdrukking kwamen in nagenoeg elke generatie en cultuur voor. In de periode van vijfduizend jaar daarvoor komen archeologen ook tekenen van oorlog en strijd tegen, maar al een stuk minder. Fascinerend aan de archeologische ontdekkingen van ouder dan tienduizend jaar geleden is dat ze geen sporen van geweld, van wapens, van massagraven of zelfs maar van verdedigingsmuren bevatten. Het lijkt erop dat hoe ouder de opgravingen zijn, des te minder oorlogstekenen ze laten zien. Een buitengewoon interessant fenomeen. Dit zou dus zomaar kunnen betekenen dat oorlog helemaal niet zo oud is als de mensheid, maar een vrij nieuwerwets verschijnsel van de afgelopen vijfduizend jaar! De verklaring hiervoor en voor alle wreedheid, misbruik en onderdrukking in die periode zou kunnen zijn dat de mens in zo’n laag bewustzijn heeft geleefd in aanloop naar en door de Kali Yuga heen. We zijn nu weer op de goede weg en gaan een nieuwe periode binnen die potentieel vreedzaam en welvarend is voor iedereen. 

Toenemende onderdrukking 

We zitten echter nog aan het begin van deze in 2012 aangevangen nieuwe Gouden Tijd en dat maakt dat we de effecten van het Kali-tijdperk nog volop ervaren in de wereld. Het is in mijn optiek niet vreemd dat juist nu de onderdrukkingsmechanismen zo hard draaien. De krach- ten die de mensheid beheersten in de Kali-periode willen hun macht niet zomaar loslaten. Maar de mensheid is aan het ontwaken in de nieuwe Gouden Tijd. De toenemende controle op de mensheid door bijvoorbeeld sociale kredietsystemen gaat hand in hand met de toename van wakkere mensen die deze controle doorzien. Hoe meer we gaan begrijpen dat oorlog, macht en controle typische Kali-fenomenen zijn, hoe meer we ze los kunnen laten en massaal in vrede en liefde kunnen opstaan om de onderdrukking een halt toe te roepen. Het is een kwestie van tijd totdat de Kali-krachten simpelweg geen vat meer op ons kúnnen hebben, omdat wij ze ontgroeid zijn. Of wij dat nog gaan meemaken weet ik niet, maar onze kinderen
of kleinkinderen misschien wel. In deze tijd mogen wij de wegvoorbereiders zijn voor de komende zeven generaties. En als we ons de tijd weer gaan herinneren die voor ons ligt, dan kon het misschien wel sneller gaan dan de mees- ten van ons nu verwachten. Moedig voorwaarts! 

Read More
ParaVisie 01-2023

Maak je goede voornemens overbodig

Heling van procestrauma

Paravisie column Januari 2023

Elk jaar weer trappen massa’s mensen erin: de goede voornemens! De decembermaand heeft daardoor een geweldig excuus. Je mag drinken wat je wilt, eten wat je wilt en je hoeft nauwelijks te bewegen. Je gaat het tenslotte in januari allemaal anders doen! Toch? De meeste mensen houden het echter, alle goede voornemens ten spijt, niet vol en zijn gaandeweg januari gewoon weer waar ze waren. Herkenbaar? Wat maakt dat we goede voornemens aangaan en wat maakt dat ze meestal op niets uitlopen? Robert Bridgeman heeft mogelijk de sleutel tot duurzame verandering! 

