Traditionele versus moderne spirituele ontwikkeling

(Pleidooi voor diepere spirituele beoefening…)

Toen ik dit plaatje zag moest ik eerst een beetje lachen.

Want zeg nou zelf, dit is wel wat het is.

Tegenwoordig denken veel mensen die wakker worden dat ze verlicht zijn.

Of in elk geval iets heel bijzonders.

Terwijl het daar toch niet over gaat.

Chargerend: De moderne spirituele zoeker wordt wakker, meet zichzelf van alles aan, volgt een aantal workshops, luistert een paar podcasts, leest een boeken en volgt een cursus en denkt dat er iets wezenlijks gebeurt in de spirituele ontwikkeling. 

De traditionele spirituele zoeker duikt diep in zichzelf, het liefst jarenlang en komt er weer uit als hij helemaal één is geworden met de Bron.

Dat is geen ouderwetse spiritualiteitsbeleving, nog steeds trekken vele zoekers zich op deze manier terug.

Ik deed dat ook de eerste jaren. Meditatieretraites volgen in Nepal en Thailand. Bijvoorbeeld een periode van weken alleen in een isolatie ruimte van een Thais klooster, 10 uur per dag mediteren. Bijna twee jaar besteedde ik in Azië.

De afgelopen 14 jaar mocht ik kortere of langere tijd bij 35 leraren uit verschillende tradities (m/v) in de leer, jaar in jaar uit diepgaan in mezelf.

De Gnosis, de Advaita Vedanta, verschillende Boeddhistische en sjamanistische stromingen en veel meer.

Moderne technieken als de Wim Hof Methode, EFT TOM, regressietherapie en veel meer.

Niet door een cursus of een boek, maar door naar de bron te gaan en daar te leren.

Niet in een paar weken, maar jaar in jaar uit.

En nog sta ik helemaal aan het begin…

Ik ben een lichtgewicht vergeleken met diegenen die jaren in kloosters als monnik of non mediteerden.

Of diegenen die zich decennialang bekwamen in bepaalde tradities en stromingen.

Een beginneling.

En ja, er is een wezenlijk verschil met vroeger.

Tegenwoordig is de trilling op aarde veel hoger dan in 2008 toen ik wakker werd.

Je ziet mensen massaal wakker worden en in de spiritualiteit duiken met podcasts, boeken en online-cursussen.

Dat is natuurlijk een fantastische beweging (waar ik ook aan bijdraag door podcasts, boeken en online cursussen te produceren), maar zonder diepe beoefening en directe ervaring is het een spelletje van de mind.

Daarom zou ik ervoor willen pleiten dat spirituele zoekers de diepte in gaan, juist in deze tijd.

Dat ze de tijd en de ruimte nemen om de Bron in zichzelf te vinden.

Niet alleen een tien daagse Vipassana, maar werkelijk een paar jaar uittrekken voor zelfontwikkeling.

Ook als je een baan, verantwoordelijkheden of bijvoorbeeld een gezin hebt is dat mogelijk. Je moet alleen offers doen. Je tijd goed indelen, prioriteiten stellen.

En dan vooral niet te snel in de teachingmodus schieten.

Want die neiging ken ik maar al te goed.

Je doet iets, herkent het en vindt het leuk en denkt: “dit ga ik doorgeven aan anderen”

Maar als het bij jezelf nog niet doorleefd en geïntegreerd is, wat geef je dan door?

Natuurlijk: in het land der blinden is eenoog koning.

Je vindt al snel mensen die het interessant vinden wat je vertelt.

En teachen is een hele goede manier om zelf te leren.

Helemaal waar.

Maar neem ook de tijd om te ontwikkelen. Doe je innerlijk werk niet alleen aan het oppervlak.

Ga een bijvoorbeeld een tijd een klooster in, of ga in de leer bij een meester (m/v) uit een traditie die jou aanspreekt. Er zijn meer wegen die naar de Bron in jou leiden.

Laten we er samen voor zorgen dat de oude manier van spirituele ontwikkeling weer de nieuwe wordt.

Zodat spirituele ontwikkeling niet een modeverschijnsel wordt, maar een daadwerkelijke diepe- gedeelde ervaring.

XR