Oud worden…

Mensen worden oud.
Tenminste…
Als ze dat geluk hebben en niet jong sterven.

Eigenlijk is oud worden voor de gezegenden.
Toch is de angst om oud te worden misschien wel net zo groot als de angst voor de dood.

Wellicht dat ouderdom ons teveel confronteert met die grote overgang aan het einde van dit leven.

Bijna niemand wil het leven loslaten. Het grote onbekende in. Mensen achterlaten.
Uitzonderingen daargelaten…

Bijna niemand wil oud worden.
Oud en afgedaan…

Grijze haren worden geverfd, rimpels worden opgespoten. Het ouder worden mag niet gezien.

Voor je het weet zit je weg te kwijnen in zo’n huis met andere bejaarden. Een verschrikkelijke gedachte… toch blijven we onze ouderen er naartoe sturen. Soms kan het ook niet anders.

Wat nu als je de ouderdom kunt omarmen?
Kunt genieten van een nieuwe fase in je leven. Van de wijsheid en de levenservaring die je hebt.
En vitaal oud worden tot Nobel streven stelt?

Ouderdom is, net als de dood, niet te voorkomen.
En volgens mij moet je dat ook niet willen. Alles is vergankelijk in het leven, zo ook je fysieke lichaam.

Want ouder worden is iets van het lichaam.
De ziel heeft er geen last van.
Die wordt alleen maar wijzer.

Stop met de weerstand, laat de angst los en vier de ouderdom!
Elke grijze haar is een feestje.
Elke rimpel een wapenfeit.
Scheelt ook heel veel tijd en geld.

Uiterlijk krijgt een andere betekenis.
Innerlijk wordt belangrijker.

Je hoeft niet zoveel meer te bewijzen.
Die tijd heb je gehad.

Ouderdom…
Ouderwijs zou ik het liever noemen.

Lekker van genieten.
XR