Wellicht ben jij iemand waarbij het allemaal wel meevalt. Iemand die al jaren geleden de valkuil van de goede voornemens heeft doorzien en er niet meer voor gaat. Hoe dan ook is het interessant die goede voornemens eens te ontleden. Goede voornemens gaan overwegend over gedrag. En wel twee soorten gedrag. Namelijk 1: de dingen die je doet die je eigenlijk niet wilt doen en 2: de dingen die je niet doet, maar je eigenlijk wel heel graag zou willen. Binnen de eerste categorie vallen bijvoorbeeld: ongezond en te veel eten, een borrel te veel drinken, roken, verdovende middelen, de hele dag op je telefoon zitten, steeds maar weer overwerken, de winkelstraat leegkopen als je je niet lekker voelt, tot diep in de nacht blijven zappen en alle andere verslavingen. Binnen de tweede categorie vallen bijvoorbeeld sporten, mediteren, yoga beoefenen, koud (af)douchen, vasten, hardlopen, fitness, fietsen en andere activiteiten die heilzaam zijn voor je vitaliteit en welzijn. 

Duivels dilemma 

Een duivels dilemma kunnen we wel stellen. Als je toch
in staat zou zijn categorie 1 helemaal los te laten en categorie 2 helemaal te omarmen, wat een leven zou je dan hebben! Je zou je fitter, fijner en gelukkiger voelen dan ooit tevoren! Je zou eruitzien als een god of godin en je zou de energie hebben om al je dromen en verlangens waar te maken! Toch? Of zou het leven saai en eentonig worden? Zou je zo’n tenenkrommende gezondheidsfreak zijn? En tachtig procent van je vrienden kwijtraken, omdat ze je niet meer gezellig vinden? Als we iets minder zwart-wit kijken dan is iedereen het er, vermoed ik, over eens dat iets minder doen wat niet heilzaam voor je is en iets meer doen wat wel heilzaam voor je is een positieve beweging is. Wat nu als ik een mogelijke sleutel voor je heb? Een diepgeworteld mechanisme dat de bron is van zowel de zin in categorie 1, als de weerstand in categorie 2? Heb ik het dan over het pijn-genot principe? Een overlevingsmechanisme diep in je oerbrein dat ervoor zorgt dat je als mens pijn vermijdend en genot zoekend bent? Een deel van je zenuwstelsel dat maakt dat je steeds op zoek bent naar fijne ervaringen en comfort en de moeilijke en energie kostende facetten van het leven uit de weg probeert te gaan? 

Trauma 

Hoewel het pijn-genotmechanisme zeker een groot effect op beide genoemde categorieën heeft, is het niet wat
ik hier bedoel. Heb ik het dan over het niveau van de gedachten en de overtuigingen? Het mentaal lichaam waar diep in verscholen je zelfbeeld bepaalt wat wel en wat niet bij je past? De beperkende gedachten en overtuigingen die je van je (voor)ouders en sociale omgeving hebt meegenomen vanuit je jeugd? Hoewel je zelfbeeld en overtuigingssysteem zeker een groot effect hebben op wat je wel en niet doet, bedoel ik dit niet in deze context. Er is een diepere oorzaak te vinden die maakt dat je jezelf op een bepaalde manier saboteert. Een bron waar alle overtuigingen, zelfbeelden en overlevingsmechanismen door veroorzaakt zijn. Ik heb het over trauma. Nu kan ik je hersenen bijna horen kraken als ik deze link leg. Wat heeft het feit dat je vanavond, terwijl je eigenlijk zou vasten, toch die zak paprikachips uit de kast haalt met trauma te maken? Waarom zou er een link zijn tussen die wijn die je dit weekend gaat drinken, terwijl je besloten had deze maand geen alcohol te gebruiken, en trauma? Hoe kan ik beweren dat het feit dat je jouw sportschoolabonnement gemiddeld slechts drie keer per jaar verzilverd iets van doen heeft met trauma? Nee Robert, dit is wel heel vergezocht! 

Procestrauma 

Ik begrijp je initiële voorzichtigheid in deze, echter wil ik je verzoeken met me mee te denken. Trauma is een breed begrip. Ik heb het niet zozeer over wat in de GGZ type 1 trauma genoemd wordt. Type 1 trauma (ik noem het impact trauma) is trauma dat veroorzaakt wordt door een enkele gebeurtenis. Een ongeluk, een verkrachting, een beroving. Ook al weten reïncarnatietherapeuten die dit lezen dat ook dit trauma overwegend veroorzaakt wordt door karma uit eerdere levens, het gaat om betrekkelijk op zichzelf staande gebeurtenissen die relatief goed te genezen zijn doormiddel van de juiste traumahelingstechnieken. Waar ik het over heb is type 2 trauma, wat ik zelf procestrauma noem. Dit is het soort trauma dat zich gedurende je tijd in de baarmoeder, door de eerste zeven jaar van je leven en richting je pubertijd en adolescentie, heeft gevormd. Dit trauma komt voort uit je afwezige vader die altijd maar moest werken en je het gevoel gaf dat je zijn liefde en aandacht niet waard was. Of vanuit je moeder die door haar eigen jeugd je niet de liefde kon geven die je eigenlijk diep vanbinnen nodig had. Procestrauma is het trauma van mensen die je gedurende je jeugd steeds weer op je plek wezen, waardoor je het gevoel ontwikkelde dat je eigenlijk niet goed genoeg bent. 

Lichter leven 

Procestrauma leidt in mijn ervaring als therapeut tot de meeste gedragsafwijkingen, sabotageneigingen, overlevingsmechanismen, lage zelfbeelden, beperkende overtuigingen, angsten en verslavingen. Deze vorm van trauma is moeilijker te genezen dan impacttrauma, maar heling is zeker niet onmogelijk. Het vraagt langere termijn traumahelingswerk met gebruik van meerdere methoden. Ik zeg tegen cliënten die net beginnen op dit pad vaak: “Geef jezelf drie tot vijf jaar intensieve traumaheling bij verschillende therapeuten, in transformerende retraites en bij diverse teachers.” Dan kan het procestrauma beetje bij beetje helen en in de loop der jaren ga je de verschillen merken. Je gaat steeds lichter leven, steeds meer van jezelf houden en jezelf steeds minder saboteren. De mensen die dit advies ter harte nemen zie je gewoon opknappen en zijn na die periode van drie tot vijf jaar een hele andere versie van zichzelf. Optimaler, authentieker, gelukkiger. Deze mensen hebben geen goede voornemens meer nodig om hun gedrag aan te passen. Wanneer je de wortel van je gedrag in trauma hebt gevonden, heb je een hele grote stap gezet naar een heilzaam en vitaal leven. Ik wens je een prachtig 2023 toe! 

P.S. Om mensen te helpen dieper inzicht te krijgen in de oorzaak, effecten en genezing van trauma ben ik een boek aan het schrijven: Trauma, de poort naar de vrijheid. Wanneer het uitkomt zullen we vijf exemplaren weggeven via ParaVisie Magazine. Houd hiervoor de artikelen van mijn hand in de gaten.

Read More
Paravisie Column december 2022

Klimaatverandering

Door mens, natuur of bewustzijn?

Paravisie column December 2022

Het is een maandagochtend in november op Terra Nova, in het zuiden van Frankrijk, als Robert Bridgeman deze column schrijft. De dag ervoor was het nog prachtig weer, de zon scheen en de temperatuur was met 25 graden zeer aangenaam. Afgelopen nacht sloeg het weer echter ineens om: hevige wind, grauwe lucht, regen. Iedereen op Terra Nova weet waarom dat zo is. Robert: “Er komt een retraitegroep aan met deelnemers die diep innerlijk transformatiewerk gaan doen…” 

Telkens als er een transformatiegroep gepland staat hier in ons centrum, slaat het weer om. In het begin denk je nog dat zoiets toeval is. Maar als vier jaar lang, 26 weken per jaar, bij elke retraitegroep het weer verandert van stralend en zonnig op zaterdag naar storm en regen op maandag, dan is het toeval er op een gegeven moment vanaf. Aan het weer kunnen we de thema’s van de groep inschatten. Heftige wind is vaak weerstand en innerlijke frustratie. Veelal thema’s die gaan over onrecht, boosheid en trauma. Als er regen in het spel is, dan is er veel verdriet, slachtofferschap en spelen er thema’s als ‘niet gezien worden’. Storm betekent meestal dat er zwaardere entiteiten naar boven komen en grijze lucht heeft met vooroudertrauma te maken. Ooit hadden we voor groeps- aankomst een hagelbui met hagelstenen als keien. Auto’s werden beschadigd en de stenen gingen dwars door de raampjes van de serre. De transformatieweek erna was als vuurwerk. 

Woensdag: opklaringen 

Als je het bovenstaande aan mensen die hier komen vertelt, dan kijken ze je vaak verrast aan. Ze verwachten prachtig weer in Zuid-Frankrijk en zijn verbaasd als dat niet zo blijkt te zijn. Maar ook blij als ze halverwege de week het weer zien veranderen. Over het algemeen kunnen we stellen dat het weer op woensdagmiddag beter wordt. Dan zijn de eerste grote doorbraken geweest en beginnen de deelnemers op te klaren. Soms hebben we zulke diepe thema’s dat de zon pas doorbreekt als de mensen op zaterdag vertrekken. De zondag erna is het hier meestal gewoon lekker weer, net als gisteren, tot er zich weer een nieuwe groep aandient. Voor ons bewoners van Terra Nova is het elke keer weer de vraag wanneer we weer van het mooie weer kunnen genieten. De koks, allrounders en technische mensen manen de transformateurs, die de sessies begeleiden, weleens grappend aan om wat harder te werken met de groep. Hoe sneller de mensen hun issues en trauma’s opklaren, des te sneller hebben de bewoners weer mooi weer. 

Opwarming 

Onze ervaring hier op Terra Nova is dus, op microniveau, dat menselijke emotie het weer kan beïnvloeden. Steeds weer zien we het met onze eigen ogen gebeuren. Mooi weer als er geen mensen zijn, of in de weken dat er geen traumahealing plaatsvindt (zoals bij masterclasses, in vakantieweken, of gedurende meditatieweken). En regen, wind en storm als er mensen komen voor weken met diepe transformatieprocessen. Als we dat doortrekken naar de mensheid als geheel en de veranderingen qua weer en klimaat, dan geeft dat een interessant gezichtspunt. Er is een enorme maatschappelijke discussie gaande over de vraag of het klimaat verandert en zo ja of dat door mens of natuur komt. Ik volg die gesprekken met interesse, vooral ook omdat ik zelf merk dat er wel degelijk een grote verandering plaatsvindt. Niet vanuit een theoretisch verhaal, maar vanuit de praktijk. Hier in de Pyreneeën bijvoorbeeld waren er ooit talloze grote gletsjers. Gletsjers zijn enorme ijsrivieren. De afgelopen honderd jaar is 90% van die gletsjers gesmolten. Er zijn er nu nog drie over. Drie hele kleintjes die hard achteruitgaan. Hoe ik dat zo zeker weet? Omdat de desbetreffende bergketen vlak bij Terra Nova is en ik er heel regelmatig kom. Ik zie het dus met mijn eigen ogen gebeuren. Twee weken geleden nog stond ik met mijn oudste zoon naar een van die gletsjers te kijken. Een paar kleine sneeuwveldjes zijn nog over. Het wordt hier in Occitanië dus steeds warmer. Deze zomer was de warmste ooit en we hebben de oogsten hier zien mislukken. En niet alleen hier warmt het op. Ook bijvoorbeeld de ijskappen op de Kilimanjaro in Tanzania zijn met 85% teruggelopen. In 2014 en 2017 heb ik in dezelfde maand de berg beklommen en het verschil in drie jaar tijd met eigen ogen kunnen aanschouwen. Wat er in de rest van de wereld gebeurt, is voor mij niet zeker, maar ik zie wat ik zie gebeuren en daar ga ik vanuit. De opwarming van de aarde heeft voor mij daarmee een grote waarschijnlijkheid.dk werk doet, zou de 

Nieuwe ijstijd? 

