De natuur en je kind(eren)

We kennen het allemaal wel. Hoe een wandeling in het bos je gemoed versterkt. Zelfs als je depressief bent kan een boswandeling wonderen doen. De natuur, de groene kleur -van het hartchakra-, de trilling van de bomen, de extra zuurstof, de frequenties van de vogelgeluiden. Het draagt allemaal bij aan heling en geluk. Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt zelfs dat alleen al een poster aan de muur van een werkplek, of de keuken met natuurbeelden erop de gezondheid en het welzijn verbetert. Het is dan ook niet vreemd dat mensen die weinig in de natuur zijn zich ongelukkig kunnen voelen. We leven in tenslotte in betonnen dozen die we huizen noemen. Muren die ooit van leem waren zijn van steen en beton. Vloeren die ooit van aangestampte aarde werden gemaakt zijn nu bedekt met laminaat, hout of vloerbedekking. Op straat liggen stoeptegels en klinkers en de wegen zijn van asfalt. Ooit leefde de mens in symbiose met de natuur, tegenwoordig kan de afscheiding ervan niet groter zijn.

Voor kinderen speelt dit net zo goed. Kinderen wonen in diezelfde betonnen dozen en gaan in een grote betonnen doos naar school. Buiten spelen gebeurt veelal op het schoolplein met schoenen aan op betonnen tegels. Het lijkt haast wel of er een bijzondere intelligentie bezig is geweest met een masterplan om mens en kind te scheiden van natuur. En misschien is dat ook wel zo. Hoe het ook zij, het is tijd voor een ommekeer. En gelukkig is die gaande. Steeds meer ouders worden zich bewust van het belang van contact met de aarde en de natuur. Steeds meer scholen onderkennen dat kinderen de verbinding met natuur nodig hebben en spelen erop in. Wat kun je als ouder doen om je kinderen hierin te begeleiden? Een mogelijk antwoord is: natuur hoog op de huisagenda zetten. Bewustzijn creëren op het belang van in het groen zijn. Bijvoorbeeld op zondag wandelen in park, strand of natuurgebied, afhankelijk van waar je woont. Of naar een natuurmeer gaan om te zwemmen in plaats van het zwembad. En buitenspelen natuurlijk, zoals wij vroeger nagenoeg altijd deden. De “schermpjes” van nu zijn niet verkeerd -een kind leert er ook veel van- maar mogen wel met beleid gebruikt worden. Te veel en te lang gebruik heeft een negatieve werking op de hersenen en de rest van het zenuwstelsel. 

Voordelen te over. Buiten wandelen, fietsen en spelen levert een kind naast beweging en frisse lucht ook vitamine D op van de zon. Het immuunsysteem verbeterd en de natuurlijke afweer neemt toe. En dan hebben we het nog niet over het hart. Ik las een prachtig verhaal over een moeder in de middeleeuwen die haar kind naar bed bracht. De vrouw behoorde tot de Katharen die hier in de Zuid-Franse provincie Occitanië zeker duizend jaar lang domineerden (tot de kruistocht van de toenmalige paus hun samenleving en cultuur vernietigde). De Katharen beschouwden zichzelf als directe opvolgers van Jezus en Maria Magdalena. Ware Christenen noemden ze zich. Ze dienden dan ook de God van de liefde. De Katharen beseften dat het energetisch hart van de mens -tegenwoordig noemen we dat het hartchakra- in het midden van de borst- de poort is naar de Ziel. En dat de Goddelijke vonk in de Ziel de verbinding is met de Bron. De moeder die haar kind naar bed bracht legde haar hand op het hartchakra van de kleine en zei tegen hem: “Je bent je hart”. Vind je het niet prachtig? Kinderen op jonge leeftijd al leren dat ze niet hun lichaam zijn, niet hun gedachten en emoties, niet hun persoonlijkheid, niet hun prestaties op school, maar hun hart? En daarmee hun Ziel en dat ze uiteindelijk de Bron in een tijdelijke, unieke en menselijke vorm zijn? Ik draaf een beetje door geloof ik… Ok, terug naar het hart. 

De kleur van het hartchakra is groen. Kleur is frequentie binnen het lichtspectrum. Groen is de zichtbare frequentie van de liefde. En wat is er groen in de wereld? Juist; de natuur. Het is geen toeval -volgens mij- dat de groene liefdeskleur terugkomt in het overgrote deel van de bomen, planten en bijvoorbeeld grassoorten. In de natuur zijn betekent dus ook in de liefdesfrequentie zijn die resoneert met het energetisch hart. Dat zou maar zo de reden kunnen zijn dat je je zoveel beter voelt na een boswandeling. De uitdaging is nu, hoe breng je die liefdesfrequentie in je dagelijks leven en dat van je kinderen? Zeker als je midden in een bebouwde kom woont. Er zijn een vijftal vragen die je jezelf kunt stellen als ouder; 1. Hoe staat het met planten in mijn huis, of appartement? 2. Hoe groen is onze tuin? 3. Hoe groen is onze buurt? 4. Hoe groen is de kamer van mijn kind? En zelfs: 5. Hoe groen zijn de kleren van mijn kind? Natuurlijk hoef je niet door te slaan en alles ineens groen te verven, maar het is een gezonde overweging jezelf en je kinderen meer groen te bieden. Zoals ik in de opening van dit artikel schreef: Zelfs posters en foto’s van natuur aan de muur maken al verschil. En dan zijn er natuurlijk ook nog de dieren. De vogels, zoogdieren en insecten van bos en wei, en ook huisdieren hebben in mijn ervaring een helende en gezonde uitwerking op kind en volwassene. Dieren staan veel dichter bij hun intuïtie en bij de natuur dan mensen. Contact maken met dieren betekent contact maken met het dier in jezelf. 

Ik hoop oprecht dat dit de beweging versterkt waarin ouders (nog) bewuster gaan nadenken over de mate van natuurcontact in het leven van hun kinderen -en van zichzelf natuurlijk ook-. Ik hoop ook dat ouders kinderen (nog) meer gaan leren dat ze hun hart zijn. Dat ze een Ziel zijn die een reis maakt door tijd en ruimte. Leg vanavond als je je kind(eren) naar bed brengt de hand op hun hartchakra en vertel ze dat ze hun hart zijn. En dat hun hart de poort is naar hun werkelijke zelf diep vanbinnen. Dat het leven niet gaat om bevestiging, om prestaties en om overleven, maar dat het gaat om liefde, om plezier maken en om innerlijke groei. We leven in een samenleving die de top van een elitaire piramide dient, ten koste van mens en dier en ten koste van Moeder Aarde. Terwijl we eigenlijk, net als de natuurvolken waar we vanaf stammen, Moeder Aarde zouden mogen dienen en die piramide helemaal niet zou hoeven te bestaan. Moeder Aarde leer je kennen in de natuur. Aan het strand, in het bos en in de bergen. Stel dat we allemaal onze kinderen uit het beton en asfalt wat vaker terug naar de natuur zouden brengen. Dan zouden we de komende generaties weer in contact kunnen stellen met waar het allemaal om gaat ten goede van de balans op aarde die we zo nodig hebben met z’n allen.

Uit: Een column van Robert Bridgeman voor Pure Child Magazine