Robert Bridgeman
21 januari 2021
In Proces
Pfff…
Heftige processen de laatste drie maanden.
Mijn vader is bezig doormiddel van reÃŊncarnatietherapie zijn familiekarma te helen.
En ik resoneer volle bak mee.
Zijn heelproces is mijn heelproces en ik kan niet anders dan meegaan en mijn eigen innerlijk werk doen op dit stuk.
12 jaar doe ik inmiddels diep innerlijk proceswerk bij mezelf. Maar zo intens als deze was nog niets wat ik eerder doorwerkte.
Ik ga er ook voor moet ik zeggen. In de aanloop naar de publicatie van 2044 vind ik het prachtig een flink stuk (familie)karma te mogen helen. Dat maakt me alleen maar een beter kanaal en instrument als het losbarst zometeen.
Sessie na sessie onderga ik. Bij mijn leraren en mentoren, bij collega’s en vrienden.
Ik werk stukken door die ik nog niet kende in relatie tot mijn vader, mijn oma, mijn overgrootouders, een aantal relevante vorige levens en veel meer.
Een regen van inzichten giet over me heen elke dag opnieuw. Mediteren, contempleren, schrijven, erover praten met gelijkgestemden. (Naast werk en gezin natuurlijk) En soms even wegduiken in een film, socials, sigaarmoment, of boek. Hoort allemaal bij het proces.
Maar wat voelt het zwaar… alles doet zeer. Mijn borstgebied, mijn maag, mijn rug, mijn schouders… en moe ben ik… doodmoe…
Proceswerk is niet persÃĐ fijn als je er middenin zin. Ik heb nergens zin in en nergens energie voor. Ik zie er niet uit voor mijn gevoel (wat helemaal ok is). Verlopen en uitgezakt voel ik me. Het is even wat het is en hoort er allemaal bij.
Innerlijk proceswerk is ook geen quick fix.
Alles wordt doorvoeld en doorleefd.
Dat kan ook niet anders om tot werkelijke integratie te komen.
Het is ook heel fijn en dankbaar op een paradoxale manier…
Het is alsof ik tegelijkertijd mag ploeteren door de modder en in een bad champagne mag zwemmen.
Maar ik geniet er intens van.
Het wordt nog helderder vanbinnen.
Ga steeds dieper.
En…
ik weet dat ik dit voor de generaties vÃģÃģr me en voor mezelf doe.
Maar vooral voor de generaties na me. Mijn zoons en hun nazaten.
Diepe dank aan mijn vrouw Monique, de kinderen, mijn broer en compagnon Hans Wijnen het Bridgeman team, de Terranovianen en alle vrienden en familieleden die me zoveel liefde, ondersteuning en ruimte geven.
En aan alle facilitators die me helpen en steunen in de processen.
En natuurlijk een dikke dank aan mijn ouders, die dit mogelijk maken door hun eigen innerlijk werk te doen.
Voor mijn gevoel gaan we nog een paar flinke verdiepingen meemaken de komende weken…
X Robert Bridgeman