Dan rest nog de vraag door wie die opwarming komt. Mens, natuur, of allebei? Het vervelende in deze discussie is dat de elitekrachten van onze planeet de opwarming van de aarde geheel in de schoenen van de mens schuiven en er misbruik van maken om hun controle-agenda door te duwen. Energie is een machtsmiddel geworden om ons mensen nog beter te kunnen controleren. En eerlijk is eerlijk, je gaat mij niet wijsmaken dat al die vliegtuigen, al die uitstoot van mijnbouw en industrie en al die (vracht) auto’s geen invloed hebben op de temperatuur van onze planeet. Even los van de vervuilende werking die deze uitstoot heeft op lucht en oceanen. Maar of de mens alléén verantwoordelijk is, dat is nog maar de vraag. Grote kosmische bewegingen, planetaire ritmes van miljoenen jaren oud en weermanipulatie met bijvoorbeeld HAARP en geo-engineering, hebben in mijn optiek veel meer invloed dan de menselijke uitstoot. En er zijn ook andere waar- schijnlijkheden. Als je bijvoorbeeld wetenschappers als de Amerikaanse Gregg Braden mag geloven, bevinden we ons in een honderdduizenden jaren oude cyclus en staan we aan de vooravond van een nieuwe ijstijd. Volgens Braden neemt de temperatuur op aarde en de hoeveelheid CO2 altijd toe als er zich een koude periode aandient. We gaan het zien. 

De oplossing? 

Maar wat nu als het niet deze externe factoren allemaal zijn die het klimaat beïnvloeden, maar de menselijke emotie? De afgelopen honderd jaar is de aarde stukje bij beetje warmer geworden. Tegelijkertijd heeft in diezelfde periode het controlenet vanuit de elite zich zichtbaar gesloten rondom de wereldbevolking. Het is een kwestie van tijd voordat de sociale kredietsystemen worden ingevoerd, het geld alleen nog digitaal beschikbaar is en al onze bewegingen met satellieten en surveillancecamera’s worden vastgelegd (niet dat dat lang stand zal houden overigens, maar dat is een andere discussie). Zou het onderdrukken van de mensheid tot een collectieve frustratie leiden die zo diep zit en ons bewust en onbewust innerlijk zo verhit, dat we daarmee de temperaturen op aarde omhoog brengen? Zoals we hier op Terra Nova in het klein zien dat verdriet tot regen leidt, weerstand tot wind en boosheid tot storm? ‘Zo binnen, zo buiten’, zei Hermes Trismegistus. Het is tenslotte ons collectieve bewustzijn dat de werkelijkheid (co-)creëert waarbinnen we leven. Zou dat betekenen dat we de opwarming van de aarde kunnen stoppen door op een andere manier innerlijk om te gaan met de controlemechanismen die ons gevangen houden? En zou het zo zijn dat als we die controle straks afwerpen, de opwarming van de aarde als vanzelf stopt? Zoals oorlog tegen terrorisme destijds tot meer terrorisme heeft geleid en de oorlog tegen drugs nog altijd tot meer drugs, leidt de strijd tegen de opwarming van de aarde misschien wel tot meer opwarming van onze planeet. De oplossing? Hier op Terra Nova blijkt steeds dat het innerlijk werk van de retraitedeelnemers een directe correlatie heeft met het opklaren van het weer. Dus zou het dan zo kunnen zijn dat wanneer de gehele wereldbevolking innerlijk werk zou gaan doen, de opwarming van de aarde zou stoppen? En zou het zelfs zo zijn dat wanneer alle mensen op aarde innerlijk werk gaan doen, ook de controle door de elite als vanzelf ophoudt? Omdat wij mensen uiteindelijk onze ge- hele werkelijkheid samen co-creëren vanuit onze collectieve conditioneringen en filters? Een beetje spiritueel mens weet het antwoord op deze vraag. 

Read